Tο νέο του μυθιστόρημα θα παρουσιάσει ο Γιάννης Ξανθούλης, στο Βόλο την Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2015 στον Πολυχώρο Public(Όγλ με Κονταράτου). Συνομιλώντας με τον δημοσιογράφο Σωτήρη Πολύζο ο πολυγραφότατος και πολυδιαβασμένος συγγραφέας και δημοσιογράφος θα μιλήσει για το νέο βιβλίο του με τίτλο «Την Κυριακή έχουμε γάμο» από τις εκδόσεις «Διόπτρα».
Το νέο συγγραφικό δημιούργημα του Γιάννη Ξανθούλη είναι μια καταβύθιση στις μνήμες των παιδικών του χρόνων με μια ανάδυση στο σήμερα με ήρωες που διαπλέκονται στο χρόνο. Πρόκειται για μια συνδυαστική αφήγηση γεγονότων και ευφάνταστης πλοκής που εξάπτουν το ενδιαφέρον από την πρώτη μέχρι την τριακοσιοστή εβδομηκοστή τέταρτη (τελευταία) σελίδα που έγραψε τον Αύγουστο του 2015, όπως υποσημειώνει ο ίδιος στο τέλος του πονήματός του.
Ο συγγραφέας ξεκινάει με ένα βροχερό Μάρτη στην Αθήνα του σήμερα. Ο 73χρονος παππούς Ιορδάνης Λεοντίου, που έχει χάσει την γυναίκα του από ανεύρυσμα και δήλωνε κατά καιρούς, με καμάρι, στην εννιάχρονη εγγονή του Βικτώρια, ότι στη ζωή του υπήρξε… δολοφόνος, αποφασίζει να φύγει απροειδοποίητα από το σπίτι των παιδιών του προκειμένου να παραβρεθεί σε ένα γάμο κάπου στον μακρινό νομό Έβρου. Την ημέρα της εξαφάνισής του η εγγονή του επισκεπτόταν με την τάξη του εκπαιδευτηρίου όπου φοιτούσε το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας. Κατά τη ξενάγηση η μικρή Βικτώρια με έντονη θεατρικότητα αρχίζει να περιγράφει τα μυθολογικά χαρακτηριστικά του φυτού παιωνία. Στο ερώτημα του παριστάμενου επιστημονικού συμβούλου πως τα γνωρίζει όλα αυτά, η συμμαθήτριά της Ελιάνα αποκαλύπτει ενώπιον όλων ότι τα διδάχτηκε από τον παππού της που ήταν δολοφόνος-μάγος και γνώριζε όλα τα φυτά που σκοτώνουν. Εξοργισμένη η Βικτώρια τραυματίζει την καλύτερή της φίλη με ένα στυλό στην παλάμη. Καθώς έρχεται το ασθενοφόρο, το αίμα από το τραυματισμένο χέρι της είχε σταματήσει και η παλάμη της αναπαύεται πάνω στο πόδι της μητέρας της που ήδη είχε καταφθάσει τρέχοντας στο Μουσείο. Έτσι το ασθενοφόρο αντί να παραλάβει τη μικρή μαθήτρια, παίρνει την δασκάλα που σε κατάσταση υστερική φωνάζει ότι το αίμα θα πνίξει όλη την τάξη…
Ο συγγραφέας περνάει στο επόμενο πλάνο: Ο παππούς Ιορδάνης νανουρίζεται στο τραίνο που κατευθύνεται προς τον Έβρο . Νυχτώνει. Στην απέναντι θέση κάθεται μια περιποιημένη πενηντάχρονη και όταν πάει να τον πάρει ο ύπνος αισθάνεται ότι τον αγγίζει. Πως την λένε; Είναι όνειρο ή πραγματικότητα; Ο γάμος γίνεται τώρα ή έχει γίνει; Η συνέχεια δίνεται στο βιβλίο που ήδη κυκλοφορεί.
Ο Γιάννης Ξανθούλης γεννημένος το 1947 στην Αλεξανδρούπολη από γονείς πρόσφυγες της ανατολικής Θράκης μας χαρίζει ένα ακόμη παιγνιώδες πεζογράφημα, συνεχίζοντας την ανοδική πορεία του στην σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία την οποία ξεκίνησε με το «Καλοκαίρι που χάθηκε στον χειμώνα» (1984), με το ευπώλητο «Το πεθαμένο λικέρ» για να ακολουθήσουν «Το ροζ που δεν ξέχασα», «Η εποχή των καφέδων», «Το τρένο με τις φράουλες», «Ύστερα ήρθαν οι μέλισσες», «Ο Τούρκος στον κήπο», «Το τανγκό των Χριστουγέννων», «Ο θείος Τάκης», «Του φιδιού το γάλα», «Κωνσταντινούπολη – Των ασεβών μου φόβων», «Η εκδίκηση της Σιλάνας», «Δεσποινίς Πελαγία» και «Ο γιος του δασκάλου» (2012).
Επιζητώντας -όπως ο ίδιος έχει δηλώσει- απαιτητικούς αναγνώστες, επιφυλάσσει και στο πρόσφατο δημιούργημά του μία ιστορία με εναλλαγή χιούμορ και πικρίας, παίζοντας με τον παρελθόντα χρόνο και το χρόνο του σήμερα. Αποτολμώντας ανατροπές που γοητεύουν, εκπλήξεις που κρατούν αδιάπτωτο το ενδιαφέρον και αιφνιδιασμούς που συνεπαίρνουν. Εικόνες, τοπία, πρόσωπα, διάλογοι, αντικείμενα, εναλλάσσονται με παρατηρήσεις, σκέψεις και υπονοούμενα, έχοντας ως φόντο την ιστορία της δεκαετίας του ’50 και εντεύθεν, με διακριτικές αναφορές στις πολιτικοκοινωνικές καταστάσεις. Τα σημερινά χαμόγελα πλέκονται με την χθεσινή θλίψη ενώ το ενήλικο παρόν ανακαλεί την παιδικότητα του χθες. Ένα γοητευτικό λογοτέχνημα με μυστικά και φανερώματα ζωής.
