Μια εφ΄όλης της ύλης συνέντευξη παραχώρησε στην εκπομπή «Στούντιο 4» ο Αλέκος Συσσοβίτης. Ο γνωστός ηθοποιός μίλησε για την απώλεια της μητέρας του και τη δικαίωση που ένιωσε στην Επίδαυρο, ενώ έκανε ειδική μνεία στην ανεργία στις μέρες μας.
«Μιλάμε για ανεργία κι εγώ που έχω το Faust και ψάχνω κόσμο να δουλέψει, πραγματικά δεν βρίσκω παιδιά να δουλέψουν. Ζούμε σε άλλες εποχές. Η τεχνολογία και το ίντερνετ άλλαξαν τα πάντα. Ο κόσμος είναι σε έναν αυτισμό, κάθεται σε ένα κινητό, είναι αμήχανος και σε ένα τέλμα και βούρκο και παρόλα αυτά δεν δραστηριοποιείται, δεν πάει να δουλέψει. Προτιμούν να είναι 25% άνεργοι, παρά να σηκώσουν τα μανίκια και να δουλέψουν», είπε χαρακτηριστικά.
Και πρόσθεσε: «Το γνωρίζουμε και παράλληλα ακούς νέους ανθρώπους να λένε δεν έχω δουλειά. Γιατί δεν έχεις δουλειά; Δούλεψε, βγες, ψάξε, κάνε και δείξε. Βλέπω κι άλλα νέα παιδιά που είναι δουλευταράδες κι αυτό τους σώνει. Ο Αϊνστάιν έλεγε ότι το 90% της επιτυχίας είναι η δουλειά, δεν είναι το ταλέντο».
«Είχα έρωτα με τη μητέρα μου»
Κάνοντας αναφορά στη μητέρα του επισήμανε: «Η μητέρα μου έφυγε από αλτσχάιμερ και μέχρι τα τελευταία της υπήρχε αυτή η εξάρτηση, η δέσμευση την οποία και νοσταλγώ. Έχω να λέω τα καλύτερα για τη σχέση με τη μητέρα μου αλλά και με τον πατέρα μου. Το οιδιπόδειο είναι ο γιος με τη μαμά. Η μητέρα μου ταλαιπωρούταν πολύ, πονούσε πολύ, έκλαιγε. Εγώ είχα έρωτα με τη μητέρα μου. Κάποια στιγμή ήθελα να φύγω στην Αμερική και μου είπαν οι γιατροί ότι δεν πρέπει να φύγω και να είμαι εκεί. Όταν ταΐζεις κάποιον γίνεται εξάρτηση στον άλλον, οπότε και εγώ είχα εξαρτηθεί αρκετά. Πάντα ήθελα να ζήσω μία περίοδο έξω, αν και είμαι τόσο ερωτευμένος με την Ελλάδα που δεν θα διανοούμουν ότι θα έμενα έξω για αρκετό διάστημα».
Τέλος, ο Αλέκος Συσσοβίτης αναφέρθηκε και στη στιγμή που του άλλαξε τη ζωή σε ηλικία 13 ετών: «Η στιγμή που μου άλλαξε τη ζωή είναι στα 13 μου που με πήρε ο πατέρας μου στην οικοδομή. Όταν σκληραγωγείσαι και τα υπόλοιπα παιδιά είναι έξω, στις καφετέριες και έχουν μία ανέμελη ζωή ενώ εσύ πρέπει να σκάβεις, εκεί γαλουχείσαι και μάλιστα σε ανήλικη ηλικία. Τα επόμενα είναι σκαλιά. Η οικοδομή για μένα ήταν ένα καθεστώς, όλη η οικογένεια ήταν εκεί και δουλεύαμε. Ήταν τόσο φτωχή η Θεσσαλονίκη τη δεκαετία του ’80 που δεν είχες επιλογή και έπρεπε να είσαι εκεί».
