Η Δήμητρα Βουλγαρίδου ήταν το «κρούσμα μηδέν» της πανδημίας του Covid-19 στη χώρα μας, κι αυτό που πέρασε, μόνο με… εφιάλτη ή εσχατολογική ταινία επιστημονικής φαντασίας μπορεί να συγκριθεί, και μάλλον δικαιολογημένα.
Ημαρτυρία της Δήμητρας Βουλγαρίδου, 4 χρόνια αργότερα, είναι σημαίνουσα, και για την κατανόηση της κατάστασης που επικρατούσε τότε, αλλά και για το πως οι άνθρωποι μπορούν πραγματικά να βγάλουν τον χειρότερο τους εαυτό, απέναντι σε έναν συνάνθρωπο, στη θέση του οποίου θα μπορούσαν να βρίσκονται πολύ εύκολα οι ίδιοι.
Κλεισμένη στο ΑΧΕΠΑ, επί 18 ημέρες, νοσώντας από έναν άγνωστο ιό, με το αποτέλεσμα να μπορούσε να είναι το χειρότερο, κι όλα τα φώτα της δημοσιότητας -τα «κακά» φώτα – πάνω της. Αυτό που έκανε την κατάσταση ακόμα χειρότερη, ήταν ότι η ίδια δεν είχε να σκεφτεί μόνο τον εαυτό της -αλλά και τον 9χρονο τότε γιο της, ο οποίος νοσηλεύτηκε επίσης. Εκείνη την περίοδο, εκτός από την αγωνία της και τον φόβο του θανάτου, αντιμετώπιση και τη… χειρότερη εκδοχή της ανθρώπινης φύσης, και μάλιστα από τους γείτονές της.
«Σίγουρα το πρώτο συναίσθημα ήταν αυτό του φόβου, του φόβου για το άγνωστο. Κανείς δεν γνώριζε τι συνέβαινε ακριβώς ούτε τι θα μου συμβεί εμένα, και σίγουρα ούτε οι ίδιοι οι γιατροί, που είχα απέναντι μου στο ΑΧΕΠΑ επί 18 ημέρες.
Το άγνωστο ήταν αυτό που με τρόμαξε πιο πολύ από όλα, ενώ σκεφτόμουν καθημερινά αν θα βγω ποτέ από το νοσοκομείο, διότι ένιωθα κυριολεκτικά σαν μελλοθάνατη. Τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα την 4η μέρα της νοσηλείας μου, οπότε και εισήχθη ένα ακόμα κρούσμα, ένας κύριος από την Κοζάνη, ο οποίος δυστυχώς κατέληξε. Φαντάζεστε τι σήμαινε αυτό για την ψυχολογία μου.
Και μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση, κι ενώ τα συμπτώματα που είχα στην πραγματικότητα ήταν ήπια, η ψυχολογία μου επιβαρύνθηκε ακόμα περισσότερο διότι κόλλησε κι ο γιος μου – αυτή ήταν και η τεράστια αγωνία μου», περιγράφει. «Αυτό με δυσκόλεψε περισσότερο, το παιδί ήταν κλεισμένο σε αυστηρή καραντίνα, σαν πραγματική φυλακή».
Και εκείνη τη στιγμή, υπήρξε κάτι, χειρότερο από τον ίδιο τον άγνωστο και θανατηφόρο ιό, όπως περιγράφει η Δήμητρα Βουλγαρίδου.
«Δεν τηρήθηκε δυστυχώς το ιατρικό απόρρητο και στιγματιστήκαμε και οι δυο, βιώνοντας πραγματικό κοινωνικό ρατσισμό. Δέχτηκα τότε πάρα πολλά διαδικτυακά μηνύματα μίσους και απειλών, μου έλεγαν ότι πρέπει να πεθάνω διότι εγώ έφερα τον κορονοϊό, κι άλλα πολλά ακραία πράγματα. Και το bullying δεν περιορίστηκε εκεί -κάποιοι έμαθαν που μένω και πήγαν κάτω από το σπίτι μου και πέταξαν αβγά.
Πως είναι δυνατόν άνθρωποι να συμπεριφέρονται έτσι σε άλλους ανθρώπους, που δεν είχαν φταίξει, αναρωτήθηκα. Μέχρι και αρκετό καιρό μετά το πρώτο λοκντάουν, υπήρχαν άνθρωποι που με κατηγορούσαν. Όταν είμαστε σε ευάλωτη θέση, ακόμα κι ένα άτομο να σε κατηγορήσει, μπορεί να είναι πολύ επιβαρυντικό. Και σε εμένα ήταν πολλοί…Η κατάσταση ηρέμησε όταν νόσησαν πολλοί.
Και για τον γιο μου η κατάσταση ήταν δύσκολη, βιώνοντας ακραίο bullying στο σχολείο του, με συμμαθητές του να κρύβονται όταν πέρναγε από μπροστά του. Ευτυχώς έκλεισαν τα σχολεία κι αυτό βοήθησε πολύ», περιγράφει, μην αγνοώντας όμως και την άλλη πλευρά: «Υπήρξε και κόσμος που με στήριξε πολύ αν και δεν με γνώριζε. Η αγάπη είναι το πιο σημαντικό πράγμα και αυτό με βοήθησε και μου έδωσε δύναμη».
«Όταν κάτι δεν το βιώνουμε εμείς οι ίδιοι, τότε δεν καταλαβαίνουμε το μέγεθος του προβλήματος. Σαν κοινωνία δεν έχουμε την ενσυναίσθηση που θα έπρεπε… Με πίεσε πολύ όλο αυτά και πέρασε πολύς καιρός για να το ξεπεράσω, ενώ έλαβα και βοήθεια από ψυχολόγους και παιδοψυχολόγους. Πέρασε πάνω από ένας χρόνος για να επανέλθω, καθώς ήταν πολύ δύσκολο να τα διαχειριστώ όλα αυτά», προσθέτει.
Τι της άφησε όλο αυτό; «Μου άλλαξε το αντιληπτικό πεδίο σχετικά με τις ανθρώπινες σχέσεις – έπεσα από το ροζ συννεφάκι που ζούσα. Κλόνισε μέσα μου πολλά πράγματα. Τώρα όμως είμαι πιο δυνατή από ότι ήμουν. Αντιλήφθηκα επίσης τη δύναμη που έχουμε εμείς οι μητέρες όταν χρειαστεί, και πήρα δύναμη από τον γιο μου να αντέξω αυτή την κατάσταση».
«Και να μην ξεχνάμε ότι το πιο πολύτιμο αγαθό που έχουμε είναι η υγεία μας κι ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Από τη μια στιγμή στην άλλη μπορεί να ανατραπούν τα πάντα», καταλήγει.
