Επίσης, κάτι άλλο που θα σχολιάσω είναι η αλλοπρόσαλλη τακτική που αφορά οτιδήποτε διατηρητέο στην περιοχή και αποτελεί χρονοβόρα αιτία καθυστέρησης έργων υλοποίησης προτάσεων.
Αρχίζω με την εκπαίδευση…
Σαν γονιός συμμετείχα και εγώ στους εκάστοτε (σύμφωνα με το μεγάλωμα των παιδιών μου) συλλόγους γονέων, των οποίων κύριο μέλημα, σε αγαστή συνεργασία με τους δασκάλους, ήταν να φροντίζουν εκτός των άλλων και για την εύρυθμη λειτουργία των κτιριακών εγκαταστάσεων.
Θυμάμαι πως τα καταφέρναμε μια χαρά χωρίς την βοήθεια κάποιων πολιτικάντηδων που έκαναν (όπως και τώρα) την εμφάνισή τους και ενδιαφερόντουσαν (δήθεν – τάχα μ’) παραμονές εκλογών.
Κύρια φροντίδα η εκπαίδευση των παιδιών όπως και η απόκλιση παντός είδους και μορφής επιζήμιων εξωσχολικών παραγόντων εντός των χώρων διδασκαλίας, όπως και την αποφυγή εκπαιδευτικών αστοχιών.
Αυτό όσον αφορά την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Μετά ακολούθησε η τριτοβάθμια, το Πανεπιστήμιο, μια εντελώς διαφορετική κουλτούρα διαχείρισης, όπου οι ίδιοι οι φοιτητές σε συνεργασία με το διδακτικό και διοικητικό προσωπικό εφαρμόζουν τους κώδικες και τα πρωτόκολλα.
Το Πανεπιστήμιο παντού αποτελεί το ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα (ΑΕΙ). Σε αυτό δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στην υψηλή και ολοκληρωμένη εκπαίδευση, ακολουθώντας την εξέλιξη, σύμφωνα με τις απαιτήσεις της επιστήμης, της τεχνολογίας, της αισθητικής και των τεχνών, καθώς και της διεθνούς επιστημονικής πρακτικής σε συνδυασμό με τα αντίστοιχα επαγγελματικά πεδία.
Για μένα, έχοντας και εγώ σπουδάσει σε κάποιο από αυτά,θα έπρεπε να είναι μαζί με όλα τα άλλα και έμμεσα φροντιστήρια διάπλασης χαρακτήρων και κυρίως φορείς της Ηθικής της Συμπεριφοράς.
Ηθικής που θα είχε να κάνει με τους κώδικες και κανόνες λειτουργίας μιας κοινωνίας αλλά και ταυτόχρονα της αισθητικής (απαραίτητα).
Αυτές τις μέρες λοιπόν στο δικό μας Πανεπιστήμιο (για αυτό ο πρόλογος) που είναι ένα από τα καμάρια της πόλης, βγήκε στην φόρα…πως διδάσκεται και ένα εκτός επιστήμης ευκαιριακό μάθημα.
Ποιο είναι αυτό; Μα το πως να κάνεις εύκολα κομπίνες και ανέξοδα την δουλειά σου εκμεταλλευόμενος δημόσιους χώρους και κυρίως τα πολλά μέσα και δυνατότητες επικοινωνιών αλλά και οτιδήποτε άλλο που δεν σου ανήκει αλλά το βρίσκεις απλόχερα.
Για όσους δεν γνωρίζουν και το διαβάζουν τώρα, κάποιοι από τον Πανεπιστημιακό και μη χώρο όντας υποψήφιοι, αυτοί που κατηγορούν σαν λαμόγια και απατεώνες τους αντιπάλους τους της σημερινής Δημοτικής Αρχής, έχοντας πρόσβαση επαγγελματική ή χωροταξική (άνεση διακίνησης) χρησιμοποίησαν για τις προεκλογικές επικοινωνίες τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (ή αλλιώς Social Media), τις πάσης φύσεως συσκευές και ηλεκτρονικές εγκαταστάσεις του Πανεπιστημίου με την οποιαδήποτε ενοϊκή διευκόλυνση που αυτό συνεπάγεται (δεκάδες επικοινωνίες).
Με απλά λόγια, χρησιμοποιήθηκαν ακαδημαϊκοί λογαριασμοί στο διαδίκτυο,για την προώθηση πολιτικών σκοπών και ιδεών.
Για μένα ενέργειες του είδους δεν κοστολογούνται σαν υλική (χρηματική) επιβάρυνση – ζημιά, αλλά σαν ανήθικο παράδειγμα πολύ δε περισσότερο σαν αισχρή διδασκαλεία – παρότρυνση παράνομης κομπίνας.
Το αναφέρω λοιπόν…εσείς βγάλτε συμπεράσματα…
Το επόμενο θέμα είναι και αυτό των ημερών και αφορά όλους αυτούς που κόπτονται και υποκρίνονται τους θεματοφύλακες Μνημειακών αξιών, όπως τολμούν να χαρακτηρίζουν και να ονομάζουν με ευκολία κάθε τι παλιό… δημιουργώντας αξεπέραστα γραφειοκρατικά εμπόδια στην εξέλιξη.
Υπάρχει μια τάση να ασχολούνται με τα περασμένα χωρίς ταυτόχρονα την παραμικρή φροντίδα για το σήμερα που άλλωστε είναι αυτό που μας περιβάλει, είναι αυτό που ζούμε.
Τις περισσότερες φορές παρακινούμενοι από λάθος εμμονές ή ένοχους απώτερους σκοπούς.
Συνήθως από τις θέσεις που κατέχουν, φέρουν εμπόδια στην οποιαδήποτε εξέλιξη επιμένοντας παράλογα στην τήρηση κάποιας Νομοθεσία, ενώ ο πραγματικός ρόλος τους είναι η ερμηνεία της και η εκάστοτε ανάλογηπρόταση προσαρμογής.
Ως Αρχιτέκτονας ποτέ δεν συμφώνησα με την απλή καταγραφική διατήρηση του παλιού, χωρίς την ταυτόχρονη προσαρμογή και ένταξή του στο σύγχρονο.
Θα αναφέρω δύο παραδείγματα με θέμα ένα από το εγγύς παρελθόν: Ιστορικό κτίριο και ένα σύγχρονο που όσα ανέφερα το αποδεικνύουν.
Το πρώτο…οι ερειπωμένες – λεηλατημένες κτιριακές εγκαταστάσεις του Σανατορίου Καραμάνη στα Χάνια.
Η Ιστορία της περιοχής αναφέρει ότι το συγκεκριμένο κτίριο ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της. Ήταν το πρώτο ορεινό σανατόριο της Ελλάδας, που δημιουργήθηκε στα Χάνια και συγκέντρωσε πλήθος προσωπικοτήτων, που άφησαν εποχή στην Ιστορία της Χώρας.
Η φήμη του Σανατορίου είχε ξεπεράσει τα ελληνικά σύνορα και νοσήλευε ασθενείς που προέρχονταν και από τα Βαλκάνια αλλά και την Μέση Ανατολή.
Η προσφορά του ήταν μεγάλη στην θεραπεία της φυματίωσης, πολλοί ασθενείς πέρασαν από αυτό, άνθρωποι απλοί όπως και γνωστοί της εποχής, που νοσηλεύτηκαν με ψευδώνυμα.
Ταυτόχρονα γίνεται κέντρο του πνεύματος, από εκεί πέρασαν οι Σικελιανός, Βάρναλης, Κωστής Παλαμάς, Σεφέρης, Δελμούζος, Μαλακάσης, Τριανταφυλλίδης, Μυριβήλης, Καλλιγάς, Χουρμούζιος, έχοντας γράψει ο καθένας την Ιστορία του.
Για τις υπηρεσίες του, το 1933 βραβεύθηκε από τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, το 1939 τιμήθηκε από το «Σωτηρία» και το 1940 παρασημοφορήθηκε με τον Αργυρό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικος.
Γι’ αυτές λοιπόν τις Ιστορικές κτιριακές εγκαταστάσεις παραδομένες στην φθορά του χρόνου,στις λεηλασίες και πολλές φορές στις ορέξεις κάποιων που για διασκέδαση εκπαιδεύονται στην κατεδάφιση, κανένας δεν ενδιαφέρεται και ρημάζουν…
Τόσες μνήμες δεν στοιχειοθετούν Μνημείο;
Το δεύτερο…Eνα κτίριο στο κέντρο της πόλης πρωτοποριακό για την εποχή λειτουργίας του, που μελετήθηκε και κατασκευάστηκε για να στεγάσει ειδικά τις ανάγκες λειτουργίας ενός πρότυπου και σύγχρονου εκπαιδευτηρίου ξένων γλωσσών (αυτό του ΑΝΤΩΝΙΟΥ) και που ιδανικά λειτούργησε για πολλά χρόνια.
Ενα κτίριο που για τον ειδικό σχεδιασμό του, δούλεψε μια ομάδα έμπειρων Αρχιτεκτόνων και μια πλειάδα μηχανικών όλων των βαθμίδων και ειδικοτήτων.
Σαν αποτέλεσμα της σωστής χωροταξικής λειτουργίας του σε συνδυασμό με την άψογη διδασκαλεία, ήταν νασπουδάσουν σε αυτό χιλιάδες μαθητές, από τους οποίους πάρα πολλοί σήμερακατέχουν επιφανείς θέσεις στο Ελληνικό αλλά και Διεθνές επιχειρηματικό όπως και Διοικητικό στερέωμα…
Σήμερα λοιπόν το κτίριο αυτό για λόγους άγνωστους (;) έπαψε να λειτουργεί σαν εκπαιδευτήριο και παρόλα τα πλεονεκτήματά του τείνει να μαραζώσει και πολύ πιθανόν να μετατραπεί ακολουθώντας την τάση της εποχής σε ενοικιαζόμενα διαμερίσματα, στερώντας την πόλη από ένα μοναδικό για το είδος του κτίριο.
Το κρίμα του;… ότι είναι σχετικά σύγχρονο και δεν συγκινεί τους Μνημειακούς…
Ανέφερα δύο παραδείγματα τα οποία τελικά φανερώνουν την θλιβερή πραγματικότητα.
Μια πραγματικότητα που την έχουν δημιουργήσει άνθρωποι που κατέχουν θέσεις από τις οποίες τους δίνεται η δυνατότητα περιφρούρησης μέρους των στοιχείων του περιβάλλοντος και αντ’ αυτού να πράττουν το εντελώς αντίθετο εμμένοντας μονολιθικά στις προσωπικές τους απόψεις, ενεργώντας μονομερώς αδιαφορώντας για το σήμερα.
Ολα αυτά κάποιος πρέπει να τα πει…αυτό κάνω!…χωρίς πρόθεση να θίξω προσωπικά κανένα…απλά σχολιάζω!…
