Αγαπητοί… εν Σουδάν, Σομαλία, Ζαΐρ και άλλων τριτοκοσμικών οικονομιών, αδερφοί, που στην δεκαετία του 80, είχατε την τιμή να υποστείτε την «κατ΄αρχήν έγκριση» του ΔΝΤ, όπως και προχθές η υπερήφανη Ελλάδα, 30 χρόνια μετά, δεδικαιώθητε.
Ο έλληνας πρωθυπουργός, με τηλεοπτικό του διάγγελμα(!) μας βεβαίωσε πόσο νιώθει δικαιωμένος καθώς με την συμφωνία της Πέμπτης ανοίγει ο δρόμος για τις αγορές, για το οριστικό τέλος σε ενάμισι χρόνο των «προγραμμάτων στήριξης» (κάτι προαποφασισμένο), ότι έφτασε η ώρα να προωθηθούν οι μεγάλες αλλαγές στην ελληνική οικονομία και την κοινωνία, να αφήσουμε πίσω την Ελλάδα της διαφθοράς, της αναξιοπιστίας, των πελατειακών σχέσεων, των μικρών και μεγάλων σκανδάλων.
Η στήλη σήμερα θα έγραφε περίπου παρόμοια. Ότι ο γέγονε γέγονε. Ότι όντως σήμερα είναι μια άλλη μέρα – κακή μέρα, αλλά αυτό δευτερεύον – που αποτελεί και το χρονικό όριο μιας νέας εκκίνησης. Είναι η αφετηρία μιας περιόδου όπου η χώρα δεν έχει υποχρεώσεις δόσεων, καθώς αυτές είναι καλυμμένες για περισσότερο από έτος. Ως εκ τούτου μια λογική κυβέρνηση θα μπορούσε να επιδοθεί – επί τέλους – σε αυτό για το οποίο εξελέγη: Να κυβερνήσει.
Θα μπορούσε λέμε, αλλά φευ. Όπως λένε οι αγγλοσάξονες «you can’t teach an old dog new tricks». Ο πρωθυπουργός, μια δυσμενή συμφωνία, έκρινε ότι έπρεπε να την «περιλούσει» με νικητήριο φως. Όχι μόνο να επισκεφθεί και να ενημερώσει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας περί αυτής, αλλά και να την αναγγείλει από τηλοψίας. Να δηλώσει ότι: «Πήραμε αυτό που διεκδικούσαμε, αλλά και αυτό που δικαιούμασταν»!
Αλαλα τα χείλη των ασεβών! Αν δεν μας απατά η μνήμη, που δεν μας απατά, αυτό που διεκδικούσαμε ήταν κούρεμα του χρέους και ένταξη στην Ποσοτική Χαλάρωση. Δεν πήραμε τίποτα από τα δύο! Για το πρώτο μάλιστα, απειλούσαμε πως αν δεν μας το δώσει το Eurogroup, θα κάναμε άνω κάτω την Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. Θα συγκαλούσαμε το Euro Summit (το τμήμα αρχηγών κρατών της Ευρωζώνης – είχαμε μάλιστα ειδοποιήσει και τον Τουσκ για το αίτημά μας), όπου θα θέταμε επιθετικά και απαιτητικά το θέμα του χρέους.
Και όχι απλώς θα το θέταμε, αλλά αρειμανίως, κυβερνητικά στελέχη διοχέτευαν ότι θα εναποθέταμε την «καυτή πατάτα» στα χέρια της καγκελαρίου Μέρκελ! Τελικώς δεν το τολμήσαμε αφού μας διεμηνύθη ότι θα υφιστάμεθα νέα ήττα, γιατί αυτά είναι ελληνικά τερτίπια και δεν αφορούσαν την Σύνοδο Κορυφής. Έτσι η Μέρκελ… γλύτωσε από την καυτή πατάτα (την οποία ουδόλως προτίθετο να πιάσει) και αυτή παρέμεινε στα χέρια του πρωθυπουργού, ο οποίος φέρεται ως να μην τη νιώθει.
Πέραν του χρέους, ας αποχαιρετήσουμε κατά τα φαινόμενα, και την ποσοτική χαλάρωση που χάνουμε. Η ΕΚΤ έκανε μια ανεπαίσθητα θετική δήλωση, ότι βλέπει την συμφωνία «ως πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση διασφάλισης της βιωσιμότητας του χρέους». Πρώτο βήμα, ενώ εμφιλοχωρεί ο κίνδυνος, οψέποτε το χρέος καταστεί βιώσιμο, οι στρόφιγγες να έχουν κλείσει.
Για την ανάπτυξη στην οποία στο συνέδριο της concordia, 10 μέρες πριν, είχε καλέσει τους εταίρους να «κάνουν ότι είναι αναγκαίο να μπει η ανάπτυξη στην ατζέντα των προτεραιοτήτων», και να κάνουν επενδύσεις στη χώρα μας, το μόνο που κατεγράφη στην συμφωνία είναι μια αναφορά στη δημιουργία «Αναπτυξιακής Τράπεζας», χωρίς περεταίρω επεξηγήσεις – το που θα βρεθούν τα κεφάλαια και σε ποιο χρονοδιάγραμμα θα δημιουργηθεί.
Όσο για τη γαλλική πρόταση, στοιχεία της οποίας υπήρξαν στην συμφωνία, έχει ήδη επισημανθεί από το liberal ότι είναι καταστροφική. Τέτοιες προτάσεις είναι θετικές για μικρό χρονικό διάστημα 4-5 χρόνων, ως πυροσβεστικές. Εάν επεκταθούν σε… 40 και πλέον χρόνια, απλώς αποτελούν αντικίνητρο ανάπτυξης, αφού κάθε φορά που η οικονομία θα βρίσκεται σε διάδρομο ανόδου, θα καθηλώνεται από τους επί πλέον φόρους.
Τέλος παρέμεινε το περίφημο «εάν», που τόσο παλέψαμε να επαλειφθεί – ότι θα δοθεί λύσει στο χρέος κατά το τέλος του προγράμματος «εάν χρειαστεί».
Τα ανωτέρω, όσο και τα υπόλοιπα τεχνικά της συμφωνίας έχουν ήδη αναλυθεί από χθες. Αναφέραμε τα πλέον εμβληματικά, όσα αιτιολογούν τον ισχυρισμό περί κακής συμφωνίας, σε σχέση με τις αρχικές επιδιώξεις. Ενδεχομένως καλύτερη να μην μπορούσε να υπάρξει, και δεν μπορούσε, έτσι που τα κατάφερε η κυβέρνηση δυο χρόνια τώρα.
Η στήλη πάντως θα ήταν περισσότερο αισιόδοξη, αν ο πρωθυπουργός αντί αυτοθαυμαστικού διαγγέλματος, με μια λιτή ανακοίνωση έλεγε αυτό που είπε ο Τσακαλώτος: «Ίσως η συμφωνία να μην είναι επαρκής, αλλά φέρνει μια σαφήνεια», ή ο Δραγασάκης: «απέχει από αυτό που εμείς θα επιθυμούσαμε».
Θα έδειχνε ότι υπάρχει συναίσθηση των δυσκολιών, μετριοπάθεια για τις μελλοντικές κινήσεις, και σεβασμός σε μας, που ούτως ή άλλως θα την υποστούμε. Ούτε στο Σουδάν, την Σομαλία, το Ζαΐρ, δεν θα πουλούσαν οι αρχηγοί καθρεφτάκια, επειδή το ΔΝΤ έκανε μια «κατ΄αρχήν έγκριση» χρηματοδότησης, και αυτό να εκληφθεί ως «πήραμε αυτό που διεκδικούσαμε», όταν άλλο διεκδικούσαμε.
του Γιάννη Σιδέρη, από το liberal.gr
