Αρθρο του Δημάρχου Βόλου Αχιλλέα Μπέου στην εφημερίδα Ταχυδρόμος:
Η Ελλάδα θρηνεί, και θα θρηνεί για λίγο – δυστυχώς – καιρό ακόμη, τα θύματα της τραγωδίας που έπληξε, με τις φονικές πυρκαγιές, την Αττική. Θα ακολουθήσουν η απαραίτητη πολιτική διαμάχη, εντός και εκτός ορίων, λες και υπάρχουν αθώοι του αίματος τούτου, η λήθη και ο εφησυχασμός, η αδράνεια και η μακαριότητα, μέχρι να επαναληφθεί αυτός ο φαύλος κύκλος με την επόμενη τραγωδία.
Την πρώτη γεύση την πήραμε ήδη. Με την περιβόητη, πια, συνέντευξη όπου εκπρόσωποι κορυφαίων θεσμών του κράτους (υπουργοί, αρχηγοί κα), αντί να υποβάλλουν ομαδικά τις παραιτήσεις τους και να αποχωρήσουν με σκυμμένο κεφάλι, θέλησαν να μας πουν ότι όλα έγιναν καλώς, την ώρα που θρηνούμε 87 θύματα και ο αριθμός των νεκρών και των αγνοουμένων μας προετοιμάζει για την εφιαλτική προοπτική να πολλαπλασιαστούν.
Η οργή και η αγανάκτηση, βλέποντας ένα διαλυμένο κράτος να αδυνατεί να ανταποκριθεί στις στοιχειώδεις υποχρεώσεις του και να προστατεύσει τους πολίτες του ξεχειλίζουν. Δεν μπορεί κανείς να ανεχθεί την απίστευτη πραγματικότητα χιλιάδες πολιτών να διασώζονται από ιδιώτες εθελοντές, με βαρκούλες, για να μην πνιγούν. Πολίτες που ξεζουμίζονται, με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο, με τους παντοειδείς φόρους που τους επιβάλουν και έναντι των οποίων τους ανταποδίδουν, με την μορφή κοινωνικών υπηρεσιών, ψίχουλα.
Τα μαθήματα του παρελθόντος, πρόσφατου και απώτερου, δεν μας δίδαξαν τίποτα, ως εν τοις πράγμασιν αποδεικνύεται, κράτος και πολίτες συνεχίζουμε τα ίδια εγκληματικά λάθη και τίποτα δεν δείχνει ότι μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο και πιο αισιόδοξο αύριο.
Κυβερνήσεις δεκαετιών διαμόρφωσαν την εφιαλτική σύγχρονη πραγματικότητα, που μας έφερε στην χρεοκοπία και την φτωχοποίηση και διέλυσε ένα κράτος που ουδέποτε, είναι η αλήθεια, παρουσίαζε στοιχεία ικμάδας, αλλά και ουδέποτε είχε περιέλθει σε τέτοια κατάσταση ανυποληψίας και ανυπαρξίας. Ένα κράτος που σκέφτεται μόνο τη δική του επιβίωση και καταστρέφει ότι βρίσκει γύρω του. Καταστρέφει την οικονομία το περιβάλλον την κοινωνική συνοχή. Αυτό είναι και το μεγάλο πρόβλημα της χώρας, όπως εύστοχα επισημάνθηκε.
Και η σημερινή κυβέρνηση, και το σημειώνω με απογοήτευση, δεν απέφυγε να διολισθήσει στις εύκολες και χωρίς κόστος πρακτικές και η παρουσία της όχι μόνο δεν βελτίωσε την κατάσταση, αλλά αντίθετα την επιβάρυνε αφού κοντά στα χρόνια προβλήματα της διαφθοράς, της κακής ποιότητας των υπηρεσιών, της ανεπάρκειας των θεσμών, ήρθε να προσθέσει τις ψυχολογικού τύπου εμμονές και ιδεοληψίες στελεχών της, δημιουργώντας ένα ασφυκτικό πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο.
Παράδειγμα ο χώρος της αυτοδιοίκησης, που υπηρετώ, και όπου οι ελλείψεις σε προσωπικό, ιδιαίτερα σε στελέχη εξειδικευμένα και κατηρτισμένα, είναι δραματική. Η ίδια κατάσταση στην υλικοτεχνική υποδομή.
Οι πολιτικοί απατεώνες, διαχρονική πληγή για την πατρίδα μας, συνεχίζουν να επιτρέπουν και να νομιμοποιούν την αυθαίρετη δόμηση, την καταπάτηση δημοσίων εκτάσεων. Την ίδια ώρα διαιωνίζουν την εξουσία των κάθε είδους μανδαρίνων με ένα ξεπερασμένο και δαιδαλώδες νομοθετικό πλαίσιο, ακριβώς για να καθιστούν «χρήσιμη» την ύπαρξή τους. Και με μεθοδεύσεις, που παραπέμπουν στο Βυζάντιο, επιχειρούν, και εν πολλοίς το επιτυγχάνουν να καθιστούν ομήρους τους εκπροσώπους της τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Αλήθεια για ποια αναβάθμιση, εκσυγχρονισμό, της αυτοδιοίκησης κάνουμε λόγο με τον «Κλεισθένη», που τόσο υπερήφανα μας παρουσίασε ο αρμόδιος υπουργός, Σκουρλέτης, όταν ακόμα και τώρα η Αυτοδιοίκηση δεν έχει την αρμοδιότητα να κάνει αντιπυρικές ζώνες γιατί το δασαρχείο αντιδρά με μηνύσεις! (πρόσφατη – προ ολίγων ημερών – η απόρριψη αιτήματός μας για την Γορίτσα)!
Για ποιες ριζικές και επαναστατικές αλλαγές να συζητήσουμε όταν ο μόνος στόχος τους είναι με τον εκλογικό Νόμο που ψήφισαν να καθυποτάξουν, να χειραγωγήσουν Δήμος και περιφέρεις επειδή ακριβώς δεν μπορούν να τις ελέγξουν. Χαρακτηριστική, επί του προκειμένου, η προσωπική μου περιπέτεια, καθώς είχα την τιμή να ασχολείται μαζί μου ένας ολάκερος Πουλάκης, γραμματέας το υπ. Εσωτερικών, με μόνη «προσφορά» του, επί τόσα χρόνια, την προσπάθειά του να παυθώ από τα καθήκοντά μου, ως Δημάρχου, με μια χωρίς προηγούμενο (ν)τροπολογία.
Για ποιο λόγο θα κατηγορηθούν οι σημερινοί δημοτικοί άρχοντες, όπως τεχνηέντως επιχειρείται να συμβεί με προβοκατόρικα δημοσιεύματα άθλιων και αργυρώνητων «δημοσιογράφων» και δηλώσεις θλιβερών πολιτικάντηδων, για αντίστοιχες καταστροφές με της Αττικής, όταν η ίδια η κυβέρνηση, σε πλήρη αντιστοίχιση με τους προκατόχους της:
· Στερεί πόρους για τα άκρως αναγκαία έργα πυροπροστασίας
· «Στεγνώνει» τις αρμόδιες υπηρεσίες από προσωπικό, τόσο από πλευράς ποσότητας όσο και από πλευράς ποιότητας
· Διαιωνίζει με το νομοθετικό της «έργο» την παρανομία και την παραβατικότητα, με την αυθαίρετη δόμηση και την καταπάτηση της δημόσιας γης
· Διαλύει τους θεσμούς, εγκαθιδρύοντας ένας κράτος που δεν υπηρετεί τον πολίτη, εν ονόματι και για λογαριασμό του οποίου υποτίθεται ότι υπάρχει, αλλά στο τέλος καταλήγει να υπηρετεί τον εαυτό του και τα συμφέροντα αυτών που εξουσιάζουν.
Ίσως καταντά μονότονο, αλλά οφείλω να το επαναλάβω. Οι ευθύνες είναι διαχρονικές και διαχέονται σε όλους τους πυλώνες, όλους τους θεσμούς που συνιστούν την Ελληνική Δημοκρατία. Το θέατρο του παραλόγου είναι, άλλωστε, το ίδιο μονότονο και κακόγουστο. Οι χθεσινοί κατήγοροι σήμερα πρέπει να απολογηθούν και το αντίστροφο.
Και σε επίπεδο Μαγνησίας και Βόλου, όλοι αυτοί που επί δεκαετίες μονοπώλησαν τη νομή της εξουσίας και σήμερα εμφανίζονται να λιώνουν από αγωνία, που ήταν όταν ξεφύτρωναν σαν μανιτάρια ολόκληροι αυθαίρετοι οικισμοί; Όταν πιστώσεις για έργα πυροπροστασίας διοχετεύονταν προς άλλες κατευθύνσεις; Όταν έκαναν τους ΟΤΑ, όλων των βαθμών, κέντρα ρουσφετολογικά, γραφεία εξυπηρέτησης της κομματικής και προσωπικής τους πελατείας;
Αλλά τα ίδια στοιχεία παρακμής και καθεστωτικής αντίληψης και νοοτροπίας σημαδεύουν και το σήμερα της τοπικής μας πραγματικότητας. Σε μια πόλη, και την ευρύτερη περιοχή του, όπως ο Βόλος, που διέρχεται μια πρωτοφανή οικονομική κρίση, με δείκτες ανεργίας που συγκλονίζουν, με τεράστια αποβιομηχάνιση και ημιθανή αγορά, οι κινήσεις που γίνονται από κομματικές και άλλες οργανώσεις, μόνο στην αναζήτηση και την εφαρμογή αποτελεσματικών λύσεων, για ανακούφιση της κοινωνίας, δεν κατατείνουν.
Αντίθετα όλοι αυτοί, που εκπροσωπούν ό,τι πιο αναχρονιστικό και αναποτελεσματικό έχει να παρουσιάσει η σύγχρονη ιστορία μας, χωρίς αιδώ, χωρίς καν προσχήματα, ομνύοντας στην δήθεν δημοκρατικότητά τους και στο εκ Θεού προνόμιο (που θεωρούν πως έχουν) να ασκούν προνομιακά και αποκλειστικά την εξουσία, έχουν αποδυθεί σε μια δημόσια ανταλλαγή προσκλητηρίων με σκοπό το γάμο από…συνοικέσιο, όπου η κάθε πλευρά καλείται να καταθέσει τα προικιά της (!) Το τέλος το έχουμε ξαναδεί, θα έβγαζε γέλιο, αν δεν ζούσαμε τέτοιες τραγικές στιγμές: Ο γάμος θα σχολάσει, από τον καυγά για το ποιος θα κάνει το γαμπρό και ποιος τη νύφη…
Όλα αυτά είναι αντικειμενικές διαπιστώσεις, αποτυπώνουν με κάθε ειλικρίνεια την πραγματικότητα. Δυστυχώς σε επίπεδο κεντρικής εξουσίας, αν δεν συμβεί κάτι πραγματικά ριζοσπαστικό, οι ελπίδες για μια ουσιαστική βελτίωση είναι λιγοστές. Το βλέπουμε και τώρα, ενώπιον της εθνικής τραγωδίας που βιώνουμε. Όλες οι κυβερνήσεις φέρουν την πολιτική ευθύνη για τις καταστροφές που γίνονται κατά την θητεία τους. Στην Ιαπωνία οι υπουργοί κάνουν χαρακίρι, στην Ευρώπη παραιτούνται, στη σημερινή Ελλάδα ζητούν και τα ρέστα.
Η ελπίδα μπορεί να έρθει μόνο μέσα από τις τοπικές κοινωνίες, όπου οι υγιείς δυνάμεις θα πρέπει να βάλουν στο περιθώριο τον άκρατο κομματισμό και τον τυφλό παραγοντισμό, να σχεδιάσουν και να προγραμματίσουν το μέλλον τους στη βάση των πραγματικών αναγκών των πολιτών και όχι αυτών των ποικιλώνυμων συστημάτων της διαπλοκής και να απογαλακτιστούν από πάτρωνες και νταβατζήδες της εξουσίας.
Θα πρέπει όλοι αυτοί οι πολιτικοί απατεώνες που πρόδωσαν και ξεπούλησαν την πατρίδα μας να συνειδητοποιήσουν ότι η ώρα της κοινωνικής έκρηξης πλησιάζει. Αν αυτοί έχουν την ευκολία να προσπερνούν με τόση άνεση τέτοιες τραγωδίες, για τις οποίες είναι υπεύθυνοι, εμείς οι απλοί άνθρωποι δεν ξεχνάμε, αφού αφορούν ανθρώπινες ζωές. Δημοκρατία σημαίνει αλήθεια και αυτοί είναι εθισμένοι στο ψέμα και τη διαστρέβλωση, μη διστάζοντας να εκμεταλλεύονται ακόμα και τον ανθρώπινο πόνο. Τα ψέματα τελείωσαν.
Σε ό,τι μας αφορά το πείραμα του Βόλου, που ξεκίνησε το 2014 και αγκαλιάστηκε με ενθουσιασμό από την τοπική κοινωνία με όρους γνήσιας, και όχι επίπλαστης, Δημοκρατίας, με φαντασία, μεράκι και δημιουργικότητα, με συνεχή αγώνα για εξυγίανση των οικονομικών και διαφάνεια, είναι απόλυτα χαρακτηριστικό και αντιπροσωπευτικό και γι αυτό θα συνεχίσουμε με όλες μας τις δυνάμεις την προσπάθεια να το διευρύνουμε και να το αναπτύξουμε, προς όφελος της πόλης και των πολιτών μας και μόνο.
