Πολλές φορές παρατηρώντας ένα γεγονός και προσπαθώντας να εμβαθύνεις στους παράγοντές και τα επακόλουθά του, σου δίνεται η αφορμή, θα έλεγα η ευκαιρία να το γνωρίσεις και να βγάλεις συμπεράσματα.
Προσωπικά μια από αυτές τις ευκαιρίες μου την έδωσε η κατάκτηση του Κυπέλου της διοργάνωσης Europa Conference League 2023 /2024 και όλα όσα την ακολούθησαν.
Εκτός από την ικανοποίηση για την επιτυχία μιας Ελληνικής ομάδας, παρατηρώντας αυτά που συνηθίσαμε να ονομάζουμε Highlights (χαι λαιτς) καλύτερα στιγμιότυπα, ένα μου προκάλεσε πολλά ερωτηματικά για την λειτουργία αυτής της κοινωνίας.
Μέσα στα τόσα άλλα λοιπόν είδαμε -διαβάσαμε για την από κοινού παρακολούθηση του αγώνα από τους Θοδωρή Ρουσόπουλο τον Αλέξη Τσίπρα και τον Γιώργο Παπανδρέου (γνωστό και ως ΓΑΠ) σε κάποιο στέκι του Όσλο.
Δεν θα ασχοληθώ με τις παρουσίες τους, αλλά με αυτό που βασικά υποτίθεται πως αντιπροσωπεύουν ευρισκόμενοι εκεί.
Ο πρώτος σαν πρόεδρος της «Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης» του «Συμβουλίου της Ευρώπης» και οι δύο άλλοι σαν βασικά μέλη του.
Συγκεκριμένα ο Αλέξης Τσίπρας σαν Πρόεδρος της Επιτροπής του «Συμβουλίου της Ευρώπης» για τα Δυτικά Βαλκάνια και ο Γεώργιος Παπανδρέου σαν Γενικός Εισηγητής (στο ίδιο Συμβούλιο) για τη Δημοκρατία (!…).
Θα ξεκινήσω κουβεντιάζοντας μαζί σας σχετικά με τους θεσμούς που αφορούν την Ευρώπη και μετά θα κάνω κάποια σχόλια, βγάλτε συμπεράσματα….
Το «Συμβούλιο της Ευρώπης» (που είναι αυτό που μας ενδιαφέρει), είναι διεθνής διακυβερνητικός οργανισμός με έδρα το Στρασβούργο στην Γαλλία και δεν αποτελεί όργανο της ΕΕ, ιδρύθηκε πολύ πριν στις 5 Μαΐου του 1949 από τη Συνθήκη του Λονδίνου.
Είναι ο παλαιότερος οργανισμός ο οποίος έχει ως σκοπό την ευρωπαϊκή ενοποίηση, με ιδιαίτερη έμφαση στα νομικά πρότυπα και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τη δημοκρατική ανάπτυξη και τη ρύθμιση των νομοθεσιών, καθώς και την πολιτισμική συνεργασία στην Ευρώπη.
Δεν πρέπει να συγχέεται με το «Ευρωπαϊκό Συμβούλιο» (αγγλικά: European Council) που είναι ένα από τα θεσμικά όργανα της ΕΈ γνωστό και ως «Συμβούλιο Υπουργών» ή απλά «Συμβούλιο» αποτελώντας το κατεξοχήν διακυβερνητικό όργανο της ΕΈ.
Αυτό που μας ενδιαφέρει το «Συμβούλιο της Ευρώπης» προϋπήρχε όπως ανέφερα της ΕΕ, είναι ένας διεθνής οργανισμός 46 Εθνών από Κράτη της Ευρώπης και της ανατολικής περιφέρειάς της, που φτάνουν συνολικά πληθυσμό περίπου 675 εκατομμυρίων, αφιερωμένος στην προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της Δημοκρατίας και του κράτους δικαίου.
Το Συμβούλιο της Ευρώπης έχει στενή συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Ένωση όπως και με τα Ηνωμένα Έθνη, τον Οργανισμό για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη καθώς και με πολλές χώρες εταίρους σε παγκόσμιο επίπεδο.
Απασχολεί 2.200 άτομα, και διαθέτει εξωτερικά γραφεία και γραφεία συνεργασίας με άλλους διεθνείς οργανισμούς.
Σε αυτό ανήκουν τα Ευρωπαϊκά Κέντρα Νεότητας στο Στρασβούργο και τη Βουδαπέστη που προσφέρουν εκπαίδευση σε νέους σχετικά με θέματα δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Η «Κοινοβουλευτική Συνέλευση» του «Συμβουλίου της Ευρώπης» (PACE) είναι ο κοινοβουλευτικός βραχίονάς του.
Αποτελείται από 306 μέλη που προέρχονται από τα εθνικά κοινοβούλια των κρατών μελών του και συνεδριάζει τέσσερις φορές το χρόνο σε εβδομαδιαίες συνόδους ολομέλειας στο Στρασβούργο.
Είναι αυτή που συνήθως θεωρείται ως ο «κινητήρας» του οργανισμού, ζητώντας από τις διάφορες κυβερνήσεις να λογοδοτούν για ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πιέζοντας τα κράτη να διατηρήσουν δημοκρατικά πρότυπα, προτείνοντας νέες ιδέες και δημιουργώντας την ώθηση για μεταρρυθμίσεις.
Πραγματοποίησε την πρώτη της σύνοδο στο Στρασβούργο στις 10 Αυγούστου 1949, ενσαρκώνοντας εκείνη την εποχή τις ελπίδες πολλών Ευρωπαίων που, στον απόηχο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, είδαν την Ευρωπαϊκή ενότητα ως τον καλύτερο τρόπο για να αποτρέψουν την επιστροφή στην καταστροφή του πολέμου, ένα «δίχτυ ασφαλείας» για την πρόληψη κατάφωρων παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως η φρίκη του Ολοκαυτώματος, και ένα δημοκρατικό ανάχωμα κατά της τυραννίας.
Όλα αυτά αναδεικνύουν ένα σπουδαίο οργανισμό (γιαυτό και τα ανέφερα λεπτομερώς), με απώτερο σκοπό τον έλεγχο, την αριστεία, την δικαιοσύνη, την δημοκρατία, την οργάνωση, την πραγματική πρόοδο (αυτή που συμβαδίζει με την εξέλιξη και την πραγματικότητα και δεν περιορίζεται στον τίτλο), την ηθική της συμπεριφοράς.
Παραδόξως όμως έχει σαν μέλη του δύο αποτυχημένους πολιτικούς με προέλευση την Χώρα μας.
Είναι γνωστό πως σε όλους τους κοινωνικούς τομείς η εξέλιξη του καθένα εξαρτάται από τις αποδώσεις του, που με την σειρά τους ακολουθούν τις γνώσεις, τα πεπραγμένα και τις συμπεριφορές του.
Σε αυτό βοηθάει ο αμείλικτος μάρτυρας που δεν είναι άλλος από τον χρόνο.
Άτομα που κατέχοντας καίριες θέσεις, αποδεδειγμένα έβλαψαν την Χώρα και που η κοινωνία τους αντάμειψε με «περιφρόνηση ψήφου», παρουσιάζονται να κατέχουν θέσεις σε κοινωφελείς Διεθνείς οργανισμούς, παραπέμποντας σε φάλτσες ύποπτες προκλητικές επιβραβεύσεις.
Δεν μπορώ να ξέρω το «ποιος;..» του κάθε μέλους του Συμβουλίου, αλλά αν έχουν επιλεγεί όπως οι προαναφερθέντες, καταλαβαίνετε ποιοι και πως κρίνουν, αλλά και αποφασίζουν.
Από την άλλη η Φύση σαν τέλειος μηχανισμός δημιουργίας, φρόντισε και στην περίπτωση να δώσει παράδειγμα, κάτι που θα πήγαινε γάντι και στους δύο είναι ο χαρακτηρισμός μεταφορικά «κηφήνας», από το γνωστό άρρεν μέλος της κοινότητας των μελισσών .
Ήδη από την αρχαιότητα ο Πλάτωνας τον αναφέρει στις ανθρώπινες Πολιτειακές συναλλαγές (Πολιτεία Η΄ βιβλίο /14. Οι φαύλες πολιτείες).
Δημαγωγοί λαοφιλείς κόλακες πάντα κινούσαν τα νήματα, ικανοποιώντας άπληστα την ματαιοδοξία, ταΐζοντας τα συναισθήματα της μάζας με αποτελέσματα ζημιογόνα για το σύνολο, μέχρι που η υγιής αντίδραση του συνόλου τους έδιωξε.
Στην περίπτωσή τους η τοξική πλευρά του λόγου και των πράξεών τους προέρχονταν πάντα από τους ίδιους και γιαυτό εκδιώχθηκαν.
Σε αντίθεση όμως με τους φυσικούς κηφήνες που εκδιώκονται από την κυψέλη και εξαφανίζονται, αυτοί εξακολουθούν να χαίρουν προνομίων και ειδικών μεταχειρίσεων…
Πιθανόν να τους αποδίδονται αντιπαροχές….
Και ερχόμαστε στο σήμερα, όπως στις κυψέλες νέοι κηφήνες εκκολάπτονται για να κάνουν στον ίδιο ρόλο την εμφάνισή τους, παρομοίως και στην δική μας κοινωνία.
Από το τίποτε επιχειρείται η καθιέρωση ενός νέου διεκδικητή του ελέγχου.
Για τα Ελληνικά δεδομένα ένα άλλο παιδί της Εκάλης και του Κολεγίου, που μεγάλωσε με τα ταξικά προνόμια και τις ευκαιρίες που τα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων δεν μπορούν ούτε να ονειρευτούν.
Παρόλα αυτά περιμένουμε να δούμε αν εκκολάπτεται ένας νέος κηφήνας ή θα υπάρξει μια καινούργια ξενόφερτη έκδοση….
Τάσος Γ. Καπουρνιώτης, Αρχιτέκτονας
