Στα όρια τους ή μάλλον για να ακριβολογούμε έχοντάς τα περάσει κατά πολύ εδώ και χρόνια, λειτουργούν τα χειρουργεία στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο Λάρισας. Αιτία οι σημαντικές ελλείψεις σε ανθρώπινο δυναμικό, τόσο ιατρικό, όσο και νοσηλευτικό και ασφαλώς αυτό σημαίνει σημαντική υποβάθμιση της παρεχόμενης υγείας, αλλά και κόστη που επωμίζεται το ασφαλιστικό σύστημα.
Συγκεκριμένα το βασικό πρόβλημα έχει να κάνει με την έλλειψη αναισθησιολόγων. Το αρχικό οργανόγραμμα προέβλεπε 15 αναισθησιολόγους, όταν όμως το νοσοκομέιο στο αρχικό στάδιο λειτουργίας του εφημέρευε μία φορά κάθε 4 ημέρες, ενώ από τη στιγμή που εφημερεύει μέρα παρά μέρα εναλλάξ με το Γενικό (Κουτλιμπάνειο) αυτό συνεπάγεται ότι θα έπρεπε να έχει τουλάχιστο 30. Σήμερα έχει 13 αναισθησιολόγους. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να καθυστερούν ακόμη και μήνες προγραμματισμένα χειρουργεία.
Μεγαλη ειναι όμως και η έλλειψη σε τραυματιοφορείς, οι οποίοι παίζουν σημαντικό ρόλο στα χειρουργεία, καθώς πολλές φορές είναι οι βοηθοί των αναισθησιολόγων. Το οργανόγραμμα προβλέπει 90 και υπάρχουν μόλις 30. Στο πανεπιστημιακό γίνονται κάθε μήνα περί τα 1200 χειρουργεία, για να έχουμε μία τάξη μεγέθους, γιατί είναι απαραίτητη η πρόσληψη ιατρικού προσωπικού (πρωτίστως αναισθησιολόγων) και νοσηλευτικού (τραυματιοφορέων).
Ενδεικτικό της κατάστασης που επικρατεί είναι τα όσα μας μετέφρε αναισθησιολόγος: ένας Καρδιτσιώτης εδώ και 25 ημέρες πρέπει να κάνει επέμβαση στην σπονδυλική στήλη. Επειδή όμως το χειρουργειο είναι πολύωρο (πάνω από 10 ώρες), πραμένει σε νοσηλεία όλο αυτό το διάστημα, διότι αν έρθει π.χ ένα τροχαίο και χρήζει επείγουσας επέμβασης στο χειρουργείο δεν θα μπορεί να εξυπηρετηθεί. Εντωμεταξύ η πολυήμερη νοσηλεία επιβαρύνει το ασφαλιστικό σύστημα με κάποιες χιλιάδες ευρώ, αφού κάθε κρεβάτι κοστίζει καθημερινά πάνω από 180 ευρώ στο σύστημα, ενώ αν πρόκειται για εντατική πάνω από 480 ευρώ ημερησίως. Γίνεται αντιληπτό ότι δεν υπάρχει ένας προγραμματισμός και εξορθολογισμός δαπανών, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις ασθενείς απεβίωσαν πριν μπορέσουν να κάνουν την επέμβασή τους, όπως έχει συμβεί για παράδειγμα στην θωρακοχειρουργική.
Συμπερασματικά η πρόσληψη προσωπικού για την υγεία δεν συνεπάγεται όπως πολλοί πιστεύουν επιβάρυνση για το ασφαλιστικό και τα δημόσια οικονομικά κατ ανάγκη, αλλά πολλές φορές πέρα από την αναβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών προς τους ασθενείς, σημαίνει και εξοικονόμηση πόρων. Εδώ βρίσκει εφαρμογή η κλασσική παροιμία ακριβοί στα πίτουρα και φθηνοί στο αλεύρι…
Το σημαντικότερο όλων βεβαια είναι να μην πεθαίνουν ασθενείς πριν προλάβουν να χειρουργηθούν. Όπως μας έλεγε γιατρός, όσο και δύσκολη και αν είναι η επέμβαση κάποιου ασθενή, δικαιούται να πεθάνει στο χειρουργικό κρεβάτι, σε μία προσπάθεια των γιατρών να αντιμετωπίσουν την ασθένειά του και όχι σε κάποιο θάλαμο, περιμένοντας επί εβδομάδες να χειρουργηθεί, χωρίς να εξαντλήσει το περιθώριο των πιθανοτήτων για να ζήσει…
Οι εξαγγελίες της κυβέρνησης για άμεση πρόσληψη 2500 ατόμων στην υγεία θα μετριάσουν το πρόβλημα, αλλά δεν θα το επιλύσουν, ωστοσο δικαιούνται οι πολίτες επιτέλους να εχουν μία δημόσια υγεία ανάλογη των όσων προσέφεραν ως εργαζόμενοι και όχι να αντιμετωπίζονται ως παράπλευρες απώλειες, μιας προσπάθειας, ανώφελων και πολλές φορές λανθασμένων περικοπών.
Αν ακόμη το δημόσιο σύστημα υγείας δεν έχει καταρρεύσει, αυτό το οφειλει στις φιλότιμες και υπεράνθρωπες προσπάθειες ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, που ωστόσο δοκιμάζει τις ανθρώπινες αντοχές του καθημερινά και πολλές φορές μπαίνει στο στόχαστρο των πολιτών, Μερικές φορές δικαίως (αν πρόκειται για τις περιπτώσεις χρηματισμού) τις περισσότερες όμως αδίκως, αφού καταβάλλει κάθε ικμάδα των δυνάμεων για να μπορεί να παρέχει αξιοπρεπείς υπηρεσίες υγείας, με ελάχιστα μέσα…
Γ.Κ. από το thessaliatv.gr
