Συγκλονίζουν οι διάλογοι του Συλλόγου Συμπαραστάσεως Κρατουμένων «Ο Εσταυρωμένος» με άστεγους, οι οποίοι σιτίζονται καθημερινά στο «Δος Ημίν Σήμερον», που λειτουργεί ο Σύλλογος στην κατακόμβη του Ιερού Ναού του Αγίου Νικολάου. Αστεγος ηλικίας 55 ετών ζητεί από τον π. Θεόδωρο μία γωνιά για να κοιμάται, έστω χωρίς νερό, θέρμανση, ρεύμα, απλά να μπορεί να κλείνει και τα δύο του μάτια το βράδυ.
Ο 55χρονος είναι μακροχρόνια άνεργος και έχει απομονωθεί από όλο το κοινωνικό του σύνολο, τόσο συγγενείς και φίλους, όσο και παλιούς συνεργάτες. Ζώντας μακριά από τα φώτα της κοινωνικότητας επί σειρά ετών, είναι πλέον πολύ κουρασμένος και ταλαιπωρημένος, ενώ έχει χάσει και κάθε ελπίδα για τη ζωή. Η στιχομυθία που ακολουθεί ραγίζει καρδιές.
«Δεν αντέχω άλλο στο παγκάκι…», λέει ορθά κοφτά στον π. Θεόδωρο, μιλώντας αυθόρμητα, μέσα από την καρδιά του, ενώ αναγνωρίζει ότι ο πρόεδρος του «Εσταυρωμένου» δεν μπορεί να κάνει κάτι περισσότερο, καθώς έχει γίνει γραφικός να μιλάει συνεχώς για το στεγαστικό πρόβλημα αποκομμένων από το κοινωνικό σύνολο πολιτών.
Από την πλευρά του ο π. Θεόδωρος τού εξηγεί ότι δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά, σημειώνοντας ότι οι εξαθλιωμένοι πολίτες του μιλάνε με την εύγλωττη παρουσία τους έξω από τον Ναό, κάθονται σκυμμένοι απέναντι από τα πεζούλια του προαυλίου και τον κοιτάζουν στα μάτια.
«Και τι μπορείς να κάνεις περισσότερο, καλέ μου πάτερ. Ναι, ο “Εσταυρωμένος” και η Εκκλησία μάς ταΐζει, μας ντύνει, μας δίνει βοηθήματα και τόσα άλλα. Αλλά χωρίς στέγη… Είναι φοβερό να κοιμάσαι έξω, μέσα στον κίνδυνο και στο κρύο. Ηδη, είμαι άρρωστος… Δεν αντέχω άλλο να κοιμάμαι στο παγκάκι…», λέει με τη σειρά του ο 55χρονος.
Ο π. Θεόδωρος επιμένει ότι κλοτσά η ψυχή του, όταν πέφτει το βράδυ για ύπνο να σκέφτεται όλον αυτόν τον κόσμο που βρίσκεται έξω στον δρόμο, ενώ ο εξαντλημένος από τις κακουχίες πολίτης τον προτρέπει από την πλευρά του να μη λεπτολογεί και να προσέχει.
Η συζήτηση που ακολουθεί μιλάει από μόνη της.
-Αστεγος: Εσύ καλά κάνεις, αλλά όλοι παραμένουν αδιάφοροι…
-π. Θεόδωρος: Δεν μπορώ να πιστέψω πως όλοι μένουν αδιάφοροι μπροστά στον πόνο και στη δυστυχία τόσων ανθρώπων. Υπάρχουν άνθρωποι που δακρύζουν σκεπτόμενοι κι εσάς τους άστεγους.
-Αστεγος: Σιγά τα ωά, πάτερ μου… Τελείωσαν οι ευαίσθητοι άνθρωποι. όλοι κοιτάνε την πάρτη τους …
-π. Θεόδωρος: Οχι, δεν είναι έτσι όπως τα λες. Το αποδεικνύουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που μας στηρίζουν ως Σύλλογος
– Αστεγος: Πάτερ, σε παρακαλώ, μίλησε και για μένα. Είμαι σε μια ηλικία και σε μια κατάσταση που δεν μπορώ πια να εργαστώ, όπως οι άλλοι. Εκλεισα τα 55 και επί πολλά χρόνια βρίσκομαι στον δρόμο. Δεν ζητώ σπίτι… Ζητώ μια γωνιά, έστω μια μικρή αποθήκη, χωρίς νερό, χωρίς ρεύμα, χωρίς θέρμανση… Δεν ζητάω πολλά. Θέλω να ξαπλώνω και να κοιμάμαι σ’ ένα ασφαλισμένο μέρος με σκεπή. Να κοιμάμαι με κλειστά και τα δύο μάτια…
