Υπάρχει κάτι χειρότερο από το να είσαι τυφλός: να βλέπεις κάτι που δεν υπάρχει και να προσπαθείς να το δείξεις και στους άλλους.
Και τι να γράψεις πια; Όταν όλα έχουν ειπωθεί, όταν όλοι για όλα έχουν άποψη και θέση ισχυρή, λες και έχουν βιώσει στο παρελθόν όσα υποστηρίζουν, λες και στη ζωή τους σπούδασαν ό,τι ακριβώς τους οδηγεί στο να καταθέτουν τις απόψεις – κρίσεις, αφορισμούς και επαίνους για ό,τι καθημερινό, που σαν έντομο θα αιχμαλωτιστεί στον κοινωνικό ιστό πριν το κατασπαράξει η αράχνη της φθοράς…
Μέρες και νύχτες κορονοϊού; Όλοι λοιμωξιολόγοι! Και με ύφος και σπουδή εξειδικευμένου γνώστη!
Μέτρα για κορονοϊό; Βλέμμα πονηρό και θεωρία συνωμοσίας: «Κάτι δεν μας έχουν πει…», λέει και τα έχει πει όλα!
Άρουν τα μέτρα για τον κορονοϊό; «Μας κοροϊδεύουν. Πού πάμε να βγούμε σαν τα πρόβατα για σφαγή;».
Υπόθεση Τοπαλούδη; Σπεύδει ο πολιτικός (δήθεν ανιδιοτελώς) να ασκήσει κριτική στην εισαγγελέα και την αγόρευσή της! Και διχάζει: «Μπράβο του, καλά τα είπε», οι μεν. «Ποιον εξυπηρετεί, τι κρύβει από πίσω;», οι δε.
Έβρος; Οι δήθεν Ελληνάρες γνωρίζουν, αλλά σιωπούν, οι δήθεν κοπτωμένοι αντιπολιτευόμενοι, γνωρίζουν και κραυγάζουν και τελικά ουδείς γνωρίζει το παραμικρό, αλλά κάτι πρέπει να πούμε!
Υπόθεση Δημάκη; Ολοι πια κάτι έχουν να πουν. Άλλος υπέρ, άλλος κατά. Κι από ουσία; Οχλοβοή!
Εργασία από το σπίτι; Οι μεν υπεραμύνονται του εργασιακού χώρου με λόγια ποιητικά: «Αν η φύση έχει αρμονία, το ίδιο συμβαίνει με ένα γραφείο που σφύζει από κόσμο». Οι δε; «Το γραφείο είναι η κολυμβήθρα που βαφτίζει τον Λάκη, κύριο Βαγγέλη και τον «μπούλη ρούφα τ΄ αυγό σου» του σπιτιού, σε κύριο διευθυντή του γραφείου. Άρα; Όλοι έχουν δίκιο; Τι να φιλτράρεις, τι να κρατήσεις και τι να απορρίψεις;
Οι οπαδοί του Ολυμπιακού (για να μπούμε σε αθλητικά χωράφια) δικαιολογούν ό,τι πράττει ο ηγέτης της ομάδας τους. Καλό ή ανάρμοστο! Οι οπαδοί του ΠΑΟΚ οικτίρουν όσα διαπράττονται από τα «κέντρα αποφάσεων της Αθήνας». Οι «πολλοί» ταυτίζονται με την εξουσία, γίνονται «οι νέγροι του σπιτιού», χαϊδεύουν τον αφέντη και μαστιγώνουν τους άλλους «νέγρους», αυτούς που ξεροσταλιάζουν στα μπαμπάκια, ή καλύτερα στις εξέδρες. Και η άγνοια απλώνεται σαν σκοτάδι ανάμεσα στους «φωτισμένους» που έχουν άποψη για όλα και η αμφιβολία είναι φως που τρεμοσβήνει.
Κι υπάρχει κάτι χειρότερο από το να είσαι τυφλός: να βλέπεις κάτι που δεν υπάρχει και να προσπαθείς να το δείξεις και στους άλλους. Και οι κάθε φυράματος «βασιλείς» της εξουσίας ή παντογνώστες της κοινωνίας, θεωρούν πως όσο κι αν υβρίζουν ή κομπορρημονούν κι εγκληματούν τα πτώματα που κατεβαίνουν το ποτάμι θα είναι πάντα των άλλων…
του Νίκου Τζιανίδη, από το ΕΘΝΟΣ
