Με αφορμή τις καταγγελίες του Προέδρου του ΕΚΒ Θαν. Παπαδημόπουλου για βιαιοπραγία σε βάρος εργαζόμενους από μέλη του ΠΑΜΕ σε εργοστάσιο της ΒΙΠΕ, τα μέλη του ΠΑΜΕ που έχουν εκλεγεί στο Δ.Σ. του ΕΚΒ αναφέρουν σε ανακοίνωση:
Τη μέρα που οι εργαζόμενοι της Μαγνησίας και όλης της Ελλάδας έστειλαν ένα σαφές μήνυμα ενάντια στην ακρίβεια και τη συμμετοχή της χώρας στον πόλεμο των ληστών στην Ουκρανία.
Τη μέρα που οι συνδικαλιστές των ταξικών σωματείων έδωσαν τη μάχη για την επιτυχία της απεργίας, με απεργιακές φρουρές, κόντρα στην τρομοκράτηση που θέλουν να επιβάλλουν η εργοδοσία και οι κυβερνήσεις της και αψηφώντας τις αντεργατικές και απεργοκτόνες διατάξεις του νόμου Χατζηδάκη, κορυφώνοντας μια πολυήμερη δράση ενημερώσεων, συζητήσεων και αγωνιστικών αποφάσεων στους χώρους δουλειάς.
Αυτή τη μέρα ο πρόεδρος του ΔΣ του ΕΚΒ, με την «καταγγελία» του απέναντι στο ΠΑΜΕ, που μάλιστα επέλεξε να αποτελέσει το βασικό μέρος της σημερινής του θλιβερής παρουσίας στη συγκέντρωση που διοργάνωσε, απέδειξε για άλλη μια φορά ότι καμία σχέση δεν έχει με τους εργατικούς αγώνες και τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, αλλά βρίσκεται ταγμένος στο πλευρό των αντιλαϊκών κυβερνήσεων και της εργοδοσίας.
Γιατί μια τέτοια μέρα αγώνα, ο ίδιος όπως και η πλειοψηφία του στο ΕΚΒ έκαναν τα πάντα για να αποτύχει. Δεκάδες ήταν οι εργαζόμενοι από χώρους δουλειάς που υπάρχουν σωματεία τα οποία τον στηρίζουν, που μας κατήγγειλαν ότι δεν είχαν ούτε καν τη στοιχειώδη ενημέρωση για τη σημερνή απεργία. Από την ομάδα του, δεν στήθηκε ούτε μια απεργιακή φρουρά, σε κανένα χώρο. Άφησαν τους εργάτες που εκπροσωπούν ολομόναχους απέναντι σε εκβιασμούς και τρομοκρατία. Και την ίδια στιγμή τολμάει να παραδίδει μαθήματα για το πώς οργανώνεται μια απεργία, αναπαράγοντας τα αίσχη του νόμου Χατζηδάκη που ανάμεσα στα άλλα ανάγει σε αδίκημα την περιφρούρηση της απεργίας.
Οι «καταγγελίες» του, λοιπόν, δεν είναι και κάτι το πρωτότυπο. Είναι κακή αντιγραφή της γνωστής εργοδοτικής καραμέλας για το «ιερό δικαίωμα στην εργασία» που παραβιάζεται από όποιον έχει το σθένος να αγωνιστεί και να σηκώσει κεφάλι αξιοποιώντας ένα δοκιμασμένο όπλο της εργατικής τάξης που κατακτήθηκε με αγώνες και αίμα: την απεργία. Έρχονται από τα κιτάπια του νόμου Χατζηδάκη και κάθε δικαστικής απόφασης που καταδικάζει κινητοποιήσεις και απεργίες για τον απλούστατο λόγο ότι «πονάνε» την εργοδοσία.
Σήμερα, δεκάδες ήταν οι εργαζόμενοι, που του γύρισαν την πλάτη. Στη συγκέντρωση του ΕΚΒ, εκείνη που ο συνεταίρος του, γραμματέας στο Δ.Σ., ονομάτισε «κοινή συγκέντρωση εργατών και εργοδοσίας, γιατί είναι κοινά τα συμφέροντα», καθόταν αγκαζέ με τους εργοδότες και τους ανθρώπους τους στα σωματεία.
Ε, σε τέτοιο ακροατήριο έπρεπε να δώσει και τα διαπιστευτήριά του, καταγγέλλοντας το ΠΑΜΕ.
