Η Μπέτυ Μπαζιάνα ξύπνησε νευρική και με τα μάτια υγρά.
Δεν μπορούσε να καταλάβει τι συνέβαινε. Ήταν κάτι παράλογο, κάτι ανεξήγητο • τα δάκρυα έτρεχαν μόνα τους … Και δεν ήξερε γιατί …
Μετά όμως θυμήθηκε …
Μπορεί να έχουν περάσει 5 ολόκληρα χρόνια, αλλά είναι σαν χτες. Ο πόνος αμείωτος, μια χαρακιά στην ψυχή που δεν επουλώνεται με τίποτα.
Θυμάται κάθε στιγμή, καθώς οι μνήμες στοιχειώνουν ακόμη το παρόν. Θυμάται τους χορούς στο Σύνταγμα που την είχαν γεμίσει ευφορία, τις 17 ώρες διαπραγμάτευσης (με κόκκινα μάτια γύρισε σπίτι εκείνο το μεσημέρι ο Αλέκσης), τον επώδυνο συμβιβασμό, την προδοσία που έγινε ανάγκη.
Τη μέρα εκείνη της υποχώρησης ήταν τόσο χάλια που δεν ήπιε καφέ το πρωί, ακύρωσε το κομμωτήριό της και δεν έφαγε μπουκιά για μια ολόκληρη ώρα. Ο Αλέκσης ροχάλιζε στο διπλανό δωμάτιο εξαντλημένος και ηττημένος. Είχε όμως διαπραγματευτεί για 17 ώρες … Κάτι ήταν και αυτό …
Πέντε χρόνια μετά η Μπέτυ δεν ξεχνάει την υπόσχεσή της να κλαίει κάθε 5η του Ιούλη. Τουλάχιστον, όμως, φέτος έχει κάτι για να ξεφεύγει το μυαλό: Έγινε με το σπαθί της μέσα σε μια τριετία καθηγήτρια Πανεπιστημίου και ετοιμάζεται συστηματικά για τη διδασκαλία του επόμενου εξαμήνου.
Γιατί η κρίση ήταν μια δοκιμασία για όλους • μια δοκιμασία που μας έκανε, όμως, πιο πεισματάρηδες. Έτσι και η Μπέτυ • δεν το έβαλε κάτω. Έσφιξε τα δόντια και έδωσε μια γροθιά στο κατεστημένο και τη συντηρητική νομενκλατούρα της Ευρώπης. Τώρα, ως μια ανεξάρτητη υψηλόμισθη κρατικοδίαιτη, μπορεί να τους κοιτά όλους αφ’ υψηλού …
Στέρεψαν τα δάκρυα. Ώρα να κοιτάξουμε μπροστά πιο αισιόδοξα. Ένα χαμόγελο διαγράφεται δειλά στο πρόσωπο της Μπέτυς αυτό το κυριακάτικο πρωινό και η κα καθηγήτρια πίνει μια γεμάτη γουλιά καφέ στην υγειά των κορόιδων …
Άλκης ο Επετειακός (από τη σελίδα idiotes στο facebook)
