Συγκινούν μαθητές από την Κατερίνη που τραγουδούν για τα θύματα του πολύνεκρου σιδηροδρομικού δυστυχήματος στα Τέμπη.
Μαθητές του Μουσικού Σχολείου, θέλοντας να τιμήσουν τη μνήμη των θυμάτων που έχασαν τη ζωή τους στη φονική σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη, και να διαμαρτυρηθούν για τον άδικο θάνατό τους, τραγούδησαν το κομμάτι «στην Κοιλάδα των Τεμπών» που ερμηνεύει ο Σωκράτης Μάλαμας σε στίχους και μουσική του Θανάση Παπακωνσταντίνου.
Οι μαθητές σχημάτισαν με τις τσάντες τους τη λέξη «Έφτασες;» για όλα τα παιδιά που δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους.
Μουσικό Σχολείο Κατερίνης.
"Μες την κοιλα όπως τα λέω μες την κοιλάδα των Τεμπών
Φόβος των μηχανοδηγών" pic.twitter.com/cU0o1pyAux— ALATSAN (@kalabrytinos) March 10, 2023
«Έφτασα μαμά και μπαμπά, γιατί κρατάτε μόνο ένα κομμάτι μου;»
Η μαθητική κοινότητα των Καλαβρύτων, σε μια συμβολική κίνηση, συγκεντρώθηκε χθες στην κεντρική πλατεία της πόλης και απέτισε φόρο τιμής στα θύματα των Τεμπών.
«Το τραγικό δυστύχημα μας προκαλεί οργή και θλίψη» φώναξαν οι μαθητές και στη συνέχεια άφησαν πανό και μπαλόνια με συνθήματα πάνω στις ράγες του οδοντωτού, απήγγειλαν δικά τους ποιήματα και κράτησαν ενός λεπτού σιγή με δάκρυα στα μάτια.
Ραγίζει καρδιές το κείμενο που απήγγειλε μια μαθήτρια για τα θύματα της τραγωδίας στα Τέμπη. Τα λόγια της για τα παιδιά που δεν γύρισαν ποτέ στα σπίτια τους, είναι μαχαιριά στην καρδιά.
«Θα σε πάρω μισή ώρα νωρίτερα να πεις στον μπαμπά να ξεκινήσει. Περνάει η ώρα, περνάνε τα λεπτά. Πέρασαν 12 ολόκληρα λεπτά, η μάνα βλέπει ότι έχει αργήσει να την καλέσει δέκα λεπτά.
Σιωπή, νεκρική σιωπή. Και δυστυχώς αυτή η φράση δεν χρησιμοποιήθηκε μεταφορικά εκείνη τη μέρα. Τα δευτερόλεπτα μετά την καταστροφή ήταν φρικτά, η μυρωδιά, τα φοβισμένα και σοκαρισμένα μάτια, τα μάτια που δεν πίστευαν, τα μάτια που έμειναν ανοιχτά και περίμεναν να τους τα κλείσει κάποιος.
Ο πόνος στις ψυχές των γονιών, ο πόνος στις ψυχές των επιζώντων. 57 ψυχές έφτασαν με λάθος τρένο σε διαφορετικό προορισμό. Στον προορισμό της αιωνιότητας, στον προορισμό της γαλήνης, όχι της σωματικής αλλά της ψυχικής.
Έφτασα μαμά και μπαμπά. Γιατί με ψάχνετε; Γιατί κρατάτε μόνο ένα κομμάτι μου; Πού βρίσκομαι;
Για όλους αυτούς που δεν κατάφεραν να ζήσουν και για όλους αυτούς που θα συνεχίσουν να ζουν με αυτό».
