Νομίζω πως η μπαρούφα της εβδομάδας ανήκει – μετά από σκληρή αναμέτρηση με την κυρία Σκούφη – στην κυρία Παπανάτσιου.
«Δεν έχω καμιά εμπιστοσύνη σε κανέναν Πισσαρίδη και σε κανέναν νεοφιλελεύθερο», δήλωσε γεμάτη αυτοπεποίθηση η πρώην λογίστρια του Αγροτικού Συνεταιρισμού Ζαγοράς, σε τηλεοπτική εκπομπή.
Προς Θεού, δεν είναι κακό να είναι κάποια λογίστρια. Απεναντίας γνωρίζει από πρώτο χέρι πώς λειτουργεί η μικροοικονομία.
Είναι κακό όμως να αναφέρεται μια λογίστρια για έναν άνθρωπο που πήρε το βραβείο Νόμπελ Οικονομικών Επιστημών το 2010, με το υποτιμητικό «κανένας Πισσαρίδης», βάζοντας έτσι στον σωρό έναν διακεκριμένο επιστήμονα.
Είναι κακό να μην έχει την αίσθηση του δικού της μεγέθους και του μεγέθους ενός νομπελίστα. Η αμετροέπεια είναι κακό πράγμα.
Για το «νεοφιλελεύθερος», το προσπερνώ. Οι αριστεροί ανακάλυψαν έναν ανύπαρκτο εχθρό και τον πυροβολούν κατά ριπάς. Άλλωστε και αυτός ο χαρακτηρισμός έχει χάσει οποιοδήποτε νόημα θα μπορούσε να έχει, καθώς οι αριστεροί χαρακτηρίζουν, συλλήβδην, ως «νεοφιλελεύθερους» όλους αυτούς που δεν αποδέχονται την οικονομία του κρατικού σχεδιασμού.
Από πού όμως αντλεί αυτό το πολιτικό θράσος η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να απορρίψει την αξία ενός νομπελίστα, μέσα σε δύο γραμμές; Πώς γίνεται και αμφισβητεί τις γνώσεις ενός οικονομολόγου παγκοσμίου κύρους, ένας άνθρωπος που οι δικές του γνώσεις εξαντλούνται στην τήρηση λογιστικών βιβλίων ενός συνεταιρισμού μιας μικρής πόλης;
Απάντηση.
Με το ίδιο θράσος που επί τρία χρόνια διαλαλούσαν πως θα σκίσουν τα μνημόνια με έναν νόμο με ένα άρθρο, πως οι εταίροι θα παρακαλούν για να μας δανείσουν, πως εμείς θα βαράμε το νταούλι και οι αγορές θα χορεύουν.
Με το ίδιο απίστευτο θράσος που πίστεψε μια δράκα ημιμαθών ανθρώπων πως μπορεί να αλλάξει την Ευρώπη. Με το ίδιο απίστευτο θράσος που ένας υπουργός Εθνικής Οικονομίας, με παρδαλά πουκάμισα, έπαιξε μια ολόκληρη χώρα στα ζάρια, για να δικαιώσει τη βλακώδη στρατηγική του.
Η κυρία Παπανάτσιου πιστεύει πως είναι εξοπλισμένη ιδεολογικά με μιαν αδιαμφισβήτητη επιστημονική θεωρία που προβλέπει με ακρίβεια την εξέλιξη του καπιταλισμού. Γι΄αυτό άλλωστε απορρίπτει τον κ. Πισσαρίδη. Γιατί είναι «νεοφιλελεύθερος.»
Τώρα αν ο μαρξισμός, ως θεωρία, έχει διαψευσθεί αυτό δεν το έχουν καταλάβει ακόμα τα στελέχη των κομμάτων της Αριστεράς. Ζουν σε έναν παράλληλο κόσμο, όπου μια λογίστρια ενός συνεταιρισμού, επειδή είναι μαρξίστρια, εμπνέει περισσότερη εμπιστοσύνη από έναν νομπελίστα επειδή αυτός είναι – κατά την γνώμη τους – νεοφιλελεύθερος.
Με τέτοια μυαλά δεν έγιναν τυχαία τα όσα ζήσαμε στους 54 μήνες της διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Θα μπορούσαν να ήταν και χειρότερα.
Είναι αλήθεια πως η κυρία Παπανάτσιου κέρδισε στην στροφή την συνάδελφο της κυρία Σκούφη, που εξέφρασε την απορία μήπως η διδασκαλία της αγγλικής γλώσσας στα νηπιαγωγεία είναι σχέδιο του ιμπεριαλισμού.
Αν η κυρία Σκούφη δεν εξέφραζε απορία, αλλά βεβαιότητα πως ο ιμπεριαλισμός θέλει να αλώσει τα ελληνικά νηπιαγωγεία, τότε σίγουρα αυτή θα κέρδιζε το βραβείο της μπαρούφας της εβδομάδας. Σε αυτούς τους διαγωνισμούς απαιτούνται ξεκάθαρες θέσεις.
Διαβάζοντας αυτές τις δηλώσεις, αλλά και πολλές άλλες παρομοίου επιπέδου, ας αναλογιστούμε πως αυτοί οι άνθρωποι μάς κυβερνούσαν επί 54 μήνες. Αυτοί οι άνθρωποι αποφάσιζαν για την ζωή μας.
Ευτυχώς, πριν από ένα χρόνο, αυτός ο εφιάλτης τελείωσε.
Από το .liberal.gr – Σάκης Μουμτζής
