Το έντονο φραστικό επεισόδιο μεταξύ δύο δημοτικών συμβούλων, στη διάρκεια της πρόσφατης συνεδρίασης του Δημοτικού μας Συμβουλίου, αναμφίβολα κυριάρχησε σε επίπεδο εντυπώσεων. Πέραν του εντυπωσιασμού, ωστόσο, το επεισόδιο αυτό ήρθε να καταδείξει πολλά ακόμα πράγματα που αφορούν την ουσία της πολιτικής και αυτοδιοικητικής παρουσίας κάποιων, και συγκεκριμένα αυτών που με περισσή υποκρισία, αλλά και περισσότερη έπαρση και αλαζονεία αυτοαναγορεύονται σε αποκλειστικούς εκφραστές και υπερασπιστές της Δημοκρατίας και διαπρύσιοι κήρυκες του πνεύματος και της ηθικής.
Ο Φρήντριχ Νίτσε έχει πει «το να μιλάς πολύ για τον εαυτό σου μπορεί να είναι και ένα μέσο για να τον κρύβεις». Κι ίσως τελικά αυτό να μην απέχει και πολύ απ΄ την πραγματικότητα. Εφθανε, ωστόσο, μια απλή καταγραφή της αλήθειας, εν τη ρύμη του λόγου, του επικεφαλής της ομάδας του ΚΚΕ για να πέσουν μάσκες και προσωπεία και να φανεί γυμνή η αλήθεια.
Η «έκρηξη» της Φωτεινής Κοκκινάκη, ως αντίδραση στα «αποκαλυπτήρια» που συνειδητοποίησε ότι συνέβαιναν, μπορεί να ξενίζει κάποιους, αλλά δεν αποτελεί κεραυνό εν αιθρία. Εχει δώσει ανάλογα δείγματα γραφής και στο παρελθόν. Σε ένα επεισόδιο, ωστόσο, μπορεί να υπάρξει εμπλοκή του καθενός και της καθεμιάς και ως εκ τούτου θα είναι άδικο να κριθεί με βάση μόνο αυτό. Μπορεί, όμως, και πρέπει να κριθεί τόσο η ίδια, όσο κυρίως εκείνοι που με αιδήμονα σιγή στην αρχή και πολιτική κουτοπονηριά στη συνέχεια προσπάθησαν να συγκαλύψουν τα πράγματα και να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη, για τις πραγματικές τους απόψεις και διαθέσεις έναντι των πολιτών που έστω και ως μειοψηφίες τους επέλεξαν να τους εκπροσωπήσουν.
Ετσι οι πολίτες αντί μιας συγγνώμης από την Κοκκινάκη, τους συναδέλφούς της, και κυρίως τον αρχηγό της, όχι για όσα ακούστηκαν, που μπορεί ο καθένας να τα χαρακτηρίσει όπως θέλει, αλλά για το ότι είτε αδυνατούν αντικειμενικά, είτε συνειδητά αποφεύγουν να ασχοληθούν με τα προβλήματα της πόλης και των πολιτών, είδαν να ξεσπά ένας πόλεμος ανακοινώσεων, δηλώσεων με «καταγγελίες» και «κατηγορίες» για το ποιος έφερε τον… Μπέο στην πόλη και τον Δήμο!!!
Με μια άκρως αφελή, αλλά πάντως επικίνδυνα αντιδημοκρατική και περιφρονητική προς την ίδια την κοινωνία, επιχειρηματολογία, κατέφυγαν στο 2014 και στον δεύτερο γύρο των εκλογών και άρχισαν να αλληλοκατηγορούνται για το ποιο κόμμα κατηύθυνε τους οπαδούς και ψηφοφόρους του προς την αυτοδιοικητική μας παράταξη, που εξήλθε θριαμβεύτρια και εκείνων των εκλογών. Με το πείσμα μικρών παιδιών, που όταν είναι από αυτά είναι χαριτωμένο, αλλά όταν αφορά ενήλικες και δη πολιτικά πρόσωπα είναι τραγελαφικό, εμφανίζονται στο δημόσιο διάλογο με συγκλονιστικά επιχειρήματα του τύπου «εσύ φταις», «όχι εσύ φταις» κι άλλα τέτοια που θα προκαλούσαν τον γέλωτα, αν δεν ήταν τόσο απογοητευτικά.
Αντιμετωπίζουν, λοιπόν, τους πολίτες, την κοινωνία, σαν αμνοερίφια (ενδεχομένως σε αυτό να οφείλεται και η εμμονή Παπαπέτρου…) που ο κομματικός τσοπάνης μπορεί να τα σαλαγάει με τη γκλίτσα όπου εκείνος θέλει! Όταν η επιλογή του πολίτη, συνειδητή, ελεύθερη, δημοκρατική δεν συμβαδίζει με τα συμφέροντά τους, δυστυχώς όχι πάντα ανιδιοτελή, τότε αυτή είναι προϊόν πίεσης, παραπλάνησης, ενδεχομένως συναλλαγής, σε κάθε περίπτωση αποτυχημένη. Αυτή είναι η εκτίμηση που έχουν για την κρίση και την δυνατότητα αξιολόγησης των πολιτών και εν τη αφελεία τους την εκφράζουν σε τέτοιες καταστάσεις.
Οι πολίτες, ωστόσο, μας παρακολουθούν και κρίνουν και αξιολογούν όλους μας. Και εμάς που χωρίς κομματικές εξαρτήσεις και υποχρεώσεις, χωρίς γραμμάτια του παρελθόντος προς… εξόφληση, χωρίς τίτλους ιδιοκτησίας και νομής της πόλης, προσφέρουμε και παλεύουμε για την πραγμάτωση του ονείρου που έχουμε να δούμε τον Βόλο και τους ανθρώπους του να ευημερούν σε ένα περιβάλλον συνεχούς ανάπτυξης και δημιουργίας.
Και τους άλλους που όπως ο Νικ. Παπαπέτρος, γνήσιος εκφραστής και συνεχιστής του «σκοτινισμού» στην κοινωνία, ομολογούν δημόσια για την ιδιοκτησιακή αντίληψη της πόλης, που τους διακατέχει, και θρηνούν για τα «μεγαλεία» που ο λαός τους στέρησε. Γιατί πως αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς την αποστροφή της βαρυσήμαντης δήλωσης – μανιφέστου του Νικ. Παπαπέτρου «Ο τελευταίος (σ.σ. δηλαδή εγώ…» δεν ήρθε μόνος του στην πόλη. Βρήκε πόρτες ανασφάλιστες, αλλά όταν σε κάποιους δόθηκε, έστω και την ύστατη στιγμή, η δυνατότητα να τις κλείσουν, δεν το έπραξαν». Πορτιέρηδες της εξουσίας. Μάλιστα.
Ας συνειδητοποιήσουν, λοιπόν, όλοι αυτοί ότι οι πολίτες κάνουν τις επιλογές και μια κορυφαία ήταν να τους στείλει στον σκουπιδοτενεκέ της τοπικής μας ιστορίας. Αν θέλουν να βγουν από εκεί πρέπει να αποδείξουν ότι πραγματικά άλλαξαν νοοτροπίες και συμπεριφορές, κάτι που δυστυχώς δεν φαίνεται. Γιατί δηλώνοντας την παρουσία τους στη δημόσια σφαίρα θορυβώντας και προκαλώντας για θέματα όπως η προσωπική τους προβολή, δίκην stars της show biz, μέσω καμερών και η καταδίωξη αμνοεριφίων σαν… φοροφυγάδων, αντιμετωπίζονται σαν τα αλήστου μνήμης «μπουλούκια» με τις ανεκδιήγητες παραστάσεις.
Και εν τέλει αν πραγματικά ενδιαφέρονται για τη Δημοκρατία ας σταματήσουν να αλλοιώνουν το πραγματικό της νόημα και να την υπονομεύουν. Πολιτικοί απατεώνες, φλύαροι λαϊκιστές, αυλικοί των βαρόνων του παρελθόντος, «επαΐοντες» και «μαικήνες», δήθεν «αυτοδημιούργητοι» και «πυλώνες» της Δημοκρατίας, όπως εμφανίζονται, μόνο κακό μπορούν να κάνουν. Η επιλογή μου, άκρως τιμητική για μένα, από τον λαό του Βόλου έγινε ακριβώς γιατί δεν υπηρετώ και δεν ανήκω σε κανένα κόμμα, εκφράζομαι ελεύθερα και δρω και λειτουργώ με αποκλειστικό γνώμονα τα συμφέροντα της πόλης και των πολιτών. Και σε αυτούς και μόνο σε αυτούς λογοδοτώ. Ας το συνειδητοποιήσουν…
(Σημ. Το άρθρο δημοσιεύθηκε στις τοπικές εφημερίδες)
