Μια απίθανη προσφυγή προστέθηκε στο πινάκιο του Ανώτατου Ακυρωτικού Δικαστηρίου – Ιδιοκτήτρια διαμερίσματος στρέφεται εναντίον του επαγγελματία στο ισόγειο, κατηγορώντας τον ότι προσβάλλει την προσωπικότητά της
Ο Αρειος Πάγος κλήθηκε να απαντήσει στο ερώτημα αν ο θόρυβος που προκαλεί ο μπαλτάς του κρεοπώλη όταν σπάει τα κόκαλα προσβάλλει ή όχι την προσωπικότητα και την ψυχική υγεία της ιδιοκτήτριας διαμερίσματος του πρώτου ορόφου, η οποία στην έννοια «της οικονομικής ελευθερίας» έχει δικαίωμα να χρησιμοποιεί ακώλυτα και να διαθέτει το διαμέρισμά της. Η ασήμαντη αυτή υπόθεση του θορύβου που προκαλεί ο μπαλτάς του κρεοπώλη, λόγω του απαρχαιωμένου νομοθετικού πλαισίου στον τομέα των αρμοδιοτήτων των δικαστηρίων, έφτασε να απασχολήσει ακόμη και τον Αρειο Πάγο, ενώ την ίδια στιγμή οι καθυστερήσεις στην απονομή της Δικαιοσύνης έχουν φτάσει στο σημείο της αρνησιδικίας.
Οπως πρόσφατα επισήμανε σε ημερίδα ο γενικός εισαγγελέας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Αθανάσιος Ράντος, δεν μπορεί ο Αρειος Πάγος να ασχολείται με τη διένεξη γειτόνων για το γκρέμισμα ενός μαντρότοιχου. Μάλιστα τόνισε ότι πρέπει να μπουν «φίλτρα εισόδου» των υποθέσεων στα ανώτατα δικαστήρια. Τώρα, τους αρεοπαγίτες τους απασχόλησε υπόθεση ιδιοκτήτριας διαμερίσματος του πρώτου ορόφου πολυκατοικίας το οποίο μίσθωνε. Η ιδιοκτήτρια επικαλέστηκε ότι η χρήση του μπαλτά από τον κρεοπώλη που έχει ενοικιάσει κατάστημα στο ισόγειο της ίδιας πολυκατοικίας, αφενός, την ενοχλούσε λόγω του θορύβου που προκαλούσε όταν έσπαγε τα κόκαλα, αφετέρου, ότι προσβαλλόταν η προσωπικότητα και η ψυχική της υγεία, συν του ότι δεν μπορούσε ακώλυτα να χρησιμοποιεί το διαμέρισμα.
H προσφυγή
Η ιδιοκτήτρια στράφηκε δικαστικά κατά του κρεοπώλη υποστηρίζοντας τα εξής:
α) Από τον μπαλτά κατά την κοπή των οστών των κρεάτων (ιδιαίτερα τις ημέρες που προηγούνται των εορτών και των αργιών, οπότε υπάρχει μεγαλύτερη κατανάλωση κρέατος) και από τα ψυγεία που λειτουργούν όλο το 24ωρο προκαλούνται θόρυβοι που υπερβαίνουν τα προβλεπόμενα από τον νόμο ανώτατα όρια.
β) Εξαιτίας των εν λόγω θορύβων, ακόμη και κατά τις ώρες κοινής ησυχίας και τις νυχτερινές «καθίσταται αδύνατη η απρόσκοπτη χρήση του διαμερίσματός της τόσο από την ίδια όσο και από τους μισθωτές αυτού, ως κατοικίας που εξασφαλίζει την ηρεμία και την απόλαυση του οικιακού περιβάλλοντος και τη γαλήνη που δικαιούται καθένας στον απόλυτο ιδιωτικό χώρο της κατοικίας του, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να ιδιοκατοικήσει σε αυτό χωρίς ψυχική ταραχή και να είναι αναγκασμένη να φιλοξενείται στην οικία της μητέρας της, αλλά και να μην μπορεί να το εκμισθώσει».
γ) Ο κρεοπώλης «προσβάλλει το δικαίωμά της στην ελεύθερη χρήση και απόλαυση της ιδιοκτησίας της και συνακόλουθα προσβάλλει παράνομα την προσωπικότητά της».
Για όλους αυτούς τους λόγους, αλλά και επειδή (κατά τους ισχυρισμούς της) ο μισθωτής του διαμερίσματος την απειλεί ότι λόγω του θορύβου θα το εγκαταλείψει, η ιδιοκτήτρια ζήτησε από τη Δικαιοσύνη να υποχρεωθεί ο κρεοπώλης:
1) Να κλείσει το κατάστημά του μέχρι να λάβει, με δικές του δαπάνες, μέτρα ηχοπροστασίας.
2) Αμέσως μετά το τέλος των επισκευών να προβεί «σε πιστοποιημένη μέτρηση της αερόφερτης κτυπογενούς ηχομόνωσης, καθώς και σε μέτρηση καταγραφής μέγιστης στάθμης θορύβου». Σε πρώτο βαθμό, η αγωγή της ιδιοκτήτριας απορρίφθηκε με το σκεπτικό ότι ο εκπεμπόμενος θόρυβος δεν ήταν ουσιώδης, ούτε βλάπτει σημαντικά τη χρήση του επίμαχου διαμερίσματος, καθώς δεν υπερέβαινε το θεμιτό όριο και ήταν υποχρεωμένη να ανεχτεί τον θόρυβο γιατί η χρήση του μπαλτά «δεν προκαλεί τέτοιας έντασης θόρυβο ώστε να διαφεύγει των συνηθισμένων θορύβων μιας συνοικίας και να είναι ενοχλητικός για τους περιοίκους αυτής».
Παράλληλα, επισημαίνεται στην πρωτόδικη απόφαση ότι ο μισθωτής του διαμερίσματος κατέθεσε ότι ο θόρυβος του μπαλτά δεν προξενούσε «καμία ενόχληση, ούτε υπήρχε καμία διαμαρτυρία εκ μέρους του προς την ιδιοκτήτρια για το ζήτημα αυτό, αλλά και ουδέποτε δήλωσε ότι θα αποχωρήσει λόγω του θορύβου». Ετσι, κρίθηκε ότι η ιδιοκτήτρια «δεν υπέστη προσβολή της ψυχικής της υγείας εξαιτίας των θορύβων» και «δεν νομιμοποιείται στην άσκηση της αγωγής προσβολής της προσωπικότητας, απλά και μόνο επειδή είναι κυρία του διαμερίσματος».
Στο Εφετείο απορρίφθηκε ως αβάσιμη η έφεση της ιδιοκτήτριας κατά της πρωτόδικης απόφασης και μετά από αναίρεση της ίδιας η υπόθεση έφτασε στον Αρειο Πάγο. Αντίθετα, οι αρεοπαγίτες αναίρεσαν την απόφαση του Εφετείου Θεσσαλονίκης με το σκεπτικό ότι η εφετειακή απόφαση δεν ανταποκρίνεται στο πραγματικό περιεχόμενο της αγωγής της ιδιοκτήτριας.
Και αυτό γιατί η ιδιοκτήτρια δεν ισχυρίστηκε ότι «προσβλήθηκε η προσωπικότητά της ως κυρίας, απλώς, του διαμερίσματος συνεπεία προσβολής της ψυχικής της υγείας εξαιτίας των θορύβων που εκπέμπονται, αλλά διότι προσβλήθηκε το ατομικό δικαίωμα στην ιδιοκτησία της και, ειδικότερα, η ελευθερία της να χρησιμοποιεί ακώλυτα, να απολαμβάνει και να διαθέτει την ιδιοκτησία της, που κατοχυρώνεται υπό την έννοια της οικονομικής ελευθερίας, καθόσον καθίσταται αδύνατη η απρόσκοπτη χρήση του διαμερίσματός της τόσο από την ίδια όσο και από τους τρίτους – μισθωτές, ως κατοικίας που εξασφαλίζει την ηρεμία και την απόλαυση του οικιακού περιβάλλοντος και τη γαλήνη που αυτή δικαιούται στον απόλυτο ιδιωτικό χώρο της κατοικίας της, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να ιδιοκατοικήσει σε αυτό χωρίς κίνδυνο βλάβης της ψυχικής της υγείας ή να το εκμισθώσει απρόσκοπτα».
