Το σπίτι της Ράνιας Θρασκιά και του Ανδρέα Φωτόπουλου είναι από αυτά που σου αρέσουν να βλέπεις στα αμερικανικά sitcoms. Ήσυχο, μοντέρνο, κάπου στα βόρεια προάστια, με μια πανέμορφη σιαμέζα γάτα, τη Σταυρούλα, που της αρέσει να κάθεται στα πόδια σου και να γουργουρίζει, ένα χρυσόψαρο σε μια γυάλα και κάτι ποδήλατα αραγμένα πρόχειρα σε μια γωνιά, που μαρτυρούν ότι τα δυο τους αγόρια, ο Διονύσης, 6,5, και ο Κωστής, 4 χρόνων, είχαν περάσει μια έντονη μέρα. Και, ναι, η Ράνια είναι από αυτές τις περιπτώσεις μαμάδων που ξυπνάει κάθε μέρα στις 6.30 το πρωί, δεν κάθεται ούτε λεπτό και το βράδυ δείχνει φρέσκια και ξεκούραστη, χωρίς ίχνος μακιγιάζ. Που δεν χάνει εύκολα την ψυχραιμία της και υποστηρίζει ότι η ζωή με τρεις άντρες μέσα στο σπίτι «δεν είναι εύκολο εγχείρημα, αλλά ταυτόχρονα είναι και πολύ γοητευτικό» και πως όχι, δεν έχει κανένα πρόβλημα να τους κάνει τα χατίρια, «γιατί μου αρέσουν οι άνθρωποι να είναι ευτυχισμένοι γύρω μου, πόσο μάλλον τα παιδιά μου. Το παραδέχομαι, τα έχω λίγο καλομαθημένα». Όταν τη βλέπω να μιλάει για τα παιδιά της, σκέφτομαι ότι ήταν πάντα φτιαγμένη για αυτό. Με διαψεύδει. «Ήταν κάτι αναπάντεχο στη ζωή μου. Ποτέ δεν με φανταζόμουν μαμά. Επειδή αυτός είναι ένας ρόλος που είχα στο μυαλό μου ως συνώνυμο της απόλυτης ευθύνης και πίστευα ότι είναι πολύ δύσκολο να αντεπεξέλθεις, δεν το ονειρεύτηκα ποτέ. Πόσο μάλλον να έχω δύο αγόρια! Αυτό ήταν σενάριο επιστημονικής φαντασίας».
Με τον Ανδρέα είναι πια μαζί οκτώ χρόνια και παντρεύτηκαν μέσα σε έξι μήνες. Δεν έγινε λίγο γρήγορα όλο αυτό; «Δεν το βίωσα σαν γάμο-αστραπή. Ήταν μια ροή πραγμάτων που μας οδήγησε σε μια οικογένεια. Γνωριζόμασταν πολλά χρόνια πριν, ήξερα την ποιότητα του ανθρώπου. Δεν μετρούσα τότε το χρόνο, απλά με οδήγησαν οι καταστάσεις. Ούτε μου φάνηκε νωρίς ούτε αργά, ήταν η τέλεια στιγμή να συμβεί. Τη στιγμή που κάναμε οικογένεια ήταν αυτό που θέλαμε». Μπορεί όλα αυτά να φαίνονται ιδανικά, ίσως υπερβολικά «ροζ» ή, έστω, πολύ ρομαντικά. Δεν είναι, όμως, ακριβώς έτσι. Υπήρχαν μερικά αγκάθια στην πορεία. Γιατί η ίδια ξέρει πως δεν είναι τέλεια, ότι κάθε μέρα μπορεί να κάνει ένα νέο λάθος, που δεν θα είναι ποτέ το τελευταίο, αλλά έχει στα χέρια της έναν άσο: Μια θετική σκέψη, που μπορεί να μετατρέψει μια αρνητική κατάσταση σε θετική. Γιατί αυτό ξέρουν να κάνουν οι στρατηγοί: Στα κομβικά σημεία της παρτίδας μπορούν να γυρίσουν το παιχνίδι. Στην περίπτωσή της γύρισε μια χαμένη παρτίδα, όταν η γέννηση του πρώτου της παιδιού συνέπεσε με την ξαφνική −παρά τη θέλησή της− αποχή από την τηλεόραση. Και κάπου τότε γύρισε σελίδα και αποφάσισε να ασχοληθεί ενεργά με την ψυχολογία και να κάνει την κίνηση-ματ.
Πώς προέκυψε η ιδέα, μετά την τηλεόραση, να κάνεις μεταπτυχιακό στην κλινική ψυχολογία και μετά ειδικότητα στη συστημική συμβουλευτική; Σκέφτεσαι να αλλάξεις δουλειά;
Ναι, πια ο δρόμος μου είναι προς τα εκεί, αλλά έχω άλλον ενάμιση χρόνο για να τελειώσω. Τα χρόνια που έμεινα εκτός τηλεόρασης είχα την ανάγκη για δημιουργία και να κάνω κι άλλα πράγματα, εκτός από το να είμαι μαμά. Ένα μεγάλο μουόνειρο ήταν να κάνω ένα μεταπτυχιακό. Και ήταν το πιο δύσκολο πράγμα από όσα έχω κάνει μέχρι τώρα, γιατί ήμουν σε άλλη ηλικία από ό,τι συνηθίζεται, με δύο παιδιά και σε ξενόγλωσσο πανεπιστήμιο. Κάθε μήνα έλεγα «Ποιον κοροϊδεύω; Είναι πέρα από τις δυνάμεις μου». Όμως τα κατάφερα και μου έδωσε πολύ μεγάλη αυτοπεποίθηση το γεγονός ότι έκανα κάτι που έμοιαζε αδύνατο. Όταν το τελείωσα, είπα ότι «Δεν θέλω να διαβάσω τίποτα εκτός από περιοδικό». Λίγους μήνες μετά αποφάσισα να γραφτώ στο τριετές πρόγραμμα Ειδίκευσης στη Συστημική Συμβουλευτική και να το κάνω επάγγελμα. Έκανα προβολή στο μέλλον και μου άρεσε πολύ η ιδέα να φτιάξω το δικό μου γραφείο.
Πηγή: protothema.gr
