Ήταν πριν από λίγες ημέρες όταν το πανελλήνιο στάθηκε (με το στόμα ανοιχτό ήτοι άλαλο) μπροστά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και συγκεκριμένα σε μία άθλια ανάρτηση υπογεγραμμένη από το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, Μυρσίνη Βουνάτσου. Η εν λόγω κυρία εξίσωσε τους νεκρούς από τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι με τα θύματα του κορωνοϊού προειδοποιώντας ότι θα… λογαριαστούν όταν οι νεκροί του Covid-19 στην Ελλάδα «ισοφαρίσουν» με εκείνους στο Μάτι: «Όταν θα «ισοφαρίσουμε» τους νεκρούς εγώ θα αρχίσω να μετράω πτώματα και ζητάω ευθύνες (ποινικές). Γιατί όχι; Όσο έφταιγαν ο Τσίπρας και η Δούρου άλλο τόσο θα φταίτε κι εσείς. #συν τέσσερις από χθες το βράδυ #στους εξήντα επτά φθάσαμε #αν θα λογαριαστούμε λέει;».
Δεν λέει… Και τι να πει άλλωστε κανείς μπροστά σε μία τόσο ποταπή, ευτελή και πρόστυχη δήλωση την οποία η εν λόγω κυρία έσπευσε να «συμπληρώσει» λίγο αργότερα με μία δεύτερη όπου ανέφερε, μεταξύ άλλων: «Όσο λοιπόν έφταιγε ο Τσίπρας και η Δούρου για το Μάτι άλλο τόσο φταίνε και οι σημερινοί για τα θύματα της πανδημίας. Αλλά δυστυχώς κάποιοι την υποκρισία την έχουν στο πετσί τους. Η ανάρτηση κατεβαίνει επειδή δεν θέλω να δώσω άλλη τροφή στους άθλιους που είδαν απλά το πρόσωπό τους στον καθρέφτη και τρόμαξαν. Εύχομαι να καταλάβουν έστω και αργά τι έκαναν κι ας είμαι εγώ αυτή που σήμερα σήκωσε το βάρος της αθλιότητάς τους»
Το ποιος είδε εν προκειμένω το πρόσωπό του στον καθρέφτη και τρόμαξε είναι φανερό. Όπως ήταν εξ αρχής ολοφάνερο ότι στην συγκεκριμένη κυρία η καταλληλότερη απάντηση θα μπορούσε να δοθεί από κάποιο πρόσωπο που βίωσε τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι, από έναν άνθρωπο που δεν «ισοφαρίζει» τον θάνατο αλλά μάχεται για τη ζωή των άλλων. Ένα τέτοιο πρόσωπο, ένας τέτοιος άνθρωπος είναι η κυρία Κατερίνα Μαλά, η οποία τον Ιούλιο του 2018 είχε βοηθήσει πολύ κόσμο να σωθεί και που σήμερα δίνει στην κυρία Βουνάτσου την απάντηση που της αξίζει…
101…..102……ΞΑΝΑ……
Και να, που θα ξανακούσουμε τον αριθμό που πονάει….. Μέρες τώρα ακούγαμε τον αριθμό των θυμάτων να αυξάνεται και χωρίς να το ομολογούμε, όλοι φοβόμασταν το άκουσμα αυτού του εφιαλτικού 102. Δεν υπάρχει καμία σύγκριση. Δεν υπάρχει καμία αντιπαραβολή. Δεν ζυγίζεται η ζωή. Η κάθε μία από αυτές, έχει την απόλυτη αξία της, είναι αναντικατάστατη και πολύτιμη για τους ανθρώπους που στερούνται την παρουσία της. Δεν λογαριάζονται οι χαμοί.
Μα όταν κλείνω τα μάτια, βλέπω παιδιά αγκαλιασμένα μπροστά στον θάνατο. Βλέπω μία μητέρα να κρατάει σφιχτά το μωρό της. Βλέπω μια άλλη να αφήνει το αγόρι της που χάθηκε στην θάλασσα, για να σώσει το κορίτσι της που ακόμα βαστάει. Βλέπω μία κοπέλα να τρέχει ξιπόλητη στην πυρωμένη πίσσα και να ουρλιάζει στον Θεό: Κάνε να τελειώσει γρήγορα! Βλέπω οικογένειες ολόκληρες να προσπαθούν να γλυτώσουν και να μην υπάρχει σήμερα κανείς. Βλέπω ανθρώπους να καίγονται χωρίς ποτέ να τους αγγίξει η φωτιά. Βλέπω συντρόφους που αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν το μισό τους και ξεκίνησαν μαζί το τελευταίο τους ταξίδι . Βλέπω εκείνη την σκιά, που αρνήθηκε να εγκαταλείψει τον αγώνα και πέταξε έξω από το ανθρώπινο. Βλέπω φόβο. Βλέπω αγωνία. Βλέπω απελπισία. Βλέπω ενοχές.
Όλα τα βλέπω.
Όλοι τα βλέπουμε.
Δεν λογαριάζονται όμως οι χαμοί.
Στα μάτια του Θεού, λένε, πως είμαστε όλοι ίσοι.
Δεν λογαριάζονται οι χαμοί και το γνωρίζω.
Μα εγώ δεν λογαριάζω τον χαμό.
Λογαριάζω τον αγώνα για την σωτηρία των ανθρώπων. Λογαριάζω τον σεβασμό στην ζωή. Λογαριάζω την μάχη που δίνεται και που εμείς την στερηθήκαμε. Λογαριάζω την έγνοια και την φροντίδα που εμάς μας αρνήθηκαν. Λογαριάζω την κουβέντα του κυρίου Τσιόδρα: Αγοράζουμε χρόνο… Λογαριάζω πως σε μας, κανείς δεν σκέφτηκε δώσει έστω, λίγο χρόνο…. Λογαριάζω την συντροφικότητα με την μοναξιά. Λογαριάζω την ανάληψη ευθύνης με την δειλία. Λογαριάζω το αγωνίζομαι με το λιποτακτώ. Λογαριάζω το σωστό με το λάθος. Λογαριάζω την αλήθεια με το ψέμα.
Δεν λογαριάζω τον χαμό.
Λογαριάζω την ζωή που δεν της δόθηκε ποτέ η ευκαιρία…….
(αφιερωμένο……)
