Ενα πανό στην Αργεντινή, μετά το τέλος της καριέρας του Ντιέγκο Μαραντόνα ως ποδοσφαιριστή και τις περιπέτειες του με τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, αποτύπωνε όσα νοιώθουν οι συμπατριώτες του για τον σπουδαίο μύθο του ποδοσφαίρου: «Δεν έχει σημασία τι έκανες στη ζωή σου, αλλά το τι έχεις κάνει για τις δικές μας ζωές».
Ο Ντιέγκο Μαραντόνα είχε γίνει η ίδια η «Αργεντινή». Τα ποδοσφαιρικά του επιτεύγματα, αλλά και η επαναστατική του φυσιογνωμία, τον έκαναν λατρευτό από τα 15 του χρόνια, όταν έπαιξε το πρώτο του επαγγελματικό ποδοσφαιρικό παιχνίδι. Το «χέρι του Θεού» και η «εκδίκηση» για τα Φόκλαντ στο Μουντιάλ του 1986 απέναντι στην Αγγλία, τον έκαναν «Θεότητα» στην χώρα που γεννήθηκε, «δημιούργησε», λατρεύτηκε και εν τέλει άφησε χθες την τελευταία του πνοή σε ηλικία 60 ετών.
Από τα «κρεμμυδάκια» στην απόλυτη δόξα
Από μικρή ηλικία ο Μαραντόνα ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο είτε στην παραλία με τα αδέρφια του, είτε σε μία ομάδα με την ονομασία «τα κρεμμυδάκια» ( Los Cebollitas). Στα 3 του χρόνια, ζώντας σε μια παραγκούπολη με τους γονείς του, πήρε την πρώτη του μπάλα και από εκεί ξεκίνησαν όλα. Μόλις έκλεισε τα 15 χρόνια πήρε φανέλα στην Αρχεντίνος Τζούνιορς, πριν καταλήξει στην μεγάλη του αγάπη, την Μπόκα Τζούνιορς και στα 21 του μόλις στην Μπαρτσελόνα.
Εκεί είχε πολλούς τραυματισμούς, ωστόσο ήρθε η μεταγραφή του στη Νάπολι που άλλαξε την καριέρα του, αλλά και την ίδια την πόλη όπου λατρεύτηκε σαν Θεός. Από μια ασήμαντη ομάδα, την οδήγησε σε ευρωπαϊκά τρόπαια, ωστόσο τα όσα πέτυχε με την εθνική Αργεντινής, κυρίως το 1986, τον μετέτρεψαν στο απόλυτο ίνδαλμα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.
Το χέρι του Θεού και η εκδίκηση για τα Φόκλαντ
Δεν χρειαζόταν ιδιαίτερη γνώση για τους Αγγλους στο Μουντιάλ του 1986 πως έπρεπε να έχουν τα μάτια τους πάνω στον Ντιεγκίτο. Ο προημιτελικός εκείνος όμως έγινε σε κλίμα έντασης και ήταν κάτι παραπάνω από ένα ποδοσφαιρικό ματς. Η ήττα της Αργεντινής στον πόλεμο των Φόκλαντ είχε πληγώσει τον εγωισμό τους και για την παρέα του Μαραντόνα ήταν θέμα τιμής και «εκδίκησης». Και η εκδίκηση αυτή ήρθε με τρόπο που πόνεσε ιδιαίτερα τους Αγγλους για πολλά χρόνια.
Στο 51’ με το «χέρι του Θεού» όπως αποκάλεσε μετά από χρόνια το αντικανονικό γκολ που σκόραρε και στο 55’ με ένα τέρμα «ποίημα» περνώντας από το κέντρο του γηπέδου όποιον Αγγλο βρήκε μπροστά του, έστειλε την εθνική του ομάδα στα ημιτελικά και στη συνέχεια κατέκτησε το τρόπαιο.
Εκείνο το γκολ «ποίημα» συνοδεύει και η «αφήγηση» ενός συμπαίκτη του, του Χέκτορ Ενρίκε. Ο Ενρίκε ήταν ο τελευταίος που ακούμπησε την μπάλα, πριν την πάρει ο «μάγος» Μαραντόνα και διασχίσει το μισό γήπεδο προσπερνώντας τους Αγγλους αμυντικούς. Τι είπε ο Ενρίκε για την φάση εκείνη; «Ο Ντιέγκο πήρε από μένα μία τόσο καλή πάσα. Πώς να μη το βάλει;»…
Το παιχνίδι αυτό όμως σημάδεψε για πάντα την καριέρα του Μαραντόνα. Αν και παραδέχτηκε το αντικανονικό του πρώτου τέρματος, μερικά χρόνια μετά εξομολογήθηκε: «Είχα καταλάβει ότι έβαλα γκολ με το χέρι. Έγιναν όλα τόσο γρήγορα που και ο επόπτης δεν είδε ότι τέντωσα το χέρι μου. Κοίταξα τον διαιτητή, με κοίταξε κι αυτός και είπε γκολ. Ήταν ωραίο το συναίσθημα και αυτή η νίκη πήρε χαρακτήρα μιας… μικρής εκδίκησης για την ήττα μας στον πόλεμο των Φόκλαντ.
Δεν ξέραμε τι ακριβώς έκανε ο στρατός μας, αλλά μας έλεγαν ότι όλα πήγαιναν καλά. Βέβαια, αυτό δεν ίσχυε, γιατί οι Άγγλοι είχαν φτάσει να μας κερδίζουν.. 20-0 σ’ εκείνον τον πόλεμο».
Στην αυτοβιογραφία του ανέφερε πως δεν ήταν μια ποδοσφαιρική νίκη αλλά «μια νίκη κατά μίας χώρας. Ξέραμε ότι το ματς δεν έχει να κάνει με τον πόλεμο, όμως ξέραμε ότι πολλά παιδιά από την Αργεντινή είχαν πεθάνει. Μας πετσόκοψαν σαν μικρά πουλιά. Αυτός ο (ποδοσφαιρικός) πόλεμος ήταν η εκδίκησή μας. Είχαμε πει πως δεν θα αναμείξουμε τον πόλεμο με το παιχνίδι, αλλά αυτό ήταν ένα μεγάλο ψέμα».
Ο τότε συμπαίκτης του, Χόρχε Βαλντάνο, είπε μετά τον αγώνα: «Το όνομα Μαραντόνα και Αργεντινή έγιναν συνώνυμα. Η Αργεντινή είναι μια χώρα με μια σαφώς υπερβολική αγάπη με το ποδόσφαιρο, μια χώρα που έκανε θεότητα έναν ποδοσφαιριστή με μια αποφασιστικά υπερβολική αγάπη με το ποδόσφαιρο».
Οι Αγγλοι τον μίσησαν. Με τον καιρό όμως τον κατάλαβαν. Και τον λάτρεψαν. Σε ένα poll που έγινε ανάμεσα σε Άγγλους οπαδούς, το πρώτο τέρμα του το ψήφισαν ως την μεγαλύτερη κλεψιά στην ιστορία του ποδοσφαίρου, αλλά το δεύτερο ως το ωραιότερο γκολ στην ιστορία του αθλήματος.
Ο Μαραντόνα δίχασε την Ιταλία το 1990
Η επιρροή του Μαραντόνα ωστόσο, έκανε μία χώρα να χωριστεί στα δύο το 1990. Ημιτελικός παγκοσμίου κυπέλλου με την Αργεντινή να αντιμετωπίζει την Ιταλία και μάλιστα μέσα στο γήπεδο της Νάπολι.
Ενα ματς που κέρδισε η Αργεντινή, αλλά σημαδεύτηκε από τους οπαδούς στις κερκίδες, καθώς οι μισοί Ναπολιτάνοι αντί να υποστηρίζουν την χώρα τους, υποστήριζαν αυτή του Μαραντόνα. Τέτοια λατρεία του είχαν. Κάποιοι άλλοι ήταν κάπου στην μέση. «Μαραντόνα η Νάπολι σ’ αγαπάει, αλλά η Ιταλία είναι η πατρίδα μας».
#OnThisDay in 1990, #Italy v #Argentina: #Napoli fans with banner ‘Maradona Napoli loves you but Italy is our homeland’.
Via @Andreas180877 pic.twitter.com/Sn4qwiJRvU
— OldFootballPhotos (@OldFootball11) July 3, 2017
Νωρίτερα ο Ντιεγκίτο είχε κάνει μία δήλωση κατά του Ιταλικού βορρά καθώς στην ήττα της ομάδας του από το Καμερούν στο Μιλάνο, είπε πως «χαίρομαι που για πρώτοι φορά οι Μιλανέζοι έπαψαν να είναι ρατσιστές. Υποστήριξαν Αφρικανούς» είπε λόγω των αποδοκιμασιών που έτυχε από τους φιλάθλους και τους πανηγυρισμούς τους στο γκολ του Καμερούν που χάρισε τη νίκη στους Αφρικανούς, στην πρεμιέρα της διοργάνωσης.
Ιδια υποδοχή του επεφύλασσαν και στον τελικό στη Ρώμη, εκεί όπου ηττήθηκε από την Γερμανία και αποχώρησε βρίζοντας τους οπαδούς.
Η γυναίκα του, οι δύο κόρες και η αναγνώριση έξι παιδιών
Δεν είναι άγνωστο πως ο Μαραντόνα είχε ιδιαίτερη λατρεία για το γυναικείο φύλλο. Παντρεύτηκε νωρίς την Κλαούντια Βιγιαφάνε, με την οποία απέκτησε δύο κόρες. Την Τζανίνα και την Ντάλμα.
Τις δύο «νόμιμες» κόρες όπως έλεγε, καθώς έχει αποκτήσει κι άλλα παιδιά από διάφορες σχέσεις (παράνομες ή μη). Μέχρι το 2019 αρνούνταν πως έχει παιδιά από άλλες σχέσεις, αλλά το 2019 παραδέχτηκε πως είχε αποκτήσει άλλα έξι παιδιά, αναγνωρίζοντάς τα. Μετά από δικαστικές διαμάχες αναγνώρισε δύο από τα παιδιά του: τον Ντιέγκο Τζούνιορ και την Γιάνα. Απέκτησε ακόμη παιδί με την σύντροφό του, Βερόνικα Ογιέδα, τον Ντιέγκο Φερνάντο, ενώ τα άλλα τρία παιδιά ονομάζονται Λου, Τζιαβελίτο και Τζοάνα.
Κοκαϊνη, όπλα, Καμόρα και μπλεξίματα με την εφορία
Η καριέρα του ωστόσο ως ποδοσφαιριστής, δεν είχε μόνο δόξες, αλλά και πολλές «μαύρες» σελίδες. Εχοντας ήδη τιμωρηθεί με αποκλεισμό 1,5 έτους για χρήση ουσιών, στο Μουντιάλ του 1994 στις ΗΠΑ και λίγα 24ωρα μετά το παιχνίδι με την Ελλάδα (όπου σκόραρε το τελευταίο του τέρμα με την εθνική του ομάδα), ο Μαραντόνα απέτυχε ξανά σε ντόπινγκ κοντρόλ. Βρέθηκε θετικός στην εφεδρίνη και αυτό σήμανε ουσιαστικά το τέλος της καριέρας του.
Τα… χειρότερα όμως ήρθαν με την καταδίκη του σε δύο χρόνια και 10 μήνες φυλάκιση, όταν πυροβόλησε την ώρα που δημοσιογράφοι είχαν περικυκλώσει το σπίτι του στο Μπουένος Αϊρες to 1994, μετά την τιμωρία του στο Παγκόσμιο κύπελλο. Από το επεισόδιο τραυματίστηκαν τέσσερα άτομα, ενώ η ποινή του θεωρήθηκε «χάδι» με τους δημοσιογράφους να ζητούν να επανεξεταστεί η υπόθεση και να τιμωρηθεί πιο αυστηρά.
Δεν ήταν η μόνη φορά που ήρθε στην επιφάνεια για χρήση ουσιών. Οπως εξομολογήθηκε στην πορεία, μετά τα 20 του χρόνια άρχισε να κάνει χρήση κατά την θητεία του στην Μπαρτσελόνα, ενώ εξομολογήθηκε αργότερα πως κατά την θητεία του στη Νάπολι το πράγμα είχε αρχίσει να ξεφεύγει από τον έλεγχο.
Προβλήματα ωστόσο είχε και με την εφορία στην Ιταλία καθώς χρωστούσε 39 εκατομμύρια ευρώ τα οποία αρνούνταν να πληρώσει, ενώ από την άλλη, το όνομά του συνδέθηκε με την μαφία και συγκεκριμένα με την Καμόρα, η οποία σύμφωνα με τους New York Times εκείνη την περίοδο, του πρόσφερε προστασία, καθώς η Νάπολι ήταν από τις πιο επικίνδυνες πόλεις στον κόσμο.
Η σχέση μαζί τους οδήγησε όμως σε ναρκωτικά, πάρτι, ατέλειωτα βράδια με γυναίκες και αλκοόλ, που όμως τον έφερε σε μπελάδες καθώς το 1991, έπειτα από τηλεφώνημα που έκανε σε ιερόδουλη και το οποίο παρακολουθούσε η αστυνομία, του άσκησε κατηγορίες για κατοχή και διακίνηση κοκαΐνης. Τότε ήρθε και η πρώτη από τις δύο τιμωρίες του στο ποδόσφαιρο. Ουσιαστικά μετά την ποινή το 1994 στο Μουντιάλ η καριέρα του είχε τελειώσει, αν και εν τέλει κράτησε ως το 1997.
Η καριέρα του ως προπονητής και το… χέρι στον Καραγκούνη
Ως προπονητής δεν κατάφερε κάτι το ιδιαίτερο. Ανέλαβε μεταξύ άλλων την εθνική Αργεντινής, χωρίς να καταφέρει να την οδηγήσει ψηλά στο Μουντιάλ του 2010 (εκεί όπου έβαλε… χέρι στον Καραγκούνη στο ματς των δύο εθνικών ομάδων επειδή ο Ελληνας διεθνής έκανε παρατήρηση στον Μέσι για το fair play), ενώ πέρασε από ομάδες της πατρίδας του, την Σαουδική Αραβία, ακόμη και την β’ κατηγορία στο Μεξικό, πουλώντας περισσότερο το όνομά του, παρά προσφέροντας κάτι στους συλλόγους.
Tα προβλήματα υγείας και η αρχή του τέλους
Από το 2000 άρχισαν τα προβλήματα με τις καταχρήσεις. Εκείνη τη χρονιά βρέθηκε σε νοσοκομείο στην Ουρουγουάη, όπου οι γιατροί είπαν πως ήταν πολύ κοντά στον θάνατο, καθώς βρέθηκαν στον οργανισμό του μεγάλες ποσότητες κοκαΐνης. Το 2004 είχε μπελάδες στη Κούβα και έκανε θεραπεία στην Αβάνα όπου τον επισκέφτηκε ο φίλος και ήρωάς του, Φιντέλ Κάστρο (με τον οποίο κατά διαβολική σύμπτωση πέθανε την ίδια ημερομηνία). Εκεί, μαζί του κάπνισε πούρα και έπαιζε γκολφ, αδιαφορώντας για την υγεία του. Το 2005 στην Κολομβία υποβλήθηκε σε bypass και για ένα διάστημα απεξαρτήθηκε από το αλκοόλ και τα ναρκωτικά.
Ο «El Pibe de Oro» (το χρυσό αγόρι) έγινε προπονητής αλλά σύντομα έπρεπε να αφήσει τους αγωνιστικούς χώρους καθώς οι καταχρήσεις έφεραν και πάλι προβλήματα στην υγεία του. Ο Μαραντόνα στα τέλη Οκτώβρη χρειάστηκε να νοσηλευτεί καθώς έπασχε από κατάθλιψη. Σύντομα χρειάστηκε να περάσει την πόρτα του χειρουργείου, καθώς βρέθηκε ένας θρόμβος στον εγκέφαλό του. Και ενώ η επέμβαση πήγε καλά και ο ίδιος έδειχνε αισιόδοξος στην τελευταία του φωτογραφία, μέσα από το νοσοκομείο με τον γιατρό του, ετοιμαζόταν να πάει σε κλινική αποτοξίνωσης.
Τελικά έμεινε στο σπίτι του όπου χθες άφησε την τελευταία του πνοή, καθώς τον «πρόδωσε» η καρδιά του. Οι καταχρήσεις στην ζωή (ή οι αδυναμίες του όπως έλεγε ο ίδιος) δεν του επέτρεψαν να ζήσει παραπάνω. Την ζωή του όμως την έζησε ακριβώς όπως την ήθελε ο ίδιος. Επαναστάτης με πράξεις, όχι με λόγια. Και, όπως είπε σε μία συνέντευξη, αν ζούσε την ζωή του πάλι από την αρχή, πάλι τα ίδια λάθη θα έκανε. Γιατί ήταν μοναδικός στο είδος του….
Πηγή: iefimerida.gr
