Με ραγισμένη καρδιά και πολύ συγκινητικά λόγια, ο βουλευτής Λάρισας της Ν.Δ. Μάξιμος Χαρακόπουλος αποχαιρετά καλό του φίλο που “έφυγε” από την ζωή από κορωνοϊό.
Οι φίλοι του στο facebook έσπευσαν να του συμπαρασταθούν με μηνύματα συμπόνιας. Δείτε το συγκινητικό του κείμενο:
“Α ρε Νίκο…
Τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω! Δεν πρόλαβε το εμβόλιο. Νόσησε λίγο πριν το κάνει… Πανεπιστημιακό, ελπίδες ότι θα το ξεπεράσει. Διάψευση, επιδείνωση, διασωλήνωση. Η Λίζα, που ξαναζούσε τον ίδιο εφιάλτη που πέρασε με τον μπαμπά της, έδινε κάθε μέρα κουράγιο στη Μαρία. Κάποιες αναλαμπές αναπτέρωναν το ηθικό, αλλά δεν στάθηκαν αρκετές για τη σωτηρία και χθες ήρθε το τέλος. Ο Νίκος έφυγε…
Δεν υπάρχει δρόμος στον νομό που να μην διαβήκαμε στις ατυχείς εκλογές του 2000, με το αυτοκίνητό του, ένα κυπαρισσί μερσεντές που είχε πάρει όταν κέρδισε το λαχείο. Αλλά και κατόπιν, στα “πέτρινα” για εμένα χρόνια, μέχρι τη μεγάλη νίκη, που χάρηκε τόσο εκείνο το βράδυ στις 7 του Μάρτη του 2004, “οργώσαμε” με αυτό κατ’ επανάληψη τον νομό μέχρι και το τελευταίο χωριό, που τότε είχε ζωή. Θυμούμαι την επομένη του θρίλερ των εκλογών του 2000 αφού είχαμε ξενυχτήσει μετρώντας σταυρούς και τα χαράματα νεαροί κορνάριζαν και μας γιουχάριζαν έξω από το γραφειάκι της Παπακυριαζή, γυρίσαμε στο χωριό για να κοιμηθούμε αποκαμωμένοι.
Η Λίζα με ελάχιστο ύπνο ξεκίνησε το πρωί να πάει στο Κέντρο Υγείας Παλαμά, όπου έκανε το αγροτικό της, με τον παλιό σκαραβαίο του ‘67. Μου τηλεφώνησε σοκαρισμένη ότι βγήκε από τον δρόμο λίγο έξω από το χωριό. Πήραμε λαχτάρα, ο Λούντβιχ -όπως τον είχε βαφτίσει- καταστράφηκε, αλλά ευτυχώς η ίδια δεν έπαθε τίποτα. Το σούρουπο ήρθε ο Νίκος με τη Μαρία και μας πήγαν, σχεδόν με το ζόρι, στον Πλαταμώνα για “να πάρουμε λίγο αέρα”. Εκεί, στην παραλία περπατήσαμε αρκετή ώρα βουβοί. Στο μυαλό μου ζύγιζα τα πράγματα. Άξιζε τον κόπο να ξανακατέβω για βουλευτής; Να ξαναπεράσω όλη αυτή την ψυχοφθόρο διαδικασία; Κι αυτά τα ρήματα, λες και διόλου τυχαία δεν είναι· “κατεβαίνει”, δεν ανεβαίνει κανείς για να γίνει βουλευτής… Οι δυσκολίες φάνταζαν βουνό. Μα κάποια στιγμή κοιταχτήκαμε και χωρίς να πούμε τίποτα ξέραμε ότι θα το ξανακάναμε.
Ο Νίκος με στήριξε όσο λίγοι -μετρημένοι στα δάχτυλα- στα πρώτα μου βήματα στην πολιτική. Ήταν για εμένα ο από μηχανής Θεός, ο φύλακας άγγελος! Λυπάμαι που φεύγει τόσο νωρίς και άδικα, χωρίς να ολοκληρώσουμε μια κουβέντα που αφήσαμε στη μέση… Τον αποχαιρετώ με βαθιά θλίψη, αναλογιζόμενος όλα όσα ζήσαμε με ένταση. Τον ευχαριστώ για την πολύτιμη φιλία του, για όλα όσα έκανε για εμένα! Καλό ταξίδι Νίκο! Εκεί που πας “όλα να είναι μέλι”, όπως αυτό που παρήγαγες τα τελευταία χρόνια. Χαιρετισμούς στον συνονόματό σου…”.
