Γεννήθηκε στη Φιλαδέλφεια στις 23 Αυγούστου 1978, αλλά σε ηλικία έξι ετών μετακόμισε στην Ιταλία καθώς ο πατέρας του Τζόε Μπράιαντ έχοντας ολοκληρώσει την καριέρα του στο NBA, συνέχισε να αγωνίζεται στην ιταλική λίγκα που τότε ήταν η κορυφαία στην Ευρώπη.
Στην Ιταλία ήταν μοιρασμένος ανάμεσα στο μπάσκετ και στο ποδόσφαιρο, αλλά όταν σε ηλικία 13 ετών επέστρεψε στην Φιλαδέλφεια (το 1991) ο δρόμος του ήταν… μονόδρομος και είχε να κάνει μόνο με το μπάσκετ.
Ως μαθητής στο Lower Merion Hogh School οδήγησε την ομάδα μπάσκετ του γυμνασίου του σε τέσσερα σερί πολιτειακά πρωταθλήματα και σιγά, σιγά το όνομα του είχε αρχίσει να ακούγεται ολοένα και πιο έντονα για τον μαγικό κόσμο του NBA.
Κι έτσι έγινε, αφού παρά τους πολύ καλούς βαθμούς του που μπορούσαν να του ανοίξουν σε συνδυασμό με το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του την πόρτα όποιου κολεγίου ήθελε, αποφάσισε στα 18 του να δηλώσει συμμετοχή στο draft το καλοκαίρι του 1996.
Αυτοί που τον επέλεξαν ήταν οι Σάρλοτ Χόρνετς (στο Νο 13), αλλά αυτοί που τον πίστεψαν ήταν οι Λος Άντζελες Λέικερς που κατάφεραν να τον πάρουν με ανταλλαγή για να γράψει ιστορία με τη φανέλα τους!
Στη δεύτερη του μόλις σεζόν ψηφίστηκε να ξεκινήσει στην αρχική πεντάδα του All Star Game 1998, όντας ο νεότερος αθλητής που έχει πετύχει κάτι τέτοιο στην ιστορία του NBA κι όταν το 2001 έφτασε στο Λος Άντζελες ο Σακίλ Ο’ Νιλ οι Λέικερς έγιναν οι απόλυτοι κυρίαρχοι.
Από το 2002 έως το 2004 πανηγύρισαν τρεις συνεχόμενους τίτλους με τον Κόμπε να είναι πλέον ο μεγάλος σταρ του κορυφαίου πρωταθλήματος στον κόσμο κλείνοντας τη μία εμπορική συμφωνία μετά την άλλη…
Κι όταν ο Σακίλ αποχώρησε ο ίδιος κράτησε μόνος του τη σημαία των Λέικερς ψηλά, πετυχαίνοντας τον Ιανουάριο του 2006 81 πόντους κόντρα στους Τορόντο Ράπτορς (η δεύτερη κορυφαία επίδοση όλων των εποχών), ενώ το 2008 αναδείχθηκε MVP και την επόμενη διετία (2009-2010) κατέκτησε άλλους δύο τίτλους (αποδεικνύοντας ότι μπορούσε και χωρίς τον Ο’ Νιλ).
Το 2012 κατέκτησε τον τελευταίο τίτλο της καριέρας του, φορώντας το δεύτερο διαδοχικό χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες με την Team USA κι από το 2013 άρχισε να λαμβάνει τα πρώτα μηνύματα από τον… χρόνο. Στα 35 του βίωσε τον πρώτο μεγάλο τραυματισμό (ρήξη αχιλλείου), ωστόσο επέστρεψεμ, αλλά και τις δύο επόμενες σεζόν έχασε το φινάλε λόγω προβλημάτων (όχι τόσο σοβαρών) που τον οδήγησαν στην απόφαση της… απόσυρσης.
«Η καρδιά μου αντέχει, το μυαλό μου μπορεί να διαχειριστεί, αλλά το σώμα μου ξέρει ότι ήρθε η ώρα να πω αντίο. Κι αυτή η σεζόν είναι ότι έχει απομείνει για να δώσω», ανακοίνωσε τον Νοέμβριο του 2015 μέσω του διαδικτύου και από εκείνη τη στιγμή σε κάθε παιχνίδι του γνώριζε την αποθέωση ακόμη και σε γήπεδα όπου μέχρι πρότινος αποτελούσε το κόκκινο πανί.
Αποκορύφωμα όλων αυτών των λατρευτικών εκδηλώσεων ήταν το βράδυ της 13ης Απριλίου 2016 όταν στο κατάμεστο Staples Center του Λος Άντζελες (το sold out είχε ανακοινωθεί εβδομάδες πριν) ο Κόμπι στην τελευταία του παράσταση μπροστά στους οπαδούς των Λέικερς πέτυχε 60 πόντους οδηγώντας την ομάδα του στη νίκη επί των Γιούτα Τζαζ. Ήταν η 6η φορά που ξεπερνούσε τους 60 πόντους στην τεράστια καριέρα του…
«Δεν μπορώ να πιστέψω πως πέρασαν τόσο γρήγορα αυτά τα 20 χρόνια… Είναι πραγματικά τρελό. Μέσα σ’ αυτό το ταξίδι όμως είχαμε τα πάνω και τα κάτω μας, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι όλοι εμείς, συμπαίκτες, προπονητές, διοίκηση και κόσμος μείναμε ενωμένοι», ήταν τα λόγια του παιδιού από τη Φιλαδέλφεια που λατρεύτηκε ως Θεός στη Δυτική ακτή των ΗΠΑ…
Κάτοχος ενός βραβείου Όσκαρ
Στην τροπαιοθήκη του σπιτιού του εκτός των πέντε χρυσών δαχτυλιδιών από τα ισάριθμα πρωταθλήματα, τα δύο χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια ο Κόμπι είχε κι ένα άλλο χρυσό αγαλαματίδιο. Κι ήταν το Όσκαρ που είχε πάρει το 2018 για το Best Animated Short Film το 2018 για την ταινία Dear Basketball.
Η ταινία μικρού μήκους, όπου ουσιαστικά αφορούσε την ανακοίνωση της απόσυρσης του από την ενεργό δράση…
