Ο δημιουργός του «Βασικού Ενστίκτου» Πολ Βερχόφεν καθοδηγεί την 29χρονη σε έναν σπουδαίο ρόλο που προκαλεί σάλο – Υποδύεται τη μοναχή Μπαρτολομέα που εγκλωβίζεται στα δεσμά ενός παθιασμένου ομοφυλοφιλικού έρωτα! – Η γαλλόφωνη ταινία που σαρώνει στις αίθουσες βασίζεται σε αληθινή ιστορία σε ιταλικό μοναστήρι
Ενα είναι βέβαιο: οι πιστοί θα εξοργιστούν και οι θεούσες θα διαμαρτυρηθούν. Διόλου απίθανο να εφορμήσουν εντός των αιθουσών κραδαίνοντας Eσταυρωμένους ανά χείρας, προφανώς προς λύτρωση από το πνεύμα του αντίχριστου που έχει εγκλωβίσει δύο μοναχές στα καταραμένα δεσμά ενός παθιασμένου λεσβιακού έρωτα! Η σκηνή ξεπερνάει κάθε προηγούμενο. Τέτοιο πράγμα ούτε στην πιο σκληροπυρηνική πορνογραφία. Η μικρή μοναχή με το όνομα Μπαρτολομέα με σεξουαλικό εργαλείο ξύλινο αγαλματίδιο, με σκοπό να το αξιοποιήσει ως δονητή για την έτερη και μεγαλύτερη καλόγρια, την Μπενεντέτα.
Και εκείνη σε κατάσταση ηδονικής έκστασης να εκλιπαρεί με γλυκιά αλλά και ταραγμένη φωνή «πιο βαθιά, πιο βαθιά». Από εκεί, λοιπόν, από την ιστορία της Μπενεντέτα, και ο τίτλος της εν λόγω γαλλόφωνης παραγωγής που προβάλλεται αυτό το επταήμερο στις αίθουσες. Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον αυτής της ιστορίας είναι το όνομα του κοριτσιού που υποδύεται την Μπαρτολομέα. Είναι η Ελληνίδα Δάφνη Πατακιά, 29 ετών, που αυτή την εποχή είναι από τις πιο περιζήτητες της υποκριτικής και μάλιστα από σκηνοθέτες αναγνωρισμένης διαδρομής και εξαιρετικού καλλιτεχνικού κύρους.
«Βασικό Ενστικτο»
Ενας εξ αυτών, ο Πολ Βερχόφεν ο Ολλανδός, 83 χρόνων – να τα χιλιάσει! Προφανώς για το ευρύτερο κοινό το όνομά του δεν λέει σπουδαία πράγματα. Ομως αν σκαλίσεις το βιογραφικό του θα πέσεις σε τίτλους που στο παρελθόν είχαν ξεσηκώσει τα διεθνή στίφη των θεατών. Ανάμεσά τους, το «Basic Instinct» (Βασικό Ενστικτο), τότε που η κάθοδος και η περιφορά της Σάρον Στόουν είχαν μετατρέψει το Φεστιβάλ των Καννών σε γήπεδο ποδοσφαιρικό κάποιας πυρετώδους θρυλικής αναμέτρησης ανάμεσα στην Μπάρτσα και τη Ρεάλ. Ο όγκος και η φρενίτιδα του πλήθους να πλησιάσουν, να αγγίξουν, έστω από μακριά, και να φωτογραφίσουν στο κόκκινο χαλί αυτή την κατάξανθη, γαργαλιστική θεά ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο.
Φυσικά, άπαντες έβαζαν στοιχήματα για το αν εκείνο το λεπτό, το ξανθό και θεόγυμνο σημείο του σώματός της, και μάλιστα χωρίς την κάλυψη μικροσκοπικού εσωρούχου, εκείνο δα το «πράγμα» που αποκαλύπτει η Σάρον Στόουν τη στιγμή που σταυρώνει τους καλλίγραμμους «διαβήτες» της είναι δικό της ή κάποιας άλλης. Μερικά χρόνια αργότερα, όταν ο θόρυβος είχε κοπάσει και η μυθολογία εξακολουθούσε να συνοδεύει την κατάξανθη θεά, σε μια συνάντηση και μετά από επίμονες δημοσιογραφικές «κυκλωτικές» κινήσεις με την ερώτηση «ήταν δικό σας;», εκείνη απάντησε: «Οχι, δεν είναι δικό μου, αλλά κάποιας άλλης που με είχε αντικαταστήσει γι’ αυτή την επίμαχη σκηνή». Δυστυχώς, ελάχιστοι την πίστεψαν.
Ο Πολ Βερχόφεν, λοιπόν, λάτρης των σκανδάλων, φυσικά των σεξουαλικών, πάντα με το επιχείρημα «εναντίον του πουριτανισμού», έχει συνάψει ιδιαίτερες σχέσεις με Γάλλους παραγωγούς. Απόδειξη η επίσης ακραία ιστορία με τον σημασιολογικό τίτλο «Εκείνη» (Elle) και με πρωταγωνίστρια την Ιζαμπέλ Ιπέρ, που καταφέρνει όλους τους αρσενικούς να τους παραμερίσει και να τους εξαφανίσει. Κάπως έτσι ο «ιπτάμενος» Ολλανδός υποκλίνεται στην απόλυτη κυριαρχία της γυναίκας.
Σκηνή 2
Δύο μοναχές στο ίδιο κρεβάτι
Η Δάφνη Πατακιά (Daphne Patakia) αναδείχθηκε σε αστέρι του πρόσφατου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου ανάμεσα σε άλλα πολλά είχε πει τα εξής για την πρώτη επαφή της με τον σκηνοθέτη στο casting της «Benedetta»:
«Η αρχή ήταν συνηθισμένη, καθώς έγινε ένα απλό πρώτο δοκιμαστικό όπου είχαμε μια σύντομη συνάντηση. Αλλά επειδή, όπως θα μάθαινα και αργότερα, είναι ένας άνθρωπος ο οποίος παίρνει γρήγορα αποφάσεις, δεν πέρασε πολύς καιρός και με φώναξαν για δεύτερη φορά. Το ραντεβού θα γινόταν στο Παρίσι το αμέσως επόμενο πρωινό, όμως τότε βρισκόμουν στο Φεστιβάλ Βερολίνου και είχα ελάχιστες ώρες να διαβάσω το σενάριο και να προετοιμαστώ κατάλληλα. Φυσικά, δεν τους είπα ότι υπήρχε πρόβλημα με τη συνάντηση και ύστερα από ένα αγωνιώδες ξενύχτι τα κατάφερα. Από κοντά πια, συζητήσαμε αναλυτικά για την ταινία, όπως επίσης το πώς ακριβώς θα γυρίζονταν όσες σκηνές απεικόνιζαν γυμνό».
Το γυμνό είναι κυρίαρχο. Το γυμνό σώμα των δύο μοναχών. Το γυμνό στήθος της Πατακιά που προκαλεί ασυγκράτητη σεξουαλική όρεξη στην Μπενεντέτα, δηλαδή τη Γαλλίδα Βιρζινί Εφιρά. Να φανταστείτε, η επιθυμία της είναι τόσο αχαλίνωτη που κάποια στιγμή, όταν η Μπαρτολομέα, μπαφιασμένη από τις αλλεπάλληλες περιπτύξεις, αρνείται να το επαναλάβει για μία ακόμα φορά, η Μπενεντέτα την εκλιπαρεί να αποκαλύψει, να ξεγυμνώσει το στήθος της έστω από μακριά, ώστε εκείνη να το βλέπει, να το απολαμβάνει για να αυνανίζεται παίζοντας με τα δάχτυλά της, όπως ακριβώς συμβαίνει με τη βοήθεια μιας κανονικής αλλά ζωντανής πορνογραφίας.
Η Πατακιά είναι Ελληνίδα, αλλά επειδή οι γονείς της είχαν μετακομίσει στο Βέλγιο, γεννήθηκε στις Βρυξέλλες όπου και πέρασε όλα τα σχολικά της χρόνια: «Ηθελα να γίνω αρχαιολόγος όταν ήμουν μικρή. Εβλεπα Ιντιάνα Τζόουνς και ενθουσιαζόμουν. Και ύστερα ήρθε το θέατρο. Το ερασιτεχνικό. Ολη την εκπαίδευσή μου όμως την έκανα στα ελληνικά».
Σκηνή 3
«Shooting Stars»
Η μετάβαση από την αρχαιολογία στην τέχνη της υποκριτικής έγινε με τη βοήθεια ερασιτεχνικών παραστάσεων: «Κάθε Κυριακή μαζί με τους γονείς μου και την αδελφή μου κάναμε πρόβες για ερασιτεχνικές παραστάσεις με άλλους Ελληνες στο Βέλγιο. Κάπως έτσι, άρχισα να αγαπώ πολύ το θέατρο και να θέλω να γίνω ηθοποιός». Η συνέχεια εντελώς θεατρική. Το κορίτσι με τις δύο μητρικές γλώσσες (ελληνική και γαλλική) αποφασίζει να εντρυφήσει στις αρχές του θεάτρου και στην τέχνη της υποκριτικής, ως φοιτήτρια στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός είναι ο πρώτος που συνάντησε καλλιτεχνικά. Ηταν μόλις 15 ετών όταν μαζί με τη μητέρα της συμμετείχαν στην παράστασή του «Πεθαίνω σαν χώρα» σε ένα φεστιβάλ στις Βρυξέλλες. «Το κάναμε εθελοντικά», εξηγεί η Δάφνη. «Μόλις τελείωσα τη σχολή του Εθνικού, με κάλεσε ο ίδιος να παίξω στην παράστασή του “Φάουστ” στην Αθήνα. Εκείνη η εμπειρία ήταν φανταστική. Ηταν μια έντονη εμπειρία για μένα και ένιωσα ότι έμαθα πάρα πολλά πράγματα. Μας έδινε πολλή δουλειά στο σπίτι. Κάναμε έρευνα πριν ξεκινήσει να στήσει την παράσταση. Διαβάζαμε άλλα λογοτεχνικά κείμενα, ψάχναμε ζωγράφους και φωτογράφους».
Η συνέχεια αναμενόμενη. Η Δάφνη, εκτός από θεατρικές παραστάσεις, αρχίζει να εμφανίζεται και σε μικρές εναλλακτικές ιστορίες κινηματογραφικές. Οπως, ας πούμε, στη μικρού μήκους «Nimic» του Γιώργου Λάνθιμου. Παρεμπιπτόντως, είναι άξια απορίας η τόσο σύντομη συνεργασία του Λάνθιμου μαζί της. Αφού μορφολογικά και ερμηνευτικά η Πατακιά ταιριάζει στην πινακοθήκη των χαρακτήρων των ηρωίδων του. Περισσότερο γοητευμένος με τα χαρίσματα της Δάφνης ο Αλέξανδρος Βούλγαρης, γιος του Παντελή, κάτι που πιστοποιείται με την πρωταγωνιστική της εμφάνιση στην ταινία «Winona». Ολα αυτά και πολλά άλλα συμβαίνουν αφού πρώτα, πριν από χρόνια, κατόπιν επιλογής, παρελαύνει στην ετήσια εκδήλωση «Shooting Stars», που λαμβάνει χώρα ετησίως στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Βερολίνου. Από εκεί καταγράφονται και κατοχυρώνονται φρέσκα ονόματα νέων ταλέντων απ’ όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Από εκεί το πρώτο και ανεξίτηλο «τοπόσημο» της Δάφνης. Το «Shooting Stars» είναι κάτι σαν ζωντανό βιογραφικό όλων των νέων ονομάτων, προς λήψη και αξιοποίηση από εκατοντάδες καλλιτεχνικούς ατζέντηδες. Περίπου σαν να λέμε καλλιστεία κινηματογραφικών φρέσκων ταλέντων.
Σκηνή 4
«Ο θυρωρός της νύχτας»
Ο λόγος είναι ένας και σημαντικός. Η Δάφνη Πατακιά, αν και Ελληνίδα, είναι άκρως εξοικειωμένη με την ευρωπαϊκή και διεθνή κουλτούρα. Το κορίτσι των μεγαλουπόλεων. Ολου του κόσμου. Χωρίς ίχνος εσωστρέφειας. Η Ελληνίδα που μιλάει τα γαλλικά όπως τη μητρική της γλώσσα. Η Daphne των Βρυξελλών και του Παρισιού. Η κόρη μιας ελληνικής οικογένειας με άφθονες καλλιτεχνικές, θεατρικές και λογοτεχνικές ανησυχίες. Καλύτερα δεν γίνεται! Αναμενόμενη λοιπόν η εκτόξευσή της ως μία από τις τρεις πρωταγωνίστριες σε αυτό το λεσβιακό σκάνδαλο με την «Μπενεντέτα». Η μικρή Δάφνη Πατακιά ανάμεσα στη 44χρονη Γαλλίδα Βιρζινί Εφιρά και την 75χρονη πασίγνωστη Αγγλίδα Σάρλοτ Ράμπλινγκ. Μια εξίσου ιδιαίτερη και άκρως χειραφετημένη θηλυκή, περιπετειώδης περίπτωση, που κι αυτή εκτοξεύτηκε με το εφαλτήριο αχαλίνωτων σεξουαλικών σαδομαζοχιστικών επιδόσεων κάτω από τον πασίγνωστο και αλησμόνητο τίτλο «Ο θυρωρός της νύχτας» (Il Portiere di Notte), του 1974, σε σκηνοθεσία της Λιλιάνα Καβάνι.
Οπου σε αυτή την ταινία διαπράττει τα πάντα για να ικανοποιήσει τις άπειρες διαστροφές ενός πρώην ανελέητου στελέχους των ναζί, που τον υποδύεται ο μακαρίτης Ντερκ Μπόγκαρντ. Οσο και να ακούγεται απίστευτο και εξωφρενικό, όλες αυτές οι εξαντλητικές περιγραφές, όπου τα δύο θηλυκά μέσα στο κελί τους τα κάνουν όλα μα όλα, ακόμα και γλειψίματα και άλλα πολλά, εντούτοις κανένα ίχνος ερεθισμού δεν προκαλεί σε θεατές «κανονικούς». Με απλά λόγια, η « Μπενεντέτα» μοιάζει αλλά καμία σχέση με τυπική αγοραία πορνογραφία. Στόχος η κατάρριψη του πουριτανισμού. Καθώς και η επισήμανση μιας μεγάλης αλήθειας: οι στερήσεις και οι απαγορεύσεις, το καλύτερο λίπασμα για την καλλιέργεια και την άνθηση πάσης φύσεως διαστροφών. Η Δάφνη το εξηγεί με τα δικά της λόγια: «Επιπλέον, η χρησιμότητα των εν λόγω σκηνών ξεπερνά το καθαυτό γεγονός του ερωτισμού. Αλλωστε ο σκηνοθέτης μού έλεγε: “Δάφνη, κάνεις αυτή την πράξη γιατί είσαι ερωτευμένη μαζί της… αλλά μπορεί και όχι”. Και γελούσε»!
Σκηνή 5
«Η ζωή της Αντέλ»
Εντελώς συμπτωματικά είναι η δεύτερη Ελληνίδα που σε γαλλική παραγωγή υποδύεται ρόλο αχαλίνωτης λεσβίας. Πρώτη διδάξασα η Αντέλ Εξαρχόπουλος, που πριν από οκτώ χρόνια τίναξε την μπάνκα του Φεστιβάλ των Καννών στον αέρα με εκείνο το θρυλικό ερωτικό πάθος στη «Ζωή της Αντέλ». Η οποία μάλιστα στο τέλος, εκτός από το κοινό και τους κριτικούς, κατάφερε να σαγηνεύσει και να «εκμαυλίσει» όλα τα μέλη της Κριτικής Επιτροπής, με αποτέλεσμα να κερδίσει το τρόπαιο του Χρυσού Φοίνικα.Και κάτι ακόμα σχετικά με τον σύγχρονο κινηματογράφο και τους λεσβιακούς έρωτες. Τα τελευταία χρόνια, μαζί με την αποθέωση της γυναίκας, γεγονός που πιστοποιείται από πλήθος ταινιών, εκδηλώνονται και ερωτικές επιθυμίες μεταξύ γυναικών. Μία εξ αυτών στην κομεντί «Τα παιδιά είναι εντάξει» ανάμεσα στην Ανέτ Μπένινγκ και την Τζούλιαν Μουρ. Και μία από τις πρόσφατες στο «Atomic Blonde» με τη Σαρλίζ Θερόν σε θερμές, παθιασμένες ερωτικές πόζες με τη μελαμψή και λαχταριστή Σοφία Μπουτέλα.
Αλλωστε, όπως λένε στους κινηματογραφικούς κύκλους, «γιατί όχι και οι γυναίκες; Το προνόμιο δηλαδή είναι μόνο για τους γκέι;». Συμφωνώ και περιμένω ακόμα πιο αποκαλυπτικές και τέτοιες «διδακτικές» ιστορίες.
Δημήτρης Δανίακς/ ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ
