Λένεε πως μια φωτογραφία σημαίνει 1.000 και περισσότερες λέξεις.
Είναι αυτή που ακινητοποιεί μια συγκεκριμένη στιγμή στο χρόνο και το κυριότερο δεν αλλάζει ποτέ αποτυπώνοντάς την, αποτελώντας έτσι βασικό αποδεικτικό στοιχείο της τότε πραγματικότητας αποκλείοντας την οποιαδήποτε αμφισβήτηση..
Κάθε φωτογραφία έχει και μία ιστορία να πει, είναι μια εικόνα κάποιας φευγαλέας ή επιλεγμένης στιγμής που θα μείνει για πάντα, που εκτός από απτές αναμνήσεις εκπέμπει ανάλογα και μηνύματα.
Βασικά επιτρέπει την επικέντρωση σε πράγματα, τα οποία πιθανόν στιγμιαία να περνούν απαρατήρητα από έναν απλό νου, που όντας επηρεασμένος από επιφανειακές παραστάσεις αδυνατεί να τα συλλάβει ίσως γιατί δεν πρόσεχε αποπροσανατολισμένος.
Μια από αυτές (βλέπε φωτό) πρόσφατη, προκάλεσε την αντίδρασή μου μεταφέρνοντάς με στην πραγματικότητα της κοινωνίας, αυτής της υπέροχης Χώρας που δυστυχώς προκαλούμε με τον τρόπο που την ζούμε.
Όπως όλοι γνωρίζουμε ότι η πρώτη 1η Μαΐου είναι διττή Γιορτή.
Γιορτάζεται η μέρα των εργαζομένων σαν καθιερωμένη γιορτή, με αφορμή την εξέγερση των εργατών του Σικάγου, επιβεβαιώνοντας το ότι αυτή αποτέλεσε μια από τις κορυφαίες στιγμές της πάλης των τάξεων στη νεότερη εποχή.
Γιορτάζεται επίσης και ως μέρα των λουλουδιών και της Άνοιξης.
Βασικά έχει θεσπιστεί ως εργατική απεργία και όλες οι υπηρεσίες και οι επιχειρήσεις παραμένουν κλειστές.
Με το σκεπτικό αυτό επετειακά συνηθίζεται σαν φόρος τιμής, η κατάθεση στεφάνων και απότιση τιμών σε κάποιο ξεχωριστό οικοδόμημα που για την περίπτωση ονομάζεται «Μνημείο» αλλά και «Ηρώο».
Συνήθως είναι ένα γλυπτό, ή μια στήλη, ή μια Αρχιτεκτονική κατασκευή που δημιουργείται προς τιμή ενός προσώπου που έχει πεθάνει ή για να θυμίζει κάποιο σημαντικό γεγονός και συνήθως αφιερώνεται στους πεσόντες πολέμου, όπως επίσης σε θύματα πολέμων και εμφυλίων συρράξεων και γενοκτονιών.
Συχνά κατέχει κεντρική θέση στην κάθε πόλη, όπου βρίσκεται.
Στην πόλη μας την πρωτομαγιά οι κάθε λογής κοινωνικοί φορείς (Εργατικό Κέντρο, ΑΔΕΔΥ, συλλογικότητες και κόμματα) μετά από μια με κάθε προβολή για τους συμμετέχοντες πορεία, καταθέτουν στεφάνια σε αυτό το θλιβερό από κάθε μεριά σημείο (βλέπε φωτό), στην είσοδος των ΕΛΤΑ.
Σπασμένα βρώμικα σκαλοπάτια, βρώμικοι τοίχοι, βρώμικο πεζοδρόμιο, ξεθωριασμένες αφισοκολλήσεις, άσχετα γκράφιτι, κλπ.., κλπ.
Μόνο μια επιτοίχια πλάκα ΑΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗ από τους πολλούς υπάρχει για να θυμίζει (;..) καθημερινά σε όλους το σημείο που έπεσε νεκρός ένας από τους αγωνιστές του εργατικού κινήματος τον Ιούνιο του 1936 και που με αυτό το σκεπτικό κάθε πρωτομαγιά το μεταβάλλουν σε Μνημείο (απαράδεκτο!..).
Είναι δυνατόν μια τέτοια ανάμνηση, όταν μάλιστα η κοινωνία έχει ανάγκη προτύπων και όχι μόνον ηρώων, να περιορίζεται στις επετειακές παρουσίες.
Φτάνει πια!.. το βιογραφικό δεν συμπληρώνεται από τις πόσες φορές θα κουβαλήσεις ένα στεφάνι, που κάποια στιγμή μετά την καθιερωμένη πορεία το καταθέτεις ποζάροντας με αινιγματικό ύφος (υπό μετάφραση).
Η επέτειος της εργατικής πρωτομαγιάς πρέπει να δείχνει εγρήγορση, ενημέρωση, έλεγχο, προβολή και τίμηση προτύπων και κυρίως να διαφέρει από αυτή του «Αγ. Βαλεντίνου».
Αυτό που αδιάψευστα φαίνεται στην φωτό, δείχνει το γιατί σε αυτή την Χώρα μόνο ο Ήλιος λάμπει.
Άλλωστε σύμφωνα με την φυσική όπου υπάρχει πολύ φώς υπάρχουν και πολλοί ίσκιοι, που στην προκειμένη περίπτωση κρύβουν την αλήθεια.
Οι πορείες και τα στεφάνια το μόνο που κάνουν είναι να γίνονται επίκαιροι κάποιοι και όταν αυτά φύγουν, η αδιαφορία!…..
Σαν Αρχιτέκτονας αλλά και απλός σκεπτόμενος πολίτης θεωρώ πως όλες αυτές οι εκδηλώσεις πρέπει να έχουν μια πραγματική επετειακή κατάληξη, σε ένα καλαίσθητο και κυρίως γνωστό Μνημείο, όχι μόνο για την εμφάνιση αλλά και για το τί πρεσβεύει, αφιερωμένο στον κάθε Εργαζόμενο και σε αυτό να μνημονεύονται ενημερωτικά τα πάντα.
Το να βλέπουμε να παρελαύνουν οι ίδιοι και οι ίδιοι με ορισμένες προσθαφαιρέσεις κουβαλώντας στεφάνια μεγαλύτερά τους πρέπει να ανήκει στο χθες.
Άποψή μου πως.. την στιγμή που η πλειοψηφία του συνόλου των μελών μιας κοινωνίας εργάζεται, η εκδήλωση αυτή δεν πρέπει να έχει κομματικό ή παραταξιακό χρώμα.
Άλλωστε η μέρα προσφέρεται για τιμώμενες αξιοπρεπώς αναμνήσεις παραδειγματισμού, ταυτόχρονα με την απόλαυση της φύσης που και αυτή θέλει περιφρούρηση.
Τάσος Γ. Καπουρνιώτης
Αρχιτέκτονας
