Βρισκόμαστε με αφορμή την υπόθεση των Τεμπών αντιμέτωποι με την επάνοδο στις εποχές της αντιμνημονιακής αλλοφροσύνης; Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια νέα εποχή και νέες εκδοχές του αντισυστημισμού; Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με νέες άλογες εκρήξεις βίας, με νέες τυφλές εκδηλώσεις οργής, με νέα επικράτηση του ανορθολογισμού και της συνωμοσιολογίας;
Είναι πολλές οι αφορμές για το κεντρικό ερώτημα και τις επιμέρους παραλλαγές του: οι νέες καταστροφές και οι νέοι βανδαλισμοί στο κέντρο της πόλης. Οι συνεχείς επί καθημερινής πλέον βάσης πορείες, διαδηλώσεις, συλλαλητήρια, μαζί με τις συναυλίες στην πλατεία Συντάγματος, που θυμίζουν τις εποχές των «Αγανακτισμένων». Οι επιθέσεις σε γραφεία βουλευτών και κομμάτων ανά την Ελλάδα, που αρχίζουν από τρικάκια και τελειώνουν σε εμπρηστικούς μηχανισμούς. Η συγκρουσιακή εντός και εκτός Βουλής ρητορική των κομμάτων που υποδαυλίζει την πράγματι υπάρχουσα γενικευμένη δυσαρέσκεια, τον θυμό, την απογοήτευση της πλειοψηφίας των πολιτών για τη λειτουργία της κυβέρνησης, του κρατικού μηχανισμού, των θεσμών, της Δικαιοσύνης. Αισθήματα όμως τα οποία δεν στρέφονται μόνο εναντίον της Νέας Δημοκρατίας που κυβερνά σήμερα. Αλλά και εναντίον των κομμάτων που κυβέρνησαν σε όλα τα χρόνια της Μεταπολίτευσης, της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ και τελευταία του ΣΥΡΙΖΑ.
Σε δρόμους και πλατείες
Κοινός παρονομαστής και αφορμή όλων αυτών των φαινομένων είναι η πολύνεκρη τραγωδία των Τεμπών. Αλλά είναι η αφορμή. Δεν είναι η αιτία. Γιατί η αιτία είναι πολύ βαθύτερη. Βρίσκεται ίσως στη διάψευση της ελπίδας ότι μετά τα δέκα μνημονιακά χρόνια η χώρα θα βάδιζε προς διαφορετικές σε σχέση με το παρελθόν, πολύ πιο σωστές κατευθύνσεις, ότι θα βελτιώνονταν οι πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες. Οτι η κυβέρνηση που θα βρισκόταν στην εξουσία θα ήταν πολύ αποτελεσματικότερη. Και ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης θα ήταν πολύ ικανότερα.
Καλώς ή κακώς, δικαίως ή αδίκως, αυτές είναι οι αντιλήψεις που επικρατούν σε ένα πολύ μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης. Καθίσταται τούτο σαφές από το πάνω από ένα εκατομμύριο ανθρώπους ανά την Ελλάδα που διαδήλωσαν σε δρόμους και πλατείες τις προηγούμενες ημέρες. Αλλά και από όλες τις διενεργούμενες δημοσκοπήσεις που φανερώνουν ότι ποσοστά της τάξεως από 70% έως 80% θεωρούν ότι η χώρα δεν βρίσκεται σε τροχιά ανάπτυξης και οικονομικής ευημερίας, ότι η ακρίβεια κατατρώει το εισόδημά τους, ότι η κατάσταση στον τομέα της υγείας κινείται σε απαράδεκτα χαμηλά επίπεδα, ότι η παιδεία σε όλες τις βαθμίδες της αποτελεί ένα επιπλέον πρόβλημα για μια μέση ελληνική οικογένεια, ότι η Δικαιοσύνη υπολειτουργεί και γενικότερα ότι η δημόσια διοίκηση αποτελεί περισσότερο εστία διαφθοράς παρά σύστημα εξυπηρέτησης του πολίτη. Ηταν φανερό ότι όλη αυτή η σωρευμένη δυσαρέσκεια και οργή κάπου θα απέληγε, κάπου θα αποζητούσε έναν υποδοχέα για να εκφραστεί. Και φαίνεται ότι προς το παρόν τον βρήκε στο πρόσωπο της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις εμφανίζουν πράγματι το κόμμα της Πλεύση Ελευθερίας – Ζωή Κωνσταντοπούλου, όπως περιέργως αποκαλείται, να βρίσκεται σε θέση αξιωματικής αντιπολίτευσης με ποσοστά της τάξεως του 17%, 10 μονάδες πίσω από τη Νέα Δημοκρατία, αλλά 3 μονάδες μπροστά από το τρίτο κόμμα, το ΠΑΣΟΚ, που δημοσκοπικά συνεχίζει να κινείται σε πτωτικούς ρυθμούς.
Στις τελευταίες δημοσκοπήσεις βρέθηκε δεύτερο κατά σειρά κόμμα αυτό της Ζωής Κωνσταντοπούλου, καθώς φαίνεται να αντλεί ψηφοφόρους από όλο το αντισυστημικό ρεύμα της Δεξιάς, από τον Κυριάκο Βελόπουλο έως την Αφροδίτη Λατινοπούλου. Αλλά όχι μόνο. Αντλεί ψηφοφόρους και από τα συστημικά κόμματα της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς, από το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ έως το ΠΑΣΟΚ. Με άλλους λόγους, η εκρηκτική άνοδος της Πλεύσης Ελευθερίας οφείλεται στην παράλληλη μείωση των ποσοστών του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ, της Ελληνικής Λύσης, της Φωνής Λογικής και τη διαφαινόμενη εξαφάνιση των κομμάτων Βαρουφάκη, Χαρίτση, Κασσελάκη. Τα κόμματα δηλαδή τα οποία αυτή την ώρα διεμβολίζει εκφράζοντας καλύτερα από αυτά το κοινό αίσθημα των εκατοντάδων χιλιάδων ατόμων που έχουν βρεθεί οργισμένα και διαμαρτυρόμενα τον τελευταίο καιρό σε πλατείες και δρόμους.
Διόλου τυχαία, δεν κάνει διαχωρισμό αυτού του πλήθους η Ζ. Κωνσταντοπούλου. Μόλις προ ολίγων ημερών δήλωσε σε συνέντευξή της στον ραδιοσταθμό Παραπολιτικά:
«Δεν είμαστε κόμμα, δεν είμαστε αυτό το σχήμα το σαθρό της Μεταπολίτευσης. Τα κόμματα της Μεταπολίτευσης στην Ελλάδα δυστυχώς υπήρξαν σάπια δημιουργήματα. Εμείς είμαστε ένα ζωντανό κίνημα, έχουμε ανθρώπους απλούς πολίτες […] Δεν κοιτάμε ούτε Δεξιά ούτε Αριστερά, κοιτάμε μπροστά, που σημαίνει ότι εργαζόμαστε για το μέλλον […] Εμείς δεν βάζουμε ταμπέλες στον κόσμο για να τον χωρίσουμε και να προκαλέσουμε διχασμούς».
Ο στόχος της είναι φανερός: είναι η απονομιμοποίηση του υπάρχοντος από τη Μεταπολίτευση πολιτικού συστήματος, η αφομοίωση συνολικά της ψήφου διαμαρτυρίας, η προσέλκυση του συντηρητικού και αριστερού λαϊκισμού. Αποτελεί κατά τούτο το κόμμα Πλεύση Ελευθερίας – Ζωή Κωνσταντοπούλου ένα προσωποπαγές πολιτικό μόρφωμα που προσφέρεται για την υποδοχή της αριστερής και δεξιάς διαμαρτυρίας εμβολίζοντας την Αριστερά και τη Δεξιά.
Αντισυστημικά κόμματα
Αλλά δείχνουν και κάτι άλλο οι δημοσκοπήσεις αυτές και κυρίως τα ποιοτικά χαρακτηριστικά τους. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου βλάπτει σοβαρά ό,τι έχει απομείνει από τον ΣΥΡΙΖΑ και τα εντός και εκτός Βουλής αποκόμματά του. Βλάπτει το ΠΑΣΟΚ. Βλάπτει σοβαρά και τα αντισυστημικά κόμματα της Ακροδεξιάς. Παράλληλα, όμως, ευνοεί τη Νέα Δημοκρατία. Διότι η εκρηκτική άνοδός της τρομάζει και απωθεί μεγάλο μέρος μιας μετριοπαθούς και αμφιταλαντευόμενης μεταξύ ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας ομάδας ψηφοφόρων του μεσαίου χώρου, την οποία στέλνει συστημένη πλέον στον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Ο κοινοβουλευτικός και ο γενικότερος πολιτικός ακτιβισμός της κυρίας Κωνσταντοπούλου τής έχει προσπορίσει σημαντικά κομματικά οφέλη έως σήμερα. Αποτελεί κατ’ ουσίαν μια μίμηση της αντισυστημικής και εν πολλοίς αντικοινοβουλευτικής τακτικής του Αλέξη Τσίπρα την περίοδο 2010-2015. Η διαφορά όμως είναι ότι στα χρόνια της χρεοκοπίας και των μνημονίων ήταν εντελώς διαφορετικές οι συνθήκες. Τότε ο Τσίπρας έφτασε από το 4% στο 36%. Επανάληψη του φαινομένου στο πρόσωπο της Ζωής Κωνσταντοπούλου είναι σήμερα λογικά απίθανο. Ευτυχώς.
Protothema.gr/Πάνος Λουκάκος
