Γράφει o Τάσος Γ. Καπουρνιώτης, Αρχιτέκτονας
Ένα από τα ΘΛΙΒΕΡΑ επαναλαμβανόμενα ΝΕΑ των ημερών χωρίς αντίκρισμα αντιμετώπισης και δυνατότητα επανόρθωσης, είναι η υπαρξιακή απώλεια (κοινώς ΘΑΝΑΤΟΣ),αφαιρετικό αποτέλεσμα της καταστροφικής επίδρασης αυτής της τόσο ανεπάντεχης αλλά και διαβολεμένης σύγχρονης παγκόσμιας πανδημίας της νόσου με το όνομα ΚΟΡΟΝΟΪΟΣ 2019-20 (ή αλλιώς COVID-19).
Καθημερινά μετρούν θύματα ανθρώπινες ζωές!., με νούμερα που ξεπερνούν εκείνα, ενός παγκόσμιου πολέμου.
Ξαφνικά!… ο ΘΑΝΑΤΟΣ έγινε πολύ οικείος στην σκέψη, από την συχνότητα εμφάνισης, τις επιδράσεις του στην αντίληψή μας, αλλά και στο τελετουργικό που λόγω του πλήθους και του κινδύνου μετάδοσης της νόσου…. άλλαξε τελείως.
Το μεμονωμένο αυτό κάποτε (πάντα) δυσάρεστο για όλους γεγονός και συνειδησιακά πολύ απόμακρο, ξεχασμένο θεμιτά (ίσως από ένστικτο) στο βάθος του νου μας,σήμερα έχει μεταλλαχθεί σε ΑΜΕΣΟ παρουσιαζόμενο σε πλήθος περιπτώσεων και πλέον η είδηση δεν εκπλήσσει, τείνοντας να γίνει (αν δεν έγινε ήδη) άμεση καθημερινή πιθανότητα.
Τελικά αποδείχθηκε πως όλα μπορεί να συμβούν, όσο και αν τα στοιχεία αναφέρουν πως το ανθρώπινο είδος έχει εξελιχθεί!……,
Υπάρχει τo CERN (Conseil Européen pour la Recherche Nucléaire), το μεγαλύτερο σε έκταση κέντρο πυρηνικών ερευνών όπως και αλλού σχεδιάζεται διαστημική κατάκτηση και κατοίκηση άλλων αστεριών!… Παρόλα αυτά ΜΙΑ από το τίποτα τοπική πανδημία εξελίχθηκε σε παγκόσμια, μπλόκαρε και έχει παραλύσει τα πάντα.
Έρχομαι λοιπόν στο δια ταύτα της επιστολής…..
Συνέπεια των πραγματικών θλιβερών γεγονότων αλλά και τις έν είδη σόου λεπτομερείς περιγραφές τους από το κάθε είδους μέσο πληροφόρησης (ΜΜΕ),συντελείται μια ΑΛΛΑΓΗ(σταθμός και ίσως αφορμή διαφοροποίησης συνθηκών της ζωή) όσον αφορά στον τρόπο αντιμετώπισης του ΘΑΝΑΤΟΥ.
Λεπτομερείς επαναλαμβανόμενες περιγραφές (βίντεο–ανταποκρίσεις-σχόλια) προσφέρονται σαν κύρια είδηση του καναπέ (αίσχος!…),αποτελώντας προσοδοφόρα ευκαιρία στο πεδίο των διαφημίσεων, επιδεινώνοντας όμως ταυτόχρονα τα όρια αντοχής της κοινής ψυχολογίας και μέσα στον διαμορφωμένο έντεχνα πανικό συντελούν στην εξοικείωση στους ρυθμούς,της συχνότητας και του πλήθους.
Πάντα η ανθρώπινη απώλεια προκαλούσε αισθήματα που ήταν αιτίες δημιουργίας θλιβερών συναισθηματικών αντιδράσεων,πράξεων, αλλά και υπερβολών.
Η είδηση όμως έβγαινε μεμονωμένα στο ευρύτερο κοινό από τις ειδικές στήλες των ΜΜΕ.
Σήμερα η ίδια είδηση διαδίδεται σαν μέρος μεγάλης ποσοστιαίας μονάδας, χάνοντας την αποκλειστικότητα.
Με θέμα λοιπόν την επίκαιρα αυξημένη συχνότητα ΘΑΝΑΤΩΝ και τον τρόπο αντιμετώπισής των (σήμερα vs παλιότερα), θα κλέψω από τον χρόνο σας και θα σας μεταφέρω ορισμένες παρατηρήσεις μου διαχρονικές.
Χωρίς να θέλω να προκαλέσω θα αναφερθώ σε κάτι που από πολύ παλιά το έχω επισημάνει δημοσιεύοντας σχετική επιστολή.
Αφορούσε ΘΑΝΑΤΟΥΣ από τροχαία και την κατά την άποψή μου λάθος διαχρονική εμφαντική παρουσίαση και αντιμετώπισή τους.
Σήμερα εκ των πραγμάτων λόγω των ειδικών συνθηκών της πανδημίας όπως: πολλοί θάνατοι, αδυναμία τελετουργικού,ανάγκη ομαδικών τάφων, είναι εμφανής η διαφορετικότητα αντιμετώπισης του γεγονότος, χωρίς όμως να αλλάζει το ίδιο.
Είχα γράψει τότε….. επειδή ταξιδεύω πολύ µετοαυτοκίνητο,οδηγώντας σε όλα τα είδη δρόμων της χώρας,εκείνο που µου έχει προκαλέσει μεγάλο ερωτηματικό για την αναγκαιότητα ύπαρξης ή μη, είναι τα δεκάδες διάσπαρτα εικονοστάσια που υπάρχουν παντού σε όλους τους δρόμους, σε κάθε σχεδόν στροφή η ευθεία και από τις δύο πλευρές…
Δυστυχώς όλοι γνωρίζουμε πως σε κάθε ένα από αυτά αντιστοιχεί και κάποιο θανατηφόρο τροχαίο ατύχημα.… έχουν γεμίσει οι δρόμοι εικονοστάσια όμοια αντίγραφα (εμπορευματοποίηση) θυμίζοντας σε όλου ςένα απέραντο δράμα που τείνει να γίνει συνήθεια ΑΓΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΛΑΘΩΝ……
Έγγραφα επίσης:… Με όλο τον σεβασμό προς τους συγγενείς ποτέ δεν κατάλαβα στο τι διαφέρει ένας ΘΑΝΑΤΟΣ από τροχαίο στον δρόμο(αν και τελικά τις περισσότερες φορές τα θύματα κατέληγαν στα Νοσοκομεία..),από κάποιον άλλο στο σπίτι, στο γραφείο, στην εργασία,στο Νοσοκομείο, οπουδήποτε αλλού γενικά και γιατί µόνο για τις συγκεκριμένες περιπτώσεις πρέπει να τοποθετηθεί στο σημείο του ατυχήματος εικονοστάσι, φαντάζεστε να επικρατήσει να στήνεται εικονοστάσι όπου πεθαίνει κάποιος, γεγονός που φαντάζει θρίλερ…..
Σήμερα λοιπόν που ο ΘΑΝΑΤΟΣ έχει γίνει τόσο συχνός και ανάμεσα στην καθημερινότητά μας, στο περιβάλλον μας,αυτή η παρατήρηση του τότε.. δικαιώνεται….
Κατανοώντας την αμεσότητα της πραγματικότητας του ΘΑΝΑΤΟΥ ίσως κάποιοι καταλάβουν το πόσο εγωιστικό φαντάζει η κοινωνικοποίηση ενός γεγονότος που όλοι θα ήθελαν να ξεχάσουν.
Υπάρχουν περιπτώσεις που οι μαζικοί ΘΑΝΑΤΟΙ στον κόσμο (εμφύλιοι- γενοκτονίες, αναίτιοι πόλεμοι), περνούν απαρατήρητοι.
Όπως και αυτά που αναφέρουν τα σχετικά ρεπορτάζ, πως σε διάφορες οικονομικά υποανάπτυκτες χώρες τα παιδιά αλλά και οι ενήλικες πεθαίνουν και χάνονται όπως τα φύλα το φθινόπωρο.
Φαντάζει άδικο, αλλά και άκρως εγωιστικό(ίσως και ασυνείδητα- χαρακτηρίστε το όπως νομίζετε), προκειμένου να τιμάς ή να θυμάσαι, να προβάλεις και να κάνεις κοινό ένα δυσάρεστο γεγονός προσφιλούς σου προσώπου.
Ασχολήθηκα με μακάβριο θέμα γιατί ένας ΘΑΝΑΤΟΣ είναι αποτέλεσμα μιας αλυσίδας γενεσιουργών γεγονότων με προέλευση βιολογική, κοινωνική, οικονομική, επιστημονική.
Είναι ανώφελο να προβάλουμε το γεγονός (βλέπε εικονοστάσια), εκείνο που προέχει είναι να το προλάβουμε πριν να συμβεί παράταιρα, βεβιασμένα και να το αφήσουμε να έρθει ακολουθώντας την φυσιολογική εξέλιξη της φθοράς.
Από την άλλη δεν έχω καταλάβει γιατί άλλοι (οι περισσότεροι…) ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ (από φυσιολογική ή βίαιη αιτία..) ενώ άλλοι πάλι, όταν τους συμβεί ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ…….
Επιστημονικά δεν υπάρχει καμιά διαφορά αιώνες τώρα οι άνθρωποι γεννιούνται και κάποια στιγμή πεθαίνουν άσχετα του τι έχουν πράξει επαγγελματικά ή λειτουργικά (!…) .
Όλα αυτά είναι απομεινάρια νοσηρής συνειδησιακής νοοτροπίας προερχόμενης από κοινωνικές αλλά και θρησκευτικές καταπιέσεις….
Ο καθένας ανάλογα στα πεπραγμένα του θα αφήσει αναμνήσεις, αυτές θα τον κρατήσουν στις μνήμες..
Για όλους ο ΘΑΝΑΤΟΣ είναι ίδιος εκ του αποτελέσματος, αφού αντιστοιχεί στην βιολογική εξαφάνιση και μόνο, το αν κάποιοι θέλουν να τον διαχρονίζουν σπέρνοντας οπουδήποτε ΠΡΟΣΕΥΧΗΤΑΡΙΑ όπως και κάποιοι άλλοι ΠΡΟΣΜΟΝΕΣ, αυταπατώνται ή έχουν τους λόγους τους.
Μακάβριο επαναλαμβάνω το σημερινό θέμα,ασχολήθηκα μαζί του παρασέρνοντας και εσάς,όχι με πρόθεση να προβάλλω το γεγονός,αρκετά έχει επηρεάσει….. όσο και κυρίως για τον τρόπο αντιμετώπισής του.
Είναι καθαρά θέμα κουλτούρας και πίσω του κρύβεται μια από τις πολλές αιτίες υπολειτουργίας και καθυστέρησης της ανάπτυξης αυτής της πανέμορφης Χώρας, του καναπέ και της υπερφλυαρίας .
