Ευκαιρία να βγει έστω και για λίγο, αποθεούμενος από Φώτηδες, Καρεκλίδηδες και λοιπές δημοκρατικές (!!!) δυνάμεις, στο φως της δημοσιότητας, θεώρησε ότι βρήκε ο προφανώς δυστυχισμένος, από την ιδιώτευσή του, πρώην πανίσχυρος πολιτικός Σκοτινιώτης, κάνοντας με ανάρτησή του “εμετό” σε βάρος του δημοσιογράφου Γιώργου Πολίτση με αφορμή μια απίστευτη δικαστική, σε βάρος του απόφαση.
Φυσικά έλαβε την απάντησή του, γεμάτη κατανόηση και συμπάθεια, όπως πρέπει να γίνεται για ανθρώπους που τίθενται στο περιθώριο και απελπισμένοι αναπολούν τα μεγαλεία που κάποτε είχαν και έχασαν.
Η ανάρτηση Πολίτση
Κανείς, πολλώ δε μάλλον εγώ, δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι η γεμάτη στοργή και αγάπη για τον συνάνθρωπο ψυχούλα του πασίγνωστου, για πολλά πράγματα, Πορφυρογέννητου, που ο κακός Αχιλλέας Μπέος τον έριξε στον σκουπιδοτενεκέ της πολιτικής ιστορίας, έκρυβε τόσα ανεπούλωτα τραύματα. Πραγματικά είναι να τον λυπάσαι.
Αν πραγματικά πίστευα ότι είμαι υπαίτιος της ταπεινωτικής και εξευτελιστικής, μέσω εκλογών, αποπομπής του από την πολιτική ζωή, μέσω της οποίας βιοπορίστηκε για δεκαετίες, μεταπηδώντας από τη μια αιρετή και καλά αμειβόμενη θέση στην άλλη, θα του ζητούσα συγγνώμη. Αλλά την απόφαση αυτή την πήραν οι πολίτες του Βόλου που προφανώς τον έκριναν με τα όσα έπραξε ή δεν έπραξε όλα αυτά τα χρόνια. Και δεν ήταν λίγα…
Θα μπορούσα να προχωρήσω σε μια ιστορική αναδρομή των πεπραγμένων του όπως αφελώς αυτός πράττει για τη δική μου επαγγελματική διαδρομή, αλλά μικρή σημασία έχει. Απλώς σε όσους σήμερα λιποθυμούν από θαυμασμό για τον ξεπερασμένο από την ζωή και την κοινωνία Πολυχρονεμένο τους θα συμβούλευα να ανατρέξουν στα όσα οι ίδιοι έλεγαν όταν ήταν κατήγορος στο ειδικό δικαστήριο κατά του Ανδρέα Παπανδρέου ή στα όσα του καταλόγιζε ο πολιτικός του μέντορας, Μιχάλης Κουντούρης.
Κατά τα λοιπά έχει τη συμπάθειά μου για το δράμα της απώλειας των μεγαλείων που βιώνει. Αλλά έτσι έκρινε ο λαός, που προφανώς δεν μπόρεσε να αντιληφθεί τη μεγαλοσύνη του. Προφανώς…
Η ανάρτηση Σκοτινιώτη
Ήταν ο δημοσιογράφος που θα πρέπει να είχε υπηρετήσει στα περισσότερα Γραφεία Τύπου –πρόχειρα, μπορώ να τον θυμηθώ, κατά καιρούς, στην υπηρεσία δύο βουλευτών, δύο δημάρχων και μιας άλλης βουλευτού που τότε ήταν υποψήφια δήμαρχος. Η επιτομή του συστημικού δημοσιογράφου, θα λέγαμε. Πριν από οκτώ χρόνια τον ανακάλυψε ο εκπρόσωπος του πιο αδίστακτου και παρασιτικού συστήματος. Τακιμιάσανε, και αποφάσισαν και οι δυο να μεταμφιεστούν σε αντισυστημικούς. Από τότε τα γραπτά του εκπέμπουν γκεμπελισμό και πολιτικό μίσος και αναλαμβάνουν να «σωφρονίσουν» όποιον σηκώνει κεφάλι.
Περιττό να θυμίσουμε ότι το Γραφείο Τύπου σε ένα Δήμο είναι δημοτική υπηρεσία. Λειτουργεί με τους κανόνες μιας δημοτικής υπηρεσίας και χρηματοδοτείται από τον Δήμο, δηλαδή από χρήματα των δημοτών –είτε έχουν ψηφίσει τον δήμαρχο είτε δεν τον έχουν ψηφίσει. Η δουλειά αυτής της δημοτικής υπηρεσίας είναι να οργανώνει την επικοινωνία του δημάρχου και της δημοτικής Αρχής με τα ΜΜΕ, να ενημερώνει τα ΜΜΕ για τις δημοτικές δραστηριότητες, αλλά και να διαψεύδει αν αναφέρεται κάτι ψευδές. Όλα αυτά με το ύφος, την ευπρέπεια και την αυτοσυγκράτηση που οφείλει να επιδεικνύει κάθε δημοτική υπηρεσία στην άσκηση των αρμοδιοτήτων της. Δουλειά του Γραφείου Τύπου δεν είναι να σπιλώνει όποιους δεν γουστάρει ο δήμαρχος, χωρίς ηθικές αναστολές, χωρίς σεβασμό σε ζωές, σε βιογραφικά, σε αλήθειες.
Δεν στέκομαι στη χθεσινή πρωτόδικη καταδίκη του για συκοφάντηση δύο δημοσιογράφων και, εμμέσως, της προηγούμενης ή και παλαιότερων δημοτικών Αρχών. Και διαφορετική να ήταν η απόφαση ή να είναι στο μέλλον -τόσα έχουν δει τα μάτια μας- η ουσία δεν αλλάζει. Βεβαίως και υπάρχει ευθύνη και εκείνου για λογαριασμό του οποίου λειτουργεί. Αυτή όμως δεν αναιρεί τη δική του προσωπική ευθύνη, όταν μάλιστα, στην περίπτωσή του, δεν πρόκειται απλώς για «εκτελεστικό βραχίονα». Κάποιους τέτοιους φαίνεται πως θα είχε υπόψη του ο κόμης ντε Μιραμπώ, όταν είπε το περίφημο: «Υπάρχει κάποιος χειρότερος από το δήμιο. Είναι ο βοηθός του».
