Βγαλμένος από τις σελίδες όχι απλώς της ιστορίας, αλλά της μυθολογίας (των δήθεν επιτυχημένων της σκοτινής παρέας), ο συμπαθής, κατά τα άλλα, Ηλίας Ξηρακιάς, γνήσιο τέκνο του καθεστώτος ΠΑΣΟΚ και συνολικά του συστήματος που χρεοκόπησε τη χώρα και εξαθλίωσε το λαό, διεκτραγωδεί με αρθρογραφία τον…πόνο του για την δήθεν απομόνωση της πόλης, εξ αιτίας του κακού (γιατί του στέρησε την πολυετή παραμονή σε…καρέκλα;) Αχιλλέα Μπέου.
Και μας «διδάσκει» και το μύθο του Αίαντα, ενός από τους ήρωες του Τρωικού πολέμου, σύμφωνα με τον οποίο είχε κι αυτός ένα τρωτό σημείο, το οποίο όμως δεν ήταν τόσο εμφανές όπως η φτέρνα του Αχιλλέα, αλλά καλά κρυμμένο κάτω από τη μασχάλη του. Όταν οι αντίπαλοί του στην Αίγινα θέλησαν να τον εξοντώσουν και απευθύνθηκαν στο μαντείο, η Πυθία τους συμβούλεψε να τον βάλουν μέσα σ’ ένα λάκκο και να του ρίξουν λάσπη μέχρι να τον σκεπάσει.
Βέβαια είναι σίγουρο ότι αν εκείνα τα χρόνια η Αίγινα είχε μια αυτοδιοικητική αρχή που θα την κοσμούσαν προσωπικότητες του κύρους και της αποτελεσματικότητας ενός Ξηρακιά, μιας Οικονόμου, μιας Σούλας και ενός Μπάμπη Τσαμπάζη, ,θα έλυναν το θέμα της μασχάλης του Αίαντα με ένα απλό…αποσμητικό και όχι τέτοια βαρβαρότητα. Πλην όμως άλλα αι βουλαί των δημοκρατικάριων και προοδευτικάριων και άλλα ο μύθος…θρυλεί!
Εκείνο που προκαλεί πάντως αίσθηση για το πόσο έχει διαβρωθεί από το μίσος και τη… στέρηση της εξουσίας ο ψυχισμός ενός αντικειμενικά σοβαρού και μετριοπαθούς πολιτικού, όπως ο Ηλίας Ξηρακιάς, είναι η αδυναμία του να κατανοήσει ότι στην πόλη, και ιδιαίτερα στο Δημαρχείο του Βόλου, δεν γίνεται πασαρέλα του κάθε κομματόσκυλου και πολιτικάντη, που έρχεται να μοιράσει χάντρες και καθρεφτάκια στους ιθαγενείς, και αυτό επιδοκιμάζεται από τη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών, που ουδεμία διάθεση έχουν να αποτελούν και πάλι τα θύματα του σάπιου πολιτικού συστήματος σε κράτος και αυτοδιοίκηση.
Δυστυχώς, για κείνον, η πολιτική του αντίληψη και θεώρηση, και μαζί των συντρόφων του, έμειναν στην εποχή του Αίαντα και της…μασχάλης του. Και θα συμφωνήσει ότι δεν είναι δα και ότι πιο glamorous θα μπορούσε να βρει για να στηρίξει τα χρόνια της βασιλείας του Πορφυρογέννητου, με τους διάφορους μεγαλοσχήμονες να παρελαύνουν, συγχαίροντας εαυτούς και αλλήλους, και μια πόλη να τους βλέπει, βουλιάζοντας στην απραξία, στην υπανάπτυξη και την εγκατάλειψη.
