Εφυγε από τη ζωή ο Γιάννης Μαντίδης, ένας πραγματικά σημαντικός δημοσιογράφος και εξαιρετικός άνθρωπος και οικογενειάρχης.
Γεννημένος το 1939, ο Γιάννης Μαντίδης υπήρξε σημαντικός εκπρόσωπος της δημοσιογραφίας και της συγγραφής, με πολύτιμη συνεισφορά μέσα από τα βιβλία και τα κείμενά του.
Λάτρης της τέχνης και του πολιτισμού, υπήρξε ακούραστος υποστηρικτής τους. Έφυγε από τη ζωή έπειτα από νοσηλεία σε ιδιωτική κλινική του Βόλου, αφήνοντας πίσω του μια σπουδαία κληρονομιά.
Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΘΣτΕ-Ε, εκφράζει την λύπη του για την απώλεια του Βολιώτη δημοσιογράφου και μέλους της, Γιάννη Μαντίδη.
Ο Γιάννης Μαντίδης επέδειξε συνέπεια και επαγγελματισμό σε όλη τη διάρκεια της πορείας του και διακρίθηκε για το ήθος, την καλοσύνη και τη συναδελφική του συμπεριφορά. Υπήρξε δάσκαλος για τους νέους συναδέλφους, τους οποίους και στήριζε με ιδιαίτερη αγάπη. Θεωρείται από τους τελευταίους χρονογράφους του θεσσαλικού χώρου και με το ιδιαίτερο χιούμορ του, ασκούσε κριτική στα κακώς κείμενα του πολιτισμού και πολιτικής.
Έγραψε βιβλία και ειδικότερα «Γιαννάκο το σταυρό σου», «Όταν ο Ωνάσης συγγένευε με το Πήλιο», «Σοφίκα Τοπάλη, θηλιά στη μνήμη», το οποίο παρουσιάστηκε από το Μορφωτικό Ίδρυμα της ΕΣΗΕΘΣΤΕ-Ε. Με πρωτοβουλία του την Κυριακή 5 Νοεμβρίου 2017, στην πλατεία των Κ. Λεχωνίων αποκαλύφθηκε το μνημείο τριών γυναικών που κρεμάστηκαν από τους Γερμανούς τον Ιούλιο του 1944 και την ιστορία τους έκανε γνωστή σε όλους ο δημοσιογράφος Γιάννης Μαντίδης.
Βιογραφικό
Όπως αναφέρει στο βιογραφικό του, ο ίδιος «Κάτοικος Κάτω Λεχωνίων μια ζωή και γεννηθείς στις 19.7.33(!), ο Γιάννης Μαντίδης έκανε τις… εγκύκλιες σπουδές του στο δημοτικό σχολείο του χωριού του επί Κατοχής και στο πάλαι ποτέ αυστηρό και δυσπρόσιτο Β’ Γυμνάσιο Βόλου επί Εμφυλίου Πολέμου. Αθέλητος εθελοντής στο στράτευμα (τότε για να βρεις δουλειά έπρεπε νάχεις απολυτήριο στρατού…) έγινε έφεδρος αξιωματικός, χωρίς να γίνει μόνιμος “εθνικόφρων!. Με τη δημοσιογραφία γνωρίστηκε όλως τυχαίως το 1958, σαν λινοτύπης, στην παραλιακή τότε «Θεσσαλία», για να κληθεί αργότερα (1969) στις τάξεις των συντακτών της, αν και ορισμένα απ’ τα καλύτερό του κείμενα (ταξιδιωτικά, πολιτιστικά, χρονογραφήματα κ.ά) τα είχε συντάξει ήδη σαν «συνεργάτης» της εφημερίδας στα χρόνια της λινοτυπίας.
Στη «Θεσσαλία» ακολούθησε όλη τη «γκάμα» της ιεραρχίας των γραφείων της και τον Σεπτέμβριο του 1985 παραιτήθηκε μετά από σοβαρό τραυματισμό του σε ατύχημα. Στην πενταετία ’85-’90, επί δημαρχίας Κουντούρη, είχε την επιμέλεια και εν πολλοίς τη συγγραφή του πρωτοποριακού δημοτικού περιοδικού «Βόλος, η πόλη μας» (για το οποίο ο Νικήτας Λιοναράκης στην εκπομπή του «Στις γειτονιές της Ελλάδας», είπε ότι «προηγείται κατά δέκα χρόνια από άλλα δημοτικά περιοδικά») και συνεργάστηκε για ένα διάστημα με την εφημερίδα «Ανοιχτή Γραμμή».
Στη δεκαετία του ’90 έγραφε στη «Θεσσαλία» και στον «Ταχυδρόμο» «παραπολιτιστικά», κυρίως ευθυμογραφήματα, ενώ τα τελευταία χρόνια δημοσιογραφεί στην «Πρώτη», μετά από πρόταση της εφημερίδας ότι σ’ αυτή μπορεί να γράφει και να εκφράζεται ελεύθερα…
Για τη δημοσιογραφία (στους κόλπους της οποίας περιορίζονται οι λειτουργοί κι αυξάνονται οι “επαγγελματίες”), είχε τη γνώμη ότι εκείνο που μένει τελικά απ’ όλη αυτή την ιστορία είναι η σάτιρα και το χιούμορ, με την καλή του έννοια…»
Ήταν παντρεμένος με τη θρακιώτισσα Βάσω Οικονομίδου και ήταν πατέρας δύο κοριτσιών της Αθηνάς και της Ελίνας, ενώ ευτύχισε να δει και εγγόνια.
