Η μακρά και επίπονη δικαστική περιπέτεια των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου Εργαζομένων Νοσοκομείου Βόλου την περίοδο 2011 – 2014 (Φούλη Τσιώμου, Κατερίνα Χαρανά, Λεμονιά Πατρώνη, Ασ. Ασημώρη και οι κ.κ. Αναστασίου, Βολιώτης και Γιαννακός) έληξε αίσια την περασμένη Δευτέρα στα Δικαστήρια της Ευελπίδων στην Αθήνα με την πανηγυρική αθώωσή τους από τις κατηγορίες της συκοφαντικής δυσφήμησης του πρώην διοικητή του Νοσοκομείου Αριστείδη Ζαχαρόπουλου.
Την ίδια ώρα, ωστόσο, φαίνεται ότι ξεσπά ένας συνδικαλιστικός «πόλεμος» με τον νυν πρόεδρο του Συλλόγου, κ. Μηνδρινός να καταγγέλλεται ότι αρνήθηκε να καλύψει ακόμα και τα έξοδα μετάβασης στην Αθήνα για το δικαστήριο, από το ταμείο του Συλλόγου, λέγοντας πως «τρώτε μηνήσεις γιατί το προκαλέσατε».
Τρεις από τους εργαζομένους, οι Αναστασίου Λεωνίδας -Τσιώμου Φούλη και Πατρώνη Λεμονιά εξέδωσαν ανακοίνωση στην οποία αναφέρουν πως έδωσαν αγώνες για να επανέλθει η εργασιακή ειρήνη στο χώρο του νοσοκομείου και να αποκατασταθεί η αξιοπρέπεια των εργαζομένων που εκείνη την περίοδο σχεδόν καθημερινά υβρίζονταν από τη διοίκηση ως παραβατικοί, κλέφτες, και κοπανατζήδες και άλλα διάφορα.
Η ανακοίνωση
«Εκείνο που ήταν πραγματικά εντυπωσιακό στην δίωρη ακροαματική διαδικασία, ήταν η αγόρευση του Εισαγγελέα που κατέρριψε ακόμη και την κατηγορία της απλής δυσφήμισης θεωρώντας με βάση και το καταστατικό του Συλλόγου μας ότι πράξαμε το αυτονόητο καθήκον μας για να προασπίσουμε τα συμφέροντα των μελών μας.
Το τραγικό και απαράδεκτο σε αυτή την υπόθεση είναι ότι αυτό που αναγνώρισε ο Εισαγγελέας ως αυτονόητο καθήκον μας, ο σημερινός πρόεδρος του Συλλόγου μας ο οποίος έλαμψε δια της απουσίας του εκείνη την ταραχώδη περίοδο, το αμφισβητεί .Έφτασε μάλιστα στο σημείο στο τελευταίο ΔΣ του Συλλόγου να μας πει ότι μηνυθήκαμε επειδή ξυνόμασταν…
Δυστυχώς η χαιρέκακη και αντισυναδελφική συμπεριφορά του Προέδρου δεν σταμάτησε μόνο στην αμφισβήτηση των αγώνων μας αλλά προχώρησε και σε κάτι αδιανόητο για πρόεδρο εργαζομένων.
Συγκεκριμένα, όταν θέσαμε αίτημα να μας στηρίξει ο Σύλλογος οικονομικά σ΄ αυτή τη δικαστική περιπέτεια γιατί είναι συνδικαλιστική δίωξη, όχι μόνο το αρνήθηκε αλλά ήταν και ο μόνος από το ΔΣ που δεν ψήφισε την πρόταση για μία ελάχιστη αποζημίωση των 50 ευρώ των εισιτηρίων για να μεταβούμε στην Αθήνα . Ο ίδιος πριν λίγο καιρό είχε εισηγηθεί έξοδα χιλιάδων ευρώ για γιορτές και πανηγύρια.
Παρ΄όλο που αυτή η συμπεριφορά μας αφήνει έντονα μία πικρία για το πώς όλα γρήγορα ξεχνιούνται και πώς απαξιώνονται οι αγώνες κάποιων ανθρώπων ,για μας δεν είναι αυτό το μείζον. Το μείζον και το πολύ σημαντικό είναι πως θα πρέπει οι εργαζόμενοι να αντιληφθούν ότι τέτοιες συμπεριφορές από ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονται ως δίκαιοι όταν βγάζουν τέτοια κακία και αλαζονεία όχι μόνο διχάζουν τους εργαζόμενους αλλά αποδυναμώνουν τον σύλλογο και τον οδηγούν σε πλήρη απαξίωση χορεύοντας και τραγουδώντας».
