Τελικά η ΑΝΑΣΑ που υποτίθεται ότι θα έπαιρναν οι μικροί επιχειρηματίες με το ομώνυμο πρόγραμμα της Περιφέρειας Θεσσαλίας αποδείχθηκε ότι ήταν.. ανάσα βαρέως πάσχοντος από covid-19. Βολεύτηκαν, όπως είχε αμέσως προβλεφθεί, οι μεγάλοι του χώρου, και οι μικροί έμειναν βαριανασαίνοντας. Σιγά τα νέα θα πείτε και θα έχετε δίκιο
Εμείς αν γράφουμε αυτό το σχόλιο είναι για να υπερασπιστούμε τον Απόστολο Παπαδούλη, ναι βρε τον υποψήφιο, που με κάποιο τρόπο ενεπλάκη στο πρόγραμμα και τώρα δέχεται τις άδικες ύβρεις και κατηγορίες των αποκλεισμένων από αυτό.
Για να καταλάβετε, ιδιαίτερα οι πρεσβύτεροι εξ ημών και υμών, ο ρόλος του Παπαδούλη (και πως αλλιώς να γινόταν δηλαδή…) ήταν στο περίπου αντίστοιχος του «Αιτησιογράφου». Διεκπεραιωτικός.Αν δεν τον προλάβατε εν δράσει, θα τον είδατε σε ταινίες. Ο αιτησιογράφος ήταν μια κλασική φιγούρα της δεκαετιών πριν το ’60 και για την δράση του αντιγράφω από το pisostapalia.blogspot.com:
Ο αιτησιογράφος
«Τον είχαν σε μεγάλη εκτίμηση στην γειτονιά γραμματιζούμενος, συντρέχτης. Έτσι έλεγαν…. Ήταν διαβασμένος δηλαδή και βοηθούσε όποιον είχε ανάγκη σε θέματα δημοσίου.
Τι βοήθεια δηλαδή…
Καμμία αίτηση για πιστοποιητικά τέτοια πράγματα….
«Εν Αθήναις τη….
Αίτησις
του
…….
Θέμα
παρακαλώ όπως ενεργήσετε τα δέοντα και μου χορηγηθεί
πιστοποιητικόν…..
Μετά τιμής
ο αιτών»
«Βάλε την υπογραφή σου …» έλεγε στον πελάτη….
» …δεν ξεύρω γράμματα…»
«….δεν πειράζει βάλε ένα σταυρό….»
….»και γράμματα δεν γνωρίζω…» συμπλήρωνε ο αιτησιογράφος.
Τόσο για τα χαρτόσημα και τόσο για την αίτηση και δωρεάν οι πληροφορίες
για τον όροφο που θα πάει.
Αυτή ήταν η δουλειά του έξω από το Υπουργείο και έτσι έβγαζε το ψωμί του.
Το σπαστό τραπεζάκι το άφηνε σε καφενεδάκι σε στοά πίσω από το Σύνταγμα.
Γραφειοκρατία από τότε στο Δημόσιο…τα πάντα με αίτηση και χαρτόσημα μπόλικα.
Το ίδιο τριμμένο κοστούμι και στην δουλειά έβαζε στο δεξί και το μαύρο μανίκι
για να μην φθείρεται… το φθαρμένο.
Πάντα αναμάσχαλα κρατούσε μια παλιά σχολική δερμάτινη τσάντα όπου έβαζε
τα εργαλεία του….κόλλες αναφοράς….πένα…μελάνι…στυπόχαρτο…
Δεν μπορούσε ο καθένας να κάνει αυτή την δουλειά έξω από τα Υπουργεία
και τους Δημόσιους Οργανισμούς….έπαιρνε μια τυπική άδεια προφορική θα έλεγα.
Ο κλητήρας στην είσοδο γνώριζε ποιοί αιτησιογράφοι έπρεπε να είναι
στο πεζοδρόμιο.
Υπήρχαν όμως και οι «πειρατές» που την έστηναν απέναντι και προσπαθούσαν
να πάρουν τον πελάτη.
Ένα ακόμα επάγγελμα του ποδαριού για την εποχή εκείνη.
Η γειτονιά θα φρόντιζε στα γεράματά του και αυτόν…»
Κάπως έτσι κι ο Απόστολος. Αιτήσεις, περίπου διεκπεραίωνε, έλεγε και καμιά καλή κουβέντα ως τεχνοκράτης (!!!) και αυτοί που έπρεπε πήραν τα φράγκα. Γι αυτό μην τον πυροβολείτε. Ισα ίσα. Να αισθάνεστε καλά που δεν κλήθηκε να πάρει αποφάσεις.
ΥΓ. Εβαλα όλο το χρονογράφημα γιατί συγκινήθηκα. Κι από την κλασική φιγούρα του αιτησιογράφου και από την αδικία σε βάρος του Παπαδούλη…
