Απάντηση για το σάλο που προκλήθηκε με το εξώφυλλο για τους πρόσφυγες δίνει σήμερα το περιοδικό Down Town στη σελίδα του στο Facebook.
Ακολουθεί το κείμενο:
Tο DownTown, από το πρώτο τεύχος που κυκλοφόρησε, στις 26 Νοεμβρίου του 2015, απέδειξε ότι στη δεύτερη περίοδό του θα γίνει ένα ζωντανό αρχείο του σήμερα, χωρίς να χαρίζεται, χωρίς να «αποθεώνει», χωρίς να φοβάται να γράψει αλήθειες βασισμένες στη δημοσιογραφική έρευνα και το ρεπορτάζ. Ξέρουμε ότι ενοχλήσαμε πολλούς ακόμη και με την ύπαρξή μας. Μόνοι μας, χωρίς χρηματοδότες, χωρίς συνεταίρους, χωρίς ισχυρούς φίλους και συμμάχους, βγήκαμε στα περίπτερα και καταφέραμε από την πρώτη στιγμή να πείσουμε ότι ένα περιοδικό γραμμένο από δημοσιογράφους με σεβασμό στην αισθητική και την εικόνα που μπορεί να συνδυάζει κομμάτια της επικαιρότητας κάθε είδους έχει λόγο ύπαρξης στην αγορά. «Αποδομήσαμε» πρόσωπα της κυβέρνησης, κρίναμε με χιούμορ πρωταγωνιστές της show business, είπαμε την αλήθεια για ανθρώπους υπερεκτιμημένους, γελάσαμε με τα φαιδρά και συγκινηθήκαμε με τα ανθρώπινα, οργανώσαμε φιλανθρωπικές δράσεις, συγκεντρώσαμε αρκετές χιλιάδες ευρώ για τα παιδιά της Κιβωτού του Κόσμου και καταγράψαμε με ευαισθησία το προσφυγικό δράμα.
Στο 1o μας τεύχος κάναμε οκτασέλιδο ρεπορτάζ με συγκλονιστικές φωτογραφίες από το ταξίδι των προσφύγων από την Τουρκία στην Ελλάδα, στο 6o μας τεύχος σε ένα εξασέλιδο αφιέρωμα καταγράψαμε τις δραματικές διηγήσεις εθελοντών στη Σκάλα Μυτιλήνης, στο 11o τεύχος με τίτλο «Έλεος, πόσα νεκρά παιδιά χωράνε στο Αιγαίο» αφιερώσαμε οκτώ σελίδες στους κατοίκους της Λέσβου και τη βοήθεια που προσφέρουν στους πρόσφυγες που φτάνουν στο νησί. Στο 12ο τεύχος η Μυτιληνιά υποψήφια για Νόμπελ Ειρήνης Αμαλία Καμβύση έδωσε συνέντευξη στο περιοδικό, υπό τον τίτλο «Η γιαγιά όλου του κόσμου». Στο 15ο τεύχος βρεθήκαμε στην Πλατεία Βικτώριας στην Αθήνα και καταγράψαμε τις συγκλονιστικές ιστορίες των προσφύγων, με τίτλο «Άνθρωποι και ποντίκια». Στο 16ο τεύχος πια ταξιδέψαμε με τον φωτογράφο μας στην Ειδομένη και αφιερώσαμε δώδεκα σελίδες για να μεταφέρουμε τις δραματικές εκκλήσεις των προσφύγων.
Στο ίδιο τεύχος ζητήσαμε από 8 διάσημους Έλληνες να φωτογραφηθούν με έναν συμβολικό, θεατρικό τρόπο για το εξώφυλλο του περιοδικού, στέλνοντας το ανθρώπινο μήνυμα ότι «είμαστε όλοι πρόσφυγες» και θυμίζοντας σε όλους, ακόμη και στο κοινό που δεν παρακολουθεί τις ειδήσεις, «ότι υπάρχουν ψυχές σ’ αυτήν τη χώρα που χρειάζονται τη βοήθειά μας. Μήπως ήρθε η ώρα να κάνουμε κάτι;» Ο λόγος που επιλέχθηκε το συγκεκριμένο concept ήταν για να δείξει ότι τα πρόσωπα των προσφύγων μας μοιάζουν, είναι πρόσωπα οικεία, που πριν ξεσπάσει ο πόλεμος ζούσαν ζωές σαν τη δική μας.
Σε συνεργασία με τη ΜΚΟ Praksis και αφού συζητήσαμε με ποιον τρόπο μπορεί να ωφεληθεί η οργάνωση, αποφασίσαμε από κοινού να επικεντρωθούμε στον εθελοντισμό. Έτσι, στο ίδιο τεύχος δώσαμε οδηγίες για το πώς μπορεί να βοηθήσει κάποιος την προσπάθεια της Praksis, αλλά και τους πρόσφυγες στην Ελλάδα. Ο λόγος που ζητήσαμε από διάσημους Έλληνες να συμμετέχουν σε αυτή τη συμβολική εικόνα είναι προφανής: οι διάσημοι άνθρωποι πάντα στην Ελλάδα και κυρίως στο εξωτερικό ξεκινούν καμπάνιες και προσκαλούν τους αναγνώστες σε δράσεις για καλό σκοπό.
Είναι τουλάχιστον παράξενο ότι το θετικό μήνυμα του περιοδικού φάνηκε να παρανοείται από κάποιους σε τόσο απόλυτο βαθμό. Είναι διπλά παράξενο ότι ενώ το πρωί της Πέμπτης που το περιοδικό κυκλοφόρησε στα περίπτερα, τα μηνύματα στα Μedia ήταν θετικά παρουσιάζοντας το εξώφυλλο ως μια «καλή είδηση», το μεσημέρι κύκλοι στο διαδίκτυο ξεκίνησαν μια άνευ προηγουμένου επίθεση στην ομάδα του περιοδικού, που έφτασε ακόμη και σε απειλές.
Είναι επίσης παράξενο ότι η μία εκ των εικονιζόμενων στο εξώφυλλο, η Τάνια Τσανακλίδου –προφανώς όταν ανακάλυψε ότι μεγάλη μερίδα των θαυμαστών της αντέδρασε με σχόλια– έκανε μια προσβλητική δήλωση στα social media για το περιοδικό και σε τηλεφωνική συνομιλία που είχαμε μαζί της, όταν τη ρωτήσαμε για ποιο λόγο μας επιτίθεται, μας είπε ότι «αν θέλαμε να βοηθήσουμε έπρεπε να πάμε στην Ειδομένη».
Όταν της εξηγήσαμε ότι «έχουμε πάει στην Ειδομένη και έχουμε 12 σελίδες αφιέρωμα στο ίδιο τεύχος και μάλιστα υπάρχει και τίτλος στο εξώφυλλο», μας απάντησε: «Αλήθεια; Δεν έχω διαβάσει ακόμη το περιοδικό!» Όλοι οι φωτογραφιζόμενοι γνώριζαν ακριβώς ποιο είναι το concept της φωτογράφησης και πώς άλλωστε θα μπορούσε να κρυφτεί, όταν στο πλατό της φωτογράφισης υπήρχαν τα συμβολικά σωσίβια.
Όλοι γνώριζαν ποιος είναι ο σκοπός της φωτογράφισης και οι προθέσεις του περιοδικού.
Το μήνυμα του περιοδικού ήταν και είναι ξεκάθαρο. Θα βοηθάμε αυτούς που μας χρειάζονται με όποιον τρόπο μπορούμε, ακολουθώντας τις αρχές και την καρδιά μας, χρησιμοποιώντας τα μέσα που ακόμα και το «lifestyle» μας δίνει. Τη δύναμη της εικόνας και των διάσημων ανθρώπων από κάθε χώρο. Δεν υπάρχει ούτε καλλιτεχνικό ούτε εμπορικό κριτήριο στην αγάπη για τον συνάνθρωπο και είναι καιρός πια να βάλουμε τέλος στο κλισέ που χωρίζει τους ανθρώπους σ’ αυτούς που δικαιούνται και σ’ αυτούς που δεν δικαιούνται να προσφέρουν.
Ακόμη κι αν σε κάποιους η προσπάθειά μας να αφυπνίσουμε και να στείλουμε το συμβολικό μας μήνυμα ότι το προσφυγικό αφορά όλους μας φάνηκε «κακόγουστη», δεν ακυρώνονται ούτε οι καλές μας προθέσεις ούτε η συνεχής δημοσιογραφική παρουσία μας εκεί που χτυπάει η καρδιά της επικαιρότητας. Θα συνεχίσουμε λοιπόν ακόμη πιο δυνατοί και ακόμη πιο σίγουροι για τον ρόλο που επιθυμούμε να κρατήσουμε στα Μedia, αρνούμενοι να φοβηθούμε αυτούς που ανώνυμα ξεκινούν επιθέσεις, επιχειρώντας να καταστείλουν τις φωνές που δεν εξυπηρετούν κανένα συμφέρον πολιτικό ή οικονομικό.
Πιστεύουμε ότι ο περισσότερος κόσμος περιορίστηκε στην εικόνα του εξωφύλλου, ασχολήθηκε με την αισθητική και παρασύρθηκε από κακόβουλα σχόλια, αγνοώντας το περιεχόμενο και την ουσία. Και η ουσία είναι ότι κάθε προσπάθεια είναι πολύτιμη απ’ όπου κι αν προέρχεται και ελπίζουμε αυτές οι αντιδράσεις να μη φρενάρουν ούτε να πνίξουν απόπειρες τρίτων που θέλουν να βοηθήσουν και να προσφέρουν στους πρόσφυγες.
Η Praksis σήμερα είναι ευγνώμων για τη βοήθεια που προσφέραμε και αυτή είναι η ουσιαστική απάντηση σε όσους αναρωτήθηκαν πώς μπορεί να βοηθήσει τους προσφυγές ένα περιοδικό.
