Στον απόηχο της χθεσινής γιορτής της γυναίκας καλό είναι να θυμόμαστε γυναίκες ιδιαίτερες, που πραγματικά αποτελούν πρότυπα ζωής με το χαρακτήρα την επίμονη και το κουράγιο τους.
Η συγκλονιστική ιστορία ζωής της εκπληκτικής Ευρυδίκης Παπαδοπούλου, που έγινε γνωστή μέσα από το διαγωνισμό ομορφιάς Playmate δυο χρόνια μετά συνεχίζει να συγκινεί.
Το λαμπερό κορίτσι που έλαμψε στο χώρο της ομορφιάς, πάλεψε, αγωνίστηκε ονειρεύτηκε για να δει τα όνειρα της να γίνουν πραγματικότητα. Και εκεί που όλα έδειχναν πως βιώνει την πιο ονειρεμένη περίοδο της ζωής της ο καθρέφτης του μαγικού παραμυθιού ραγίζει…
Καλείται να δώσει μια άνιση μάχη με τον καρκίνο έχοντας μοναδικό όπλο τη δίψα της για ζωή. Δυο χρόνια έχουν περάσει από την ημέρα που ο εύθραυστος κόσμος της θα πάγωνε με εκείνη να βρίσκεται αντιμέτωπη άλλα ανέτοιμη να δώσει μάχη για να ζήσει.
Η γενναία κοπέλα πάλεψε, νίκησε και προχωρά. Ξαναζεί. Η ίδια έστειλε με τον ιδιαίτερό της τρόπο το μήνυμα ζωής στο διαδικτυακό τόπο beststrong θέλοντας να μοιραστεί την εμπειρία που της άλλαξε τη ζωή από τη μια στιγμή στην άλλη. Στην εξομολόγησή της που αποτελεί ένα συγκινητικό μήνυμα ζωής περιέγραψε πως βίωσε τη μάχη με τον καρκίνο.
“Ανήμερα της γιορτής, μου βρέθηκα στο νοσοκομείο, μετά από έντονες ζαλάδες. Δεν αισθανόμουν καλά τον τελευταίο καιρό. Ήμουν σαν αυτοκίνητο που δεν έχει βενζίνη.
Παρουσιάζονταν πόνοι σε διάφορα σημεία του σώματός μου, είχα φαγούρα στο δέρμα, ήθελα να κοιμάμαι συνέχεια, κουραζόμουν εύκολα, είχα χάσει πολλά κιλά. Ήξερα ότι κάτι δεν λειτουργεί σωστά στον οργανισμό μου. Παρ’ όλα αυτά δεν σταμάτησα ποτέ τη γυμναστική και την υγιεινή διατροφή.
Μετά από μια σειρά απαραίτητων ιατρικών εξετάσεων είχε φτάσει η στιγμή της διάγνωσης. Οι γιατροί δεν μου έλεγαν από τι ακριβώς έπασχα γιατί έπρεπε να βεβαιωθούν 100%. Και έτσι πρέπει.
Εγώ όμως διαισθανόμουν ότι είχα καρκίνο… Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα της βιοψίας, είχα κάνει αφαίρεση όγκου από τον λαιμό, μου εξήγησαν ότι βρισκόμουν στο τρίτο προχωρημένο στάδιο του λεμφώματος Hodgkin. Αφού με καθησύχασαν, μου είπαν ότι ήταν απαραίτητο να προετοιμαστώ για τη θεραπεία.
Στο άκουσμα της ασθένειας έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Με κυρίευσε ο τρόμος και έκλαιγα συνέχεια.
Οι γιατροί τόνισαν ότι πρέπει να ενισχύσω το ανοσοποιητικό μου γιατί σε δύο εβδομάδες θα έδινα τη μεγαλύτερη μου μάχη και εγώ σκεφτόμουν τι θα γίνει με το μαγαζί μου, τότε διατηρούσα κομμωτήριο, και την καθημερινότητά μου. Είχα πανικοβληθεί. Δέκα ημέρες μετά συνειδητοποίησα ότι πρέπει να βοηθήσω τον εαυτό μου.
Στις 4 Φεβρουαρίου, την ημέρα των γενεθλίων μου, έκανα την πρώτη χημειοθεραπεία. Μετά από έξι κύκλους οι οποίοι ολοκληρώθηκαν τον περασμένο Ιούνιο, ακολούθησε σειρά ακτινοβολιών για τους επόμενους δυο μήνες. Στις αρχές του Σεπτέμβρη οι γιατροί μου ανακοίνωσαν τα ευχάριστα νέα. Ήμουν καλά. Μάλιστα μου έλεγαν ότι είχα γρήγορη ανάρρωση επειδή κατά τη διάρκεια της θεραπείας είχα καλή ψυχολογία και αισιόδοξη στάση.
Μου εξήγησαν ότι βοήθησα τον εαυτό μου. Αντιμετώπισα την ασθένεια χωρίς φόβο, με χαμόγελο και έψαξα να βρω τη θετική πλευρά. Είπα «πρέπει να το νικήσω» και να χαρίσω γρήγορα το χαμόγελο στην οικογένειά μου και στους ανθρώπους που με αγαπούν.
Κατά τη διάρκεια της θεραπείας μου είχα τη συμπαράσταση της οικογένειάς μου -είμαι το μικρότερο παιδί μιας εξαμελούς οικογένειας-, του συντρόφου μου καθώς και άλλων ασθενών. Κατάλαβα ότι δεν ήμουν μόνη σε αυτό τον αγώνα. Με βοήθησαν πολύ οι επιστημονικοί συνεργάτες της κοινωφελούς Μη Κερδοσκοπικής Οργάνωσης Φίλων του Καρκίνου “Μείνε Δυνατός”.
Αντιμετώπισα διάφορες συμπεριφορές όταν ήμουν άρρωστη και αποφάσισα να «κρατήσω» μόνο τις καλές.
Όταν έπεσαν τα μαλλιά μου μια σκέψη ήταν να κυκλοφορώ με περούκα.
Τελικά δεν το έκανα. Αναρωτιόμουν γιατί να κάνω κάτι τέτοιο, δεν χρειάζεται να καλύψω κάτι. Βαφόμουν και έβγαινα έξω. Ακόμη και όταν μου είχε μείνει μόνο μία βλεφαρίδα την έβαφα και αυτήν. Εγώ αισθανόμουν όμορφη και αυτό ήταν αρκετό» τονίζει η ίδια.
Σήμερα απολαμβάνω την κάθε μου στιγμή, αφού αξιολογώ τις προτεραιότητές μου με εντελώς διαφορετικό τρόπο απ’ ότι παλιότερα. Εργάζομαι σε κομμωτήριο, έχω ενδιαφέροντα, διασκεδάζω όπως κάθε κορίτσι της ηλικίας μου. Κατάλαβα ότι η ζωή είναι μικρή και πρέπει να κάνουμε πραγματικότητα τα όνειρά μας.
Όταν ήμουν άρρωστη έβρισκα παρηγοριά στη μεγάλη μου αγάπη, τη μουσική. Τον τελευταίο καιρό κάνω κάτι που ήθελα εδώ και χρόνια: Παίζω μουσική σε κλαμπ ως dj και είμαι ιδιαίτερα χαρούμενη.
Τώρα πια άλλωστε δεν παίρνω τίποτα ως δεδομένο. Ούτε καν τον ίδιο μου τον εαυτό. Απλώς χαμογελάω και προχωράω μαζί με τους αγαπημένους μου ανθρώπους.
Ονομάζομαι Ευρυδίκη, επιζούσα από λέμφωμα Hodgkin & ΜΕΝΩ ΔΥΝΑΤΗ!”, κατέληξε στην επιστολή που έγραψε μετά την περιπέτειά της.
Πηγή: protothema.gr
