Του Αντώνη Πανούτσου
Στα περιοδικά πριν μπατιρίσουν είναι συνηθισμένα τα πειράματα με την ύλη. Φωνάζει ο εκδότης την συντακτική ομάδα και ο κάθε ένας αρχίζει να λέει το μακρύ και το κοντό του. «Να βάλουμε μια σελίδα για τα video games να το διαβάζουν οι πιτσιρικάδες. Έχω έναν ανιψιό που δεν μπορούν να τον σηκώσουν από το κομπιούτερ». «Να βάλουμε και σελίδες μόδας που αρέσουν στις γυναίκες».
«Και μία στήλη για το σκάκι». «Και μία για την μαγειρική». Τελικά ο εκδότης καταλαβαίνει ότι όποιος θέλει σελίδα για το σκάκι και όποια για την μόδα, υπάρχουν ειδικά περιοδικά να αγοράσει, οι δημοσιογράφοι έχουν σώσει μερικά ακόμα μεροκάματα και το περιοδικό κλείνει. Η κυβέρνηση του Αυγούστου του 2018 είναι ένα περιοδικό που επειδή δεν τραβάει στο μανταλάκι ο εκδότης του έχωσε ότι υπάρχει στην αγορά..
Από άκρα δεξιά μέχρι άκρα αριστερά, από βαθύ μέχρι ελαφρύ ΠΑΣΟΚ και από παράφρονες της δεξιάς μέχρι παράφρονες της αριστεράς, η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ του 2018 καλύπτει το μεγαλύτερο φάσμα πολιτικών βίτσιων της Ευρώπης. Ένας λόγος είναι ο πανικός. Ο πανικός ότι κάτι πρέπει, που όταν κάποιος δεν ξέρει τι, δεν κάνει τίποτα ή τα κάνει όλα. Κάτι που βοηθιέται από τον χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις ενός κόμματος εξουσίας. Ακόμα και σε στιγμές που θέλει να παρουσιάσει σαν στιγμές θριάμβου, σαν το διάγγελμα της Ιθάκης για την έξοδο από τα μνημόνια, ο Τσίπρας αδυνατεί να αρθρώσει πολιτικό λόγο χωρίς να αναφερθεί σε τραπεζίτες, τα κόμματα της αντιπολίτευσης και τα σχετικά.
Ο Τσίπρας δεν θα είχε πρόβλημα να βρίσκεται στην αντιπολίτευση, να βλέπει έναν ανασχηματισμό και να τον κρίνει. Έχει πρόβλημα όμως να κάνει έναν ο ίδιος. Το αποτέλεσμα ήταν ένα τοστ του Everest της δεκαετίας του ’80. Στα οποία ο πελάτης καθόταν μπροστά από την γυάλα με τα υλικά και άρχιζε να λέει στον αρτοσυγκολλητή.
«Βάλε διπλό μπέικον, τυρί, ντομάτα, μαρούλι, διπλή τυροσαλάτα, ζαμπόν». Και όταν το έπαιρνε για να το φάει, εκτός του ότι ανακάλυπτε ότι δεν τρωγόταν του έπεφταν όλα επάνω του και γινόταν χάλια. Το να προσπαθήσεις να βγάλεις άκρη τι έχει μέσα το τοστ του ανασχηματισμού είναι κομμάτι δύσκολο. Κάποιες τάσεις όμως – με τον Τσίπρα δεν υπάρχει στρατηγική – είναι φανερές.
Πρώτον να δημιουργηθεί ένα σώμα γενιτσάρων τύπου Πολάκη, Αχτσιόγλου και Νοτοπούλου που θα είναι πιστοί στον Τσίπρα μετά από ενδεχόμενη εκλογική συντριβή και αμφισβήτηση του από τους 53.
Δεύτερον να υπάρξουν κάποια ανοίγματα στο ρηχό ΠΑΣΟΚ, τύπου Ξενογιαννακοπούλου και Μυρσίνης Ζορμπά, ώστε να ψηθούν κάποιοι στην μαραντζήδειο θεωρία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σοσιαλδημοκρατικοποιείται.
Τρίτον ότι το τελικό στάδιο του σοσιαλισμού είναι η καρέκλα. Ότι ανάμεσα στην στήριξη του Πάνου του Καμμένου και των ΑΝΕΛ και τις ιδεολογικές ανησυχίες των 53, μια χαρά είναι ο Πάνος φτάνει να στηρίζει την κυβέρνηση.
Τέταρτον ότι οι 53 μπορούν –Euclid forgive the pun– να κρατάνε «χαμηλό προφίλ». Ο λόγος όμως είναι ότι δεν θέλουν να μπλεχτούν σε ένα παιχνίδι που δεν το πιστεύουν και θα χαλάσει το αριστερό τους προφίλ. Δεν θα μιλήσουν για το Μάτι, δεν θα μιλήσουν για την Παπακώστα, περιμένοντας το μοιραίο τέλος για να πουν «αυτό δεν ήταν η πραγματική αριστερά».
