Παλιές… πληγές, πολιτικές διαφωνίες ή ακόμη και η υποτιθέμενη αλαζονεία των Αγγλων φιλάθλων, είναι μερικές από τις αιτίες, που οδηγούν αρκετούς φιλάθλους της Ουαλίας, της Σκωτίας και της Βόρειας Ιρλανδίας, να υποστηρίξουν την Ιταλία και όχι την Αγγλία στον αυριανό (11/7, 22:00) τελικό του EURO 2020.
Ενώ ολόκληρη η Αγγλία πανηγύρισε έξαλλα την Τετάρτη (7/7) μετά την πρόκριση στον τελικό του τουρνουά -για πρώτη φορά μετά την κατάκτηση του Μουντιάλ το 1966- οι ποδοσφαιρόφιλοι στις γειτονικές χώρες, έδειξαν λιγότερο ενθουσιασμό.
«Το να ζητάς από τους φιλάθλους της Ουαλίας να στηρίξουν την Αγγλία είναι σαν να ζητάς από τους οπαδούς της Έβερτον να στηρίξουν την Λίβερπουλ», έγραψε στο Twitter ο αθλητικός συντάκτης, Τομ Γουίλιαμς και πρόσθεσε: «Κι’ αυτό, επειδή η Αγγλία είναι ο μεγάλος αντίπαλος της Ουαλίας, σε αθλητικούς όρους. Ναι, είναι μια ωραία ομάδα, με έναν καλό προπονητή, αλλά δεν μπορείτε να υποστηρίξετε τους αντιπάλους σας».
Ενδεικτικά είναι τα αποτελέσματα σχετικής δημοσκόπησης, που διεξήχθη διαδικτυακά για λογαριασμό της «Good Morning Britain» και σύμφωνα με την οποία το 63% των φιλάθλων στην Σκωτία, στην Ουαλία και στην Βόρεια Ιρλανδία, θα υποστηρίξουν την Ιταλία στον τελικό.
«Η Ουαλία υπέστη αιώνες καταπίεσης από την Αγγλία και η κυβέρνηση του Μπόρις Τζόνσον μας σκέφτεται μόνο όταν έχει χρόνο», δήλωσε χαρακτηριστικά η δημοσιογράφος Λόρα Κέμπ στο «Wales Online» και συνέχισε: «Χωρίς να ξεχνάμε αυτούς τους « Νεάντερταλ» που λεηλατούν μπαρ και μέρη όπου κι αν πάνε».
Από την πλευρά τους, οι Αγγλοι αντιδρούν, υποστηρίζοντας ότι δυστυχώς κρίνονται για τους πιο ακραίους οπαδούς τους και ότι αυτό που θεωρείται ως αλαζονεία, είναι στην πραγματικότητα μόνο ένας τρόπος να ενθαρρύνουν την ομάδα τους.
Στην καρδιά των… κατηγοριών το γνωστό σύνθημα-τραγούδι «Το ποδόσφαιρο έρχεται σπίτι», ένα τραγούδι που ηχογραφήθηκε για το EURO 1996 και το οποίο τραγουδούν συχνά-πυκνά οι Αγγλοι φίλαθλοι. Γεγονός που θεωρείται ως μία πολύ αλαζονική διατύπωση, δεδομένης της επαναλαμβανόμενης αποτυχίας της Αγγλίας σε μεγάλα τουρνουά, τα τελευταία 55 χρόνια!
«Το ποδόσφαιρο επιστρέφει στο σπίτι; Δεν το νομίζω», σχολίασε ο Σκωτσέζος θρύλος της Λίβερπουλ, Γκρέιαμ Σούνες, ενώ σε ανάλογο ύφος ο Δανός τερματοφύλακας, Κάσπερ Σμάιχελ, υποστήριξε με αρκετή δόση ειρωνίας: «Ήταν ποτέ στο σπίτι; Έχετε κερδίσει ποτέ»;
Παρ΄ όλα αυτά, το τραγούδι του συγκροτήματος «The Lightning Seeds» είναι στην πραγματικότητα το αντίθετο από τα συνηθισμένα τραγούδια των φανατικών φιλάθλων, καθώς αναφέρεται σε «ένα όνειρο που ποτέ δεν γίνεται πραγματικότητα, στην δόξα του παρελθόντος και στις χαμένες ευκαιρίες», όπως εξηγεί ο οικοδεσπότης του BBC, Νταν Γουόκερ στο Twitter: «Είναι ένα τραγούδι για μια ελπίδα που, παρά τον πόνο, δεν θα εξαφανιστεί ποτέ».
Και την ώρα που οι τέσσερις χώρες του Ηνωμένου Βασιλείου, είναι στην ευχάριστη θέση να υποστηρίξουν την κοινή τους ομάδα όταν αγωνίζονται υπό μία σημαία στους Ολυμπιακούς Αγώνες, η… ατομική συμμετοχή τους σε τουρνουά ποδοσφαίρου υπογραμμίζει πολιτικούς διαχωρισμούς και διαφορετικές «ταυτότητες», που επιδεινώνονται από το Brexit.
Για τις τρεις μικρότερες χώρες, η Αγγλία, με 56 εκατομμύρια κατοίκους και έδρα της κεντρικής εξουσίας, ενσαρκώνει τον συντηρητισμό, την αποικιοκρατία και τους αιώνες καταπίεσης.
Βλέποντας τον πρωθυπουργό, Μπόρις Τζόνσον ή την υπουργό Εσωτερικών, Πρίτι Πάτελ να φορούν μπλουζάκια της Αγγλίας, ισχυριζόμενοι ότι εκπροσωπούν την βρετανική κυβέρνηση, ο Σκωτσέζος τηλεοπτικός παρουσιαστής, Στιούαρτ Κόσγκροουβ… πνίγεται, πεπεισμένος ότι «δεν θα είχαν κάνει τόσα πολλά εάν υπήρχε η Σκωτία στο τουρνουά».
Στον αντίποδα, με ιδιαίτερα θετικό πρόσημο, αντιμετωπίζεται η στάση της εθνικής Αγγλίας ενάντια στις φυλετικές διακρίσεις ή τις διακρίσεις λόγω φύλου, καθώς πριν από κάθε αγώνα, οι διεθνείς γονατίζουν εκφράζοντας την στήριξη τους σε ανάλογες δράσεις.
Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ
