Ήταν ένα βράδυ σαν όλα τα άλλα, στα τέλη του Σεπτεμβρίου του 2019. Ο Γιάννης Κολέτσος είχε βγει με μία παρέα για ποτό στην πόλη του, τον Βόλο. Ένα από τα μαγαζιά που συχνά επισκεπτόταν θα έκλεινε και εκείνος είχε πάει να χαιρετήσει μερικούς γνωστούς του που δούλευαν εκεί. Τίποτα δεν έδειχνε ότι το επόμενο πρωί θα άλλαζε η ζωή του.
Αποδείχτηκε ότι είχε υποστεί σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και εκείνος είχε πέσει σε κώμα. Οι δικοί του έσπασαν την πόρτα, τον οδήγησαν στο νοσοκομείο και κάπου εκεί ξεκίνησε ένας γολγοθάς που τελικά είχε αίσιο τέλος χάρη στην επιμονή του ίδιου και των γύρω του. Τα κατάφερε παρότι οι γιατροί τα έβλεπαν όλα μαύρα.
«Δεν περιμέναμε ποτέ ότι θα γίνουν όλα αυτά»
«Η ιστορία μου ξεκινάει στις 29 Σεπτεμβρίου του 2019. Είχα βγει με μία μεγάλη παρέα για να διασκεδάσουμε. Στο τέλος εκείνης της βραδιάς, τις πολύ πρωινές ώρες, πήγαμε σε ένα μαγαζί το οποίο έκλεινε κιόλας για να χαιρετήσουμε και μερικούς ανθρώπους που δούλευαν εκεί. Τα πάντα κυλούσαν ομαλά. Πίναμε, χορεύαμε. Ήταν όλα πολύ ευχάριστα.
Βγαίνοντας έξω έγινε μία μικρή διένεξη μεταξύ ενός φίλου μου και ενός ατόμου του μαγαζιού με τελείως ασήμαντη αφορμή. Εγώ ήμουν στην αρχή θεατής, γιατί ήξερα τους περισσότερους. Όταν άρχισε να χοντραίνει ο καυγάς, αποφασίσαμε με κάποια άτομα να μπούμε να χωρίσουμε. Σύντομα καταλάβαμε ότι δεν ήταν καθόλου φιλικές οι προθέσεις από την αντίπαλη πλευρά.
Από εκείνη τη στιγμή και πέρα έγιναν όλα πολύ γρήγορα και δεν το περιμέναμε καθόλου αυτό που έγινε. Ούτως ή άλλως ούτε εγώ ούτε ένας άλλος φίλος μου ήμασταν μαθημένοι σε καυγάδες. Μας χτύπησαν άσχημα. Τελικά φύγαμε και επειδή αρχικά δεν είχα κανένα σύμπτωμα, τελικά γύρισα σπίτι να κοιμηθώ. Μετά από λίγη ώρα άρχισα να νιώθω ενοχλήσεις.
Θυμάμαι ότι ήμουν με το κινητό στο χέρι και ένιωσα ξαφνικά πολύ έντονη δυσφορία. Άρχισα να ξεντύνομαι, άνοιξα τα παράθυρα μήπως νιώσω καλύτερα. Τελικά κάνω δύο βήματα και πέφτω στο πάτωμα. Είχα πια πέσει σε κώμα. Οι δικοί μου ανησύχησαν που δεν απαντούσα και έσπασαν την πόρτα. Από τότε οι επόμενες μνήμες μου ήταν στην εντατική χωρίς να κουνάω τίποτα παρά μόνο το βλέμμα μου».
«Το πρώτο πράγμα που είδα ήταν έκπληκτα βλέμματα»
«Είχα καταλάβει τον λόγο για τον οποίο βρισκόμουν εκεί. Μετά όμως έμαθα ότι είχε περάσει 1,5 μήνας από τότε που είχα χάσει τις αισθήσεις μου. Ήταν πια Νοέμβριος. Πρώτα ήμουν σε φυσικό κώμα και αργότερα, λόγω πολλών χειρουργείων, με έβαλαν σε τεχνητό. Σταδιακά άρχισα να συνδυάζω ήχους, μυρωδιές και όνειρα κατάλαβα ότι ήμουν σε μία παράλληλη πραγματικότητα και να ξεχωρίζω τι ήταν όνειρο και τι πραγματικότητα.
Όταν ξύπνησα, το πρώτο πράγμα που είδα ήταν έκπληκτα μάτια να με κοιτάζουν. Ήταν οι γιατροί και είχαν εκπλαγεί γιατί περίμεναν ότι θα ξυπνήσω μήνες αργότερα. Αμέσως μετά η αντίδρασή μου ήταν το κλάμα. Είχα καταλάβει τι είχε συμβεί, δεν είχα καταλάβει ότι ήμουν στην εντατική. Το γεγονός όμως ότι δεν είχα δει κανένα γνωστό πρόσωπο όταν ξύπνησα με είχε τρομάξει.
Με το που έμαθαν ότι ξύπνησα μέσα σε λίγες ώρες ήρθαν αμέσως όλοι οι συγγενείς και οι φίλοι μου. Ο πρώτος άνθρωπος που είδα ήταν η μάνα μου. Ήταν πολύ χαρούμενη που είχα ξυπνήσει αλλά εγώ δεν μπορούσα εκείνη τη στιγμή να ανταποκριθώ σε αυτό. Τις πρώτες 2-3 μέρες έκλαιγα συνέχεια.
«Μού έδιναν 5% πιθανότητα να επιβιώσω»
«Τη σοβαρότητα της κατάστασής μου άρχισα να την καταλαβαίνω δύο μήνες από όταν βγήκα από την εντατική. Ήμουν στο κέντρο αποκατάστασης και άρχισα να έχω κάμψη θεραπευτική, με αποτέλεσμα να μου κάνουν επαναλαμβανόμενα χειρουργεία. Πάλι από την αρχή. Καταλάβαινα, λοιπόν, ότι για να μπω ανά 20 ημέρες σε χειρουργείο, κάτι δεν πήγαινε καλά.
Aργότερα έμαθα ότι οι γιατροί έδιναν στους δικούς μου 5% να επιβιώσω. Μάλιστα έμαθα πριν λίγο καιρό εκ των έσω ότι αυτό το ποσοστό ήταν πολύ αισιόδοξο, ίσα για να μην απογοητεύσουν τελείως τους γονείς μου. Ήταν πολύ μαύρα τα πράγματα. Όχι μόνο ως προς την επιβίωσή μου αλλά και αργότερα στο αν θα μπορούσα να επανέλθω.
Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά έναν φυσιοθεραπευτή που τα πηγαίναμε πολύ καλά και με είχε βοηθήσει να κάνω με βοήθεια κάποια μικρά βήματα. Δεν κουνούσα χέρια ακόμα. Ήμουν λοιπόν παραπέρα στο αμαξίδιο και εκείνος να μιλούσε με τη μητέρα μου. Με παραξένεψε πολύ που της είπε ότι η αποκατάστασή μου θα είναι στην καλύτερη περίπτωση στο 60% και ότι ήταν πολύ δύσκολο να περπατήσω μόνος μου.
Τότε εγώ είπα «αποκλείεται, δεν θα γίνει αυτό το πράγμα, εγώ θα ξαναπερπατήσω». Κάπως ήταν σαν να πήρα δύναμη και μία αισιοδοξία ότι θα γίνω καλά. Με έπιασε το πείσμα αντι να με πιάσει η απογοήτευση».
«Στα πρώτα γενέθλια μου ήρθαν 30 άτομα»
«Η οικογένεια μου ήταν πάντα πολύ αγαπημένη και πολύ δεμένη. Γονείς, αδέρφια, ξαδέρφια, παππούδες, ανίψια. Δεν είχα καμία αμφιβολία. Ήξερα ότι αυτό θα το πάμε μαζί μέχρι τέλους. Αυτό που δεν περίμενα τόσο έντονα είναι το πόσο μου στάθηκαν οι φίλοι μου. Ήξερα ότι θα με βοηθούσαν αλλά η αποδοχή της αναπηρίας μου ήταν απίστευτη. Με παίρνανε στην πλάτη, με πηγαίνανε παντού. Δεν με άφηναν σε ησυχία!
Οι γιατροί από την άλλη, λόγω και της φύσης του περιστατικού, το είχαν πάρει και αυτοί πολύ προσωπικά. Σαν να γιατροπορεύουν τον αδερφό τους. Έβλεπαν ότι ήταν άδικο για μένα αλλά και ότι έκανα τόσο μεγάλη προσπάθεια, οπότε έδιναν το 100% στη θεραπεία μου. Έχω κρατήσει φιλικές σχέσεις με όλους. Όχι μόνο τους γιατρούς. Και τους νοσηλευτές και τους θεραπευτές.
Το καλύτερο πράγμα που έζησα κατά την αποθεραπεία μου, πράγμα που είχε και άκρως θεραπευτική δράση τελικά ήταν στα πρώτα μου γενέθλια στο κέντρο αποκατάστασης, στις 29 Νοεμβρίου. Δεν είχαν έρθει μόνο στενοί μου φίλοι, ήρθαν και γνωστοί. Ήταν κοντά στα 30 άτομα να μου κάνουν έκπληξη. Τότε δεν μπορούσα ακόμα να μιλήσω αλλά από τις πολλές χαιρετούρες άρχισα να ψελλίζω με το στόμα μου κάποιες λέξεις κι ας μην μπορούσα να βγάλω ακόμα φωνή. Είχα νιώσει υπέροχα».
«Η θεραπεύτριά μου έκλαιγε»
«Τα πρώτα μου βήματα, μόνος μου, τα έκανα τον Μάιο του 2021. Τα πρώτα-πρώτα βήματα τα έκανα στο σπίτι με τη βοήθεια του αδερφού μου. Είχε κάτσει μπροστά μου σε μία στάση που με βοήθησε να νιώσω μεγάλη ασφάλεια ότι δεν θα χτυπήσω αν πέσω. Έτσι βάζοντας όλη μου τη δύναμη έκανα εντελώς μόνος μου 2-3 βήματα και μετά έπεσα.
Αυτό είχε γίνει Σαββατοκύριακο. Τη Δευτέρα είχα θεραπεία. Στο σπίτι έκανα πρόβες όλη την ώρα για να δυναμώσω και να τα καταφέρω εκεί. Πήγα με το καρότσι λοιπόν για θεραπεία και ξαφνικά σηκώνομαι και κάνω μερικά βήματα μπροστά στην Ειρήνη, τη θεραπεύτριά μου. Έβαλε τα κλάματα από τη χαρά της. Πώς να μη βρεις κουράγιο να συνεχίσεις όταν βλέπεις τέτοιες αντιδράσεις γύρω σου;
Πέρσι είχα πάει να πάρω κάτι εξετάσεις εγώ ο ίδιος και μου έλεγαν «το παιδί έχει αυτό και αυτό και το άλλο». Τους απάντησα ότι δεν χρειαζόταν να το πω σε κανέναν γιατί εγώ ήμουν. Δεν το πίστευαν, έλεγαν ότι η εικόνα μου δεν συνάδει με τις εξετάσεις μου. Δεν ξέρω…πίστευαν ότι είχα δίδυμο αδερφό και τους κορόιδευα».
«Η συγχώρεση είναι κοντά»
Το δικαστήριο τελείωσε στο ποινικό του κομμάτι και μένει το αστικό. Έκλεισε με αίτηση εισαγγελικής διαπραγμάτευσης, κάτι που δεν είναι σύνηθες εδώ στην Ελλάδα. Σε κάθε περίπτωση, είμαι ανακουφισμένος που τελείωσε αυτό το κομμάτι. Έχουν περάσει 3,5 χρόνια με τα δικαστήρια και είναι λίγο δύσκολο, ενώ έχεις αφήσει κάτι πίσω να επανέρχεσαι συνέχεια σε αυτό. Σου ξανάρχονται εικόνες ενώ προσπαθείς να προχωρήσεις μπροστά.
Ειδικά από το καλοκαίρι είμαι πολύ κοντά στη συγχώρεση. Δεν έχω φτάσει ακόμα εκεί αλλά είμαι πολύ κοντά. Θυμό πάντως πια δεν νιώθω για κανέναν λόγο. Ένιωθα στην αρχή αλλά μου έφυγε. Αποφάσισα ότι δεν θα κάτσω να χαλαστώ, θα με εμπόδιζε στη δουλειά μου που ήταν να γίνω καλά. Ο θυμός έφυγε, η στεναχώρια έφυγε και εύχομαι τώρα να φτάσω στην κάθαρση. Για μένα, όχι για να νιώσει καλά ο άλλος.
Δεν έχω ακούσει από τότε ένα απλό συγγνώμη αλλά δεν το έχω και ιδιαίτερη ανάγκη πια. Όταν έπρεπε, ναι το ήθελα. Τώρα δεν έχει και νόημα. Δεν ξέρω σε αυτή τη φάση που είμαι πώς θα αντιδράσω σε κάτι τέτοιο».
«Δεν θα εκμηδενίσω τα προβλήματα κανενός»
«Έχω πια ευαισθητοποιηθεί πολύ με θέματα υγείας. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Πολλές φορές για παράδειγμα έρχονται κάποιοι και μου λένε για μικροπροβλήματα που μπορεί να έχουν στην καθημερινότητα τους. Θεωρούν ότι όταν τα ακούσω θα τα εκμηδενίσω αμέσως. Δεν ισχύει αυτό σε καμία περίπτωση. Ο καθένας έχει τα δικά του προβλήματα και με μία σωστή διαχείριση μπορούν να λυθούν άλλο.
Το μέλλον μου το βλέπω πολύ ωραίο και πολύ καθαρό. Σήμερα έκανα και ένα τσεκ με τον Αντώνη Δήμα που είναι θεραπευτής και πάνω από όλα είναι άνθρωπος. Μου έδωσε ακόμα περισσότερη δύναμη.
Βγάζω τώρα μία σχολή πάνω στην προπονητική και θα το ψάξω αργότερα στην αποκατάσταση. Θέλω πάντα να είμαι θετικός και αισιόδοξος. Με το καλό να γίνω τελείως καλά και μετά να μπορώ να βοηθήσω κάποιον που έχει κάποιο πρόβλημα να επανέλθει».
«Η ελάχιστη αγάπη που θα δώσεις θα είναι μεγάλη βοήθεια»
Ένα πράγμα που έμαθα πολύ βασικό είναι ότι η θέληση, η θετική σκέψη και μία καθαρή ψυχή έχουν όλα τα εφόδια να πάνε μπροστά και να καταφέρουν το αδύνατο. Είναι πολύ ωραίο να πιστεύουμε στον εαυτό μας. Δεν είναι θέμα έπαρσης, είναι θέμα δύναμης. Κάτι άλλο που έμαθα είναι ότι η παραμικρή αγάπη που θα δώσεις στον άλλον μπορεί να μεταμορφωθεί στην πιο μεγάλη βοήθεια για εκείνον.
Πηγή: Reader.gr
