Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξαπέλυσε επίθεση στον πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα, με την ομιλία του με την οποία ολοκληρώθηκαν οι εργασίες του 12ου Συνεδρίου της ΝΔ.
«Δεν σώσατε καμία Μακεδονία. Δώσατε “μακεδονική εθνότητα” και γλώσσα στους γείτονες μας», είπε ο πρόεδρος της ΝΔ απευθυνόμενος στον πρωθυπουργό, κάνοντας αναφορά στη συμφωνία των Πρεσπών.
«Είπατε ναι εκεί που όλοι οι άλλοι είχαν το σθένος να πουν όχι. Και βάλατε την μεγάλη πλειονότητα της κοινωνίας απέναντί σας για να εξασφαλίσετε κάποια ψήγματα από τη ρημαγμένη αξιοπιστία σας. Σταματήστε να προσβάλλετε τους Μακεδόνες και όλους τους Έλληνες. Σταματήστε να χαρακτηρίζετε ακροδεξιό και εθνικιστή όποιον διαφωνεί με την πολιτική σας» συνέχισε ο κ. Μητσοτάκης.
«Ο κ. Τσίπρας παραμένει αδιόρθωτος. Και καθώς βλέπει το φάσμα της ήττας να πλανάται πάνω από το Μαξίμου γίνεται ολοένα και πιο νευρικός. Δεν θα ασχοληθώ, ωστόσο, περισσότερο με τα νέα παραμύθια του. Θα τον αφήσω να βυθιστεί στον ίδιο του τον βάλτο» τόνισε ο πρόεδρος της ΝΔ.
Βάζουμε την ενότητα της Νέας Δημοκρατίας πάνω από όλα είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην ομιλία του. «Το 2019 θα είναι ένα πολύ καλό έτος για τη ΝΔ και την Ελλάδα» είπε ο κ. Μητσοτάκης και σημείωσε πώς «Η νίκη της ΝΔ θα είναι η νίκη της φωτεινής Ελλάδας».
Ο κ. Μητσοτάκης αναφέρθηκε στο γεγονός ότι η ΝΔ είναι ιστορικά συνδεδεμένη με τον Ευρωπαϊκό προσανατολισμό της Ελλάδας. «Αυτό που επέβαλε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1974. πηγαίνοντας κόντρα στις παρορμήσεις. Και αυτοί που τον διαδέχθηκαν στην ηγεσία, υπηρέτησαν σταθερά και υπερασπίστηκαν με σθένος – όταν χρειάστηκε – αυτή τη θεμελιώδη αρχή: ανήκουμε στην Ευρώπη» χαρακτηρίζοντας τιμή την παρουσία στο συνέδριο του Μάνφρεντ Βέμπερ και λέγοντας ότι «θέλουμε να δουλέψουμε μαζί του για μια δυνατή Ελλάδα σε μια ισχυρή Ευρώπη».
Ολόκληρη η ομιλία:
«Συναντιόμαστε σήμερα σε μια συγκυρία όπου, αν δει κανείς την Ελλάδα από απόσταση, θα έλεγε ενδεχομένως -αν δεν ήξερε- ότι το πρόβλημα έχει τελειώσει. Έχουμε πάψει να απασχολούμε τη διεθνή κοινή γνώμη. Το τρίτο μνημόνιο ολοκληρώθηκε, η Ελλάδα έχει επιστρέψει σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Φτάνουν όμως όλα αυτά;
Μέσα μας, πριν καν δούμε τα στοιχεία, όλοι μας ξέρουμε ότι δεν φτάνουν. Ξέρουμε ότι δεν είναι αρκετά. Ας προσπεράσουμε ότι εν αντιθέσει με τους Ιρλανδούς, τους Πορτογάλους, τους Κύπριους, εμείς χρειαστήκαμε τρία μνημόνια, όχι ένα. Ας προσπεράσουμε ότι χρειαστήκαμε 8 χρόνια, να χάσουμε 26 μονάδες στο ΑΕΠ μας και να έχουμε εκατομμύρια ανέργους σ’ αυτήν τη χώρα. Και ας πάμε απευθείας στο πού βρισκόμαστε σήμερα, λίγο πριν ξημερώσει το 2019.
Πρώτον, η Ελλάδα σήμερα φαίνεται ότι, αν υποθέσουμε ότι βγαίνει σταδιακά από την κρίση, βγαίνει με το ίδιο μοντέλο, με το οποίο μπήκε στην κρίση. Αυτή είναι η αλήθεια. Παρά τις επιμέρους αξιέπαινες προσπάθειες που έχουν γίνει, που ήταν πολλές, που ήταν σε πολλούς τομείς της οικονομίας, οι προσπάθειες αυτές δεν κατάφεραν –και λόγω της πολιτικής συγκυρίας, να φτιάξουν ένα νέο υπόδειγμα για τη χώρα, ένα νέο ελληνικό μοντέλο.
Ήμουν πρόσφατα σε ένα συνέδριο στη Φινλανδία. Και εκεί ήταν οι Φινλανδοί πολιτικοί, από όλα τα πολιτικά τους κόμματα. Ήταν δεξιοί, ήταν κεντρώοι, ήταν αριστεροί. Διαφωνούσαν, προφανώς, στα αντίστοιχα πράγματα που πρέπει να διαφωνεί κανείς. Στη φορολογία, στη μετανάστευση. Ξέρετε, όμως, κάτι; Συμφωνούσαν στο τι, όχι στο πώς. Στο τι. Δηλαδή, όταν τους έβαζες μαζί, έβλεπες ότι συμφωνούμε ότι η Φινλανδία ασχολείται με την παιδεία και επενδύει σ’ αυτήν, ότι η Φινλανδία ασχολείται με την καινοτομία –βλέπε Nokia- ότι ασχολείται με την ξυλεία. Διαφωνούσαν στο πώς, αλλά στο τι, συμφωνούσαν.
Εμείς αυτό ακόμα δεν το έχουμε πετύχει. Και δεν έχουμε πετύχει και κάτι άλλο. Δεν έχουμε βρει τις λέξεις εκείνες, οι οποίες θα πάνε δίπλα από το όνομα της χώρας μας. Γιατί βλέπεις, για παράδειγμα, τι έχει κάνει η Φινλανδία με την παιδεία, τι έχει κάνει η Εσθονία με την ηλεκτρονική διακυβέρνηση, τι έχει κάνει η Πορτογαλία εσχάτως με τις εξαγωγές της, τι κάνουν άλλες χώρες. Και δεν έχουμε βρει τις λέξεις εκείνες, οι οποίες θα έρθουν δίπλα από το όνομα της χώρας μας.
Δεν αρκεί η λέξη τουρισμός. Πρέπει να εξειδικευτεί, σ’ αυτόν τον κόσμο στον οποίο ζούμε. Πρέπει να μπορέσουμε να προσθέσουμε πράγματα. Πρέπει, ευρύτερα, η έννοια «σχέδιο ανάκαμψης» -μιλήσαμε πάρα πολύ γι’ αυτήν την έννοια- να εξειδικευθεί. Να περάσει από τις σκέψεις στο χαρτί και από το χαρτί στην πράξη. Και αυτό το σχέδιο, στο οποίο θα καταλήξουμε, θα πρέπει να έχει και μία πρόσθετη ιδιότητα. Να είναι κτήμα, σε μεγάλο βαθμό, κάποια πράγματα, όλης της χώρας.
Γιατί στην Ελλάδα, ξέρετε, γκρεμίζουμε, όχι από Κυβέρνηση σε Κυβέρνηση, γκρεμίζουμε από Υπουργό σε Υπουργό. Και αυτό το πράγμα πρέπει κάποτε να τελειώσει. Δεν έχουμε καταφέρει να φτιάξουμε τις μόνιμες εκείνες δομές -υπήρχαν παλιά, γκρεμίστηκαν στην πορεία- που εκφράζουν το μακροπρόθεσμο, τον εθνικό σχεδιασμό. Από μία “δημοκρατία του εκλέγεσθαι” πρέπει να γίνουμε περισσότερο μία “δημοκρατία του κυβερνάν”.
Δεύτερον, η γενιά των σημερινών νέων –και είστε πολλοί σ’ αυτήν την αίθουσα- είναι η πρώτη γενιά που θα έχει χειρότερο επίπεδο ζωής από τους γονείς της. Και όχι μόνο εδώ. Συνολικά στον δυτικό κόσμο ισχύει αυτή η παρατήρηση. Ισχύει στον υπερθετικό βαθμό για τη χώρα μας, από όλες τις μελέτες που έχουμε κάνει στη ΔιαΝΕΟσις ή από άλλες μελέτες, άλλων ερευνητικών οργανισμών, τα στοιχεία είναι αμείλικτα.
Αναφέρθηκε το δημογραφικό. Το ανέφερε και εκτενώς ο Πρόεδρος στην ομιλία του, της Παρασκευής. Για πρώτη φορά μεταπολεμικά ο πληθυσμός μειώθηκε. Από τα 11,1 εκατομμύρια, πέσαμε στα 10,7 εκατομμύρια. Το 2050, η πρόβλεψη είναι ότι θα χάσουμε άλλα 2 εκατομμύρια πληθυσμού. Η μεσαία, όχι η κακή. Η μεσαία. Και αυτό σημαίνει ότι ο πληθυσμός συρρικνώνεται και γερνά. Οι θάνατοι είναι πλέον περισσότεροι από τις γεννήσεις. Κάνουμε 1,3 παιδιά ανά ζευγάρι, όταν θέλουμε πάνω από 2, για να αναπληρωθεί ο πληθυσμός. 400.000 και πλέον νέοι Έλληνες, κατά βάση υψηλών προσόντων, έφυγαν στα χρόνια της κρίσης.
Ο μεγάλος όγκος των νέων -και αυτή είναι μια έρευνα που έχει κάνει για εμάς ο Μάνος ο Ματσαγγάνης- ο 1 στους 4 κάτω των 30, είναι ακραία φτωχός. Και δεν αναφέρομαι σε εκείνους που μένουν με τον πατέρα τους και τη μητέρα τους, αναφέρομαι συνολικά σε εκείνους που έχουν τα δικά τους νοικοκυριά.
Σε άλλη έρευνα, πρώτη πηγή εισοδήματος των νέων Ελλήνων κάτω των 35, νέων με την ελληνική εκδοχή, η πρώτη πηγή εισοδήματος δεν είναι η δουλειά. Η μόνη χώρα στην Ευρώπη για την οποία ισχύει αυτό. Η πρώτη πηγή εισοδήματος είναι η οικογένεια. Και αυτή είναι μια συνθήκη που πρέπει να ανατραπεί. Και βέβαια ισχύει και το προφανές: είμαστε τελευταίοι σε όλους τους δείκτες εμπιστοσύνης είτε είναι οι θεσμοί είτε είναι «ο άλλος», ο συμπολίτης μας. Τελευταίοι στην Ευρώπη των 28. Κάτω και από πρώην κομμουνιστικές χώρες.
Και αυτά είναι μόνο μερικά από τα προφανή προβλήματα. Μιλάμε για επενδύσεις. Πώς θα κάνουμε επενδύσεις όταν έχουμε αυτή τη συνθήκη πολυνομίας, αυτή τη συνθήκη γραφειοκρατίας, όταν είμαστε τελευταίοι στην ταχύτητα απονομής δικαιοσύνης; Μιλάμε για 4η βιομηχανική επανάσταση. Δεν έχουμε λύσει ακόμα τις εκκρεμότητές μας με τη 3η. Η Ελλάδα είναι τελευταία ή προτελευταία σε όλους τους ψηφιακούς δείκτες. Η Ελλάδα χρειάζεται έναν ριζικό ψηφιακό μετασχηματισμό στη δημόσια διοίκηση της και αυτό πρέπει να γίνει μέσα σε πολύ-πολύ λίγα χρόνια για να μπορέσει να ανταποκριθεί στις αλλαγές που έρχονται.
Και αυτό βέβαια αφορά και την παιδεία. Ξέρετε, διάβασα πρόσφατα ότι η Κίνα εισάγει την τεχνητή νοημοσύνη στα λύκειά της. Σκεφτείτε το λίγο αυτό: η Κίνα εισάγει την τεχνητή νοημοσύνη στα λύκειά της. Στην Ελλάδα ακόμη μιλάμε για το άρθρο 16. Έχουμε μείνει πίσω. Έχουμε κολλήσει σε ένα λεξιλόγιο της δεκαετίας του ’80 και της δεκαετίας του ’90 όταν οι παγκόσμιες τεκτονικές πλάκες μετακινούνται: από τη Δύση στην Ανατολή, από τον Βορρά στον Νότο.
Και θα πρέπει όλα αυτά να τα κάνουμε ενώ ισχύει και κάτι άλλο: τα χρόνια της κρίσης ήταν ταυτόχρονα και χρόνια υστέρησης. Παράδειγμα, το έτος 2000 αν έπαιρνες το ΑΕΠ της Ελλάδας ήταν ίσο με το ΑΕΠ όλων των υπολοίπων βαλκανικών χωρών, αν το άθροιζες και αν το διπλασίαζες. Το 2018, το ΑΕΠ της Ρουμανίας είναι πλέον μεγαλύτερο από το ΑΕΠ της Ελλάδας. Και η Ρουμανία τρέχει με 7% το χρόνο ενώ η Ελλάδα τρέχει με 2% το χρόνο.
Και φυσικά όταν μιλάμε για δημογραφικό, σκεφτόμαστε οι περισσότεροι το ασφαλιστικό και την οικονομία. Το πιο μεγάλο πρόβλημα, όμως, δεν είναι αυτό. Είναι η γεωπολιτική ισορροπία με τους γείτονές μας γιατί έχουν τα εντελώς ανάποδα δημογραφικά χαρακτηριστικά από εμάς. Αυτά είναι, λοιπόν, τα εθνικά μας διακυβεύματα.
Και τα διακυβεύματα αυτά πρέπει να κωδικοποιηθούν γύρω από έναν εθνικό στόχο. Έτσι συνέβαινε πάντα. Κατά την γνώμη μου ο στόχος αυτός θα πρέπει πρωτίστως να είναι ποσοτικός, και ας ακούγεται τεχνοκρατικός. Σήμερα η Ελλάδα έχει ρυθμό ανάπτυξης 2%. Πρέπει αυτό να γίνει 4% ή ακόμη και 5%. Και πρέπει να γίνει άμεσα. Γιατί; Για να μειωθεί η ανεργία, για να έρθουν καλύτερες δουλειές στην χώρα μας, για να αποκτήσουμε καλύτερη προοπτική.
Αλλά ταυτόχρονα ο στόχος είναι και ποιοτικός. Από το 2010 και μετά, βρισκόμαστε σε ένα παρατεταμένο σημείο καμπής. Είτε θα επιλέξουμε μια βολική ακινησία νομίζοντας ότι βολικά ακίνητος θα μείνει και ο κόσμος, είτε θα επιλέξουμε να μετατρέψουμε την χώρα μας σε αυτό που η χώρα μας μπορεί να γίνει. Διότι περπατώντας σε αυτόν τον τόπο, σε όλες τις γωνιές του, αυτή είναι μια αίσθηση που Ελλάδα παντού σου αφήνει. Ότι μπορεί να σηκωθεί ψηλότερα. Αρκετά ψηλότερα. Όχι λίγο ψηλότερα.
Επιτρέψτε μου να κλείσω, αναφερόμενος σε μια αποστροφή από την ομιλία σας, κύριε Πρόεδρε, της περασμένης Παρασκευής, όπου κάνατε λόγο για την πρώτη μεταπολεμική γενιά: Την γενιά των παππούδων και των γιαγιάδων μας. Μου δώσατε την αφορμή να σκεφτώ μια προσωπική ιστορία. Όταν αναχωρούσα για να πραγματοποιήσω ένα κομμάτι των σπουδών μου στο εξωτερικό, ένα συγγενικό μου πρόσωπο μου έδωσε έναν φάκελο και μου είπε: άνοιξε τον στο αεροπλάνο.
Τον άνοιξα τον φάκελο στο αεροπλάνο και μέσα του είχε μια φωτογραφία. Στην φωτογραφία αυτή ήταν ο συνονόματος παππούς μου, Κυριάκος Πιερρακάκης, με τα τρία αδέρφια του, την μάνα τους στην Αρεόπολη Λακωνίας το 1934. Και έβλεπες στα πρόσωπα αυτά την απόλυτη φτώχεια. Χωρίς παπούτσια, μπαλωμένα ρούχα, κοντοκουρεμένα μαλλιά. Το βλέμμα έλαμπε. Και πέρα από την αυτονόητη συγκίνηση που μου προκάλεσε αυτή η φωτογραφία, σκέφτηκα και πόσο μεγάλη απόσταση είχε διανυθεί από εκείνον τον άνθρωπο στον εγγονό του. Διότι αυτός ήταν ένας δρόμος ο οποίος διανύθηκε όλος από εκείνη την γενιά, σε συνθήκες κατοχής, εμφυλίου, αστάθειας, δικτατορίας. Η γενιά εκείνη έχτισε την Ελλάδα. Την έχτισε με αντιφάσεις, με αντινομίες, με λάθη, με παραλείψεις αλλά μάτωσε τα χέρια της και την έχτισε. Μόρφωσε τα παιδιά της, τα οποία με την σειρά τους μόρφωσαν και τα δικά τους παιδιά. Και τώρα η σκυτάλη περνά σε μια επόμενη γενιά.
Όχι σταδιακά. Απότομα, ίσως και βίαια. Σε καθεστώς νέας αστάθειας. Παγκόσμιας, περιφερειακής και εθνικής. Και όταν πολύ συχνά αναρωτιέμαι αν όλα αυτά τα οποία ανέφερα και εγώ πριν -γιατί είναι πολλά- μπορούμε να τα καταφέρουμε, ο νους μου πάει σε εκείνη την γενιά. Στην γενιά των παππούδων και των γιαγιάδων μας. Τα κατάφεραν σε συνθήκες ακόμα μεγαλύτερης αντιξοότητας. Ύψωσαν αυχένα, όπως γράφει ο Ελύτης στο Άξιον Εστί, και πέρασαν από την μνήμη στην καρδιά, όπως λέει η Μητροπούλου.
Αντιπροσωπεύουμε τον ιδρώτα τους, τα λάθη τους, αλλά πάνω από όλα αντιπροσωπεύουμε τις ελπίδες τους. Για αυτό και θα πετύχουμε».
Πηγή: iefimerida.gr
