Σαν να μην έφτανε η εξαιρετικά σκληρή κριτική που δέχεται συχνά για το περιεχόμενο των βιβλίων της, η Χρυσηίδα Δημουλίδου αποφάσισε να προχωρήσει και σε μια – το λιγότερο – προκλητική ανάρτηση για το έγκλημα στα Γλυκά Νερά.
Σε αυτή, λίγο-πολύ επιρρίπτει την ευθύνη στο θύμα, την άτυχη Κάρολαϊν που βρήκε τραγικό θάνατο από τα χέρια του συζύγου της, που την έπνιγε επί 5 (τουλάχιστον) λεπτά με μαξιλάρι, ενώ η ίδια πάλευε για να σώσει τη ζωή της, έχοντας ξυπνήσει από την πισώπλατη επίθεσή του.
Ως γνωστόν, ο καθ’ ομολογίαν γυναικοκτόνος σύζυγός της, Μπάμπης Αναγνωστόπουλος, αμέσως μετά τη δολοφονία της, με παροιμιώδη ψυχραιμία, κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια να αποκρύψει τα ίχνη της αποτρόπαιας πράξης, πνίγοντας και κρεμώντας μεταξύ άλλων τον σκύλο της 20χρονης συζύγου του και τοποθετώντας το 11 μηνών μωρό τους επάνω στο άψυχο κορμί της μητέρας του.
Για την κυρία Δημουλίδου, όμως, τίποτα από όλα αυτά δεν αξίζει τον χαρακτηρισμό του «ειδεχθούς» εγκλήματος. Όπως… αναλύει, ο 32χρονος Αναγνωστόπουλος δεν μπόρεσε να αντέξει άλλο γιατί «ως ωριμότερος και πατέρας» δεν ήθελε να χωριστεί η οικογένειά του, από την Κάρολαϊν που – κατά τις… καλά πληροφορημένες πηγές της κυρίας Δημουλίδου πάντα – φανταζόταν μια ονειρεμένη ζωή μαζί του και απογοητεύτηκε από την πραγματικότητα, ενώ παρασύρθηκε «προφανώς» από τις εικόνες «των influencers στα social media ή το internet».
Μάλιστα, δεν της φάνηκε καθόλου απρεπές να αναφέρει ότι ο 32χρονος Αναγνωστόπουλος, «άρχισε να φοβάται πως θα τον εγκαταλείψει και όλος αυτός φόβος να μετατρέπεται σε στρες που είναι το χειρότερο για ένα πιλότο. Ήθελε να έχει κι εκείνος την ηρεμία του πλάι σε μια γυναίκα που θα του πρόσφερε γαλήνη, στήριξη και όχι γκρίνια και αμφιβολίες».
Γιατί προφανώς, η τιμωρία για τη «γκρίνια και τις αμφιβολίες» είναι η θανατική ποινή. Τουλάχιστον, αν έχεις την ατυχία να είσαι γυναίκα.
Τέλος, ολοκληρώνοντας την ντετεκτιβικού επιπέδου ανάλυσή της, η κυρία Δημουλίδου τονίζει πως το έγκλημα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «ειδεχθές», αφού «πρόκειται για πνιγμό με μαξιλάρι, ούτε καν στραγγαλισμό. Η λέξη ειδεχθές ανήκει σε εγκλήματα που εμπεριέχουν ιδιαίτερο βασανισμό, τεμαχισμό, αίματα, φρικτές εικόνες. Για μένα, τώρα που ξεκαθάρισαν τα πράγματα, είναι ένα έγκλημα που έγινε σε κατάσταση ψυχικής φόρτισης, κοινώς θόλωσε το μυαλό, κάτω από συνεχόμενες καθημερινές εντάσεις.
»Πιστεύω πως δεν ήθελε να τη σκοτώσει, ούτε να στερηθεί το παιδί τους τη μητέρα του κι εκείνον. Παίζει και να υποψιαζόταν πως είχε βρει ήδη τον αντικαταστάτη του. Όμως η εγκληματική πράξη είναι δικάσιμος και ο νόμος επιβάλει να τιμωρηθεί όπως του αξίζει διότι πέρα από δολοφονία, εμπεριέχει παραπλάνηση Αρχών, βασανισμό και θανάτωση ζώου εν ψυχρώ».
Φυσικά, δεν λείπει και το κερασάκι στην τούρτα: Η παρατήρηση ότι ο καθ’ ομολογίαν γυναικοκτόνος «κατέστρεψε τη ζωή του» γιατί «όσα φέρνει η ώρα, δεν τα φέρνει ο χρόνος».
Θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί τι σημασία έχει η άποψη της κυρίας Δημουλίδου και του οποιουδήποτε άλλου, ταλαντούχου ή μη, συγγραφέα.
Ωστόσο, αναγνωρίζοντας ότι η συγκεκριμένη κυρία συμβαίνει να διαθέτει ένα πολύ μεγάλο κοινό, το οποίο την θαυμάζει και της δείχνει διαρκώς τη στήριξή του, αυτού του είδους ο τοξικός, μισογύνικος λόγος, μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα επικίνδυνος.
Για να ξεκαθαρίζουμε κάποια πράγματα: Η «γκρίνια», η «απιστία», η «προσβολή» δεν συνιστούν σίγουρα αιτίες να «αμυνθείς» μέσω του φόνου.
Η δολοφονία της Κάρολαϊν, από ό,τι τουλάχιστον δείχνουν τα μέχρι τώρα στοιχεία, εμπίπτει στην κατηγορία της γυναικοκτονίας, ακριβώς επειδή αιτία για τον φρικτό της χαμό ήταν η ανάγκη του συζύγου της να της επιβληθεί με τον πιο απόλυτο τρόπο.
Και είναι βέβαιο πως η «ωριμότητα» δεν μεταφράζεται στη δολοφονία ενός ανθρώπου επειδή (δυνητικά) αποφάσισε να προχωρήσει τη ζωή του χωρίς εσένα.
Και ότι ο πνιγμός ενός ανθρώπου με μαξιλάρι, επί πέντε ολόκληρα λεπτά, ενώ τινάζεται και προσπαθεί να σώσει τη ζωή του, δεν αποτελεί ένδειξη καλύτερης στόφας του δολοφόνου σε σχέση με τον στραγγαλισμό.
Δείτε την ανάρτηση:
