Μια οικογένεια από εκείνες που κατοικούν στα σύνορα της ευδαιμονίας. Μία όμορφη μάνα, ένας πετυχημένος πατέρας, τρία υπέροχα παιδιά, χρήματα, έρωτας, αγάπη, νοιάξιμο, όνειρα, σχέδια, επιτυχίες, ηλιόλουστο παρόν, ανέφελο μέλλον. Και ξάφνου ένα σκοινί περασμένο στον μητρικό λαιμό, ανάσα κομμένη, απελπισία, δάκρυα, θρήνος, αναπάντητα ερωτήματα, ομιχλώδες παρελθόν, συννεφιασμένο παρόν, το αύριο δεν μπορεί ποτέ πια να είναι το ίδιο…
Τα πρόσωπα που γνωρίζουν εδώ και μια ολόκληρη ζωή την οικογένεια του Κώστα και της Λίνας κλείνουν τα μάτια στο σήμερα στρέφοντας νοητά το βλέμμα στο κοντινό χθες. Στο τόσο κοντινό χθες που δεν μετρά παρά μόνο μια εβδομάδα ζωής. Ηταν τότε, πριν από επτά ακριβώς ημέρες, στο 61ο Καρναβάλι Μακρακώμης, όταν το ζευγάρι μαζί με τα τρία παιδιά του, ντυμένοι Ινδιάνοι κι ανεβασμένοι στο δικό τους άρμα, μοίραζαν κέφι, χαμόγελα και χαρά στους χιλιάδες θεατές της μεγαλύτερης γιορτής της Δυτικής Φθιώτιδας. Η Λίνα γελάει με την ψυχή της, ο Κώστας την κρύβει στην αγκαλιά του, τα παιδιά χορεύουν, κανείς δεν είναι ικανός να διακρίνει το otshee monetoo, το «κακό πνεύμα» κατά την παράδοση των Ινδιάνων, που αιωρείται σαν σύννεφο πάνω από την ευτυχία τους. Eνα σύννεφο που τα ξημερώματα της περασμένης Πέμπτης έφερε βροχή δακρύων…
Το βράδυ του μεγάλου κακού
Βράδυ Τετάρτης 13 Μαρτίου 2019. Στο εσωτερικό μιας υπέροχης μεζονέτας στην περιοχή της Λαμίας όλα μοιάζουν να κυλούν όπως κάθε μέρα. Η 44χρονη Λίνα αγκαλιάζει σφιχτά τα τρία παιδιά της για καληνύχτα, η καθηγήτρια που επιβλέπει τη μελέτη τους έχει μόλις αποχωρήσει, τα φώτα στον επάνω όροφο όπου βρίσκονται τα υπνοδωμάτια σβήνουν, μία από τις μεγαλύτερες οικογενειακές τραγωδίες της περιοχής είναι έτοιμη να ανάψει. Η Λίνα κατεβαίνει στο πρώτο επίπεδο της μεζονέτας, το ρολόι δείχνει σχεδόν 11, παίρνει στα χέρια της το τηλέφωνο, στην άλλη άκρη της γραμμής βρίσκεται τώρα η μητέρα της, η κυρία Πόπη. Λίγα λόγια για τη μέρα που πέρασε κι ύστερα «καληνύχτα, μαμά». Η Λίνα πληκτρολογεί τώρα τον αριθμό του άντρα της, του Κώστα, που βρίσκεται στη δουλειά: «Ολα καλά», του λέει, «τα παιδιά κοιμούνται, εμείς θα τα πούμε κι αργότερα από κοντά».
Η ώρα περνάει, το ρολόι δείχνει τώρα περασμένες δύο. Ο Κώστας γυρίζει το κλειδί στην πόρτα του σπιτιού, λίγα βήματα μπροστά, δεν μπορεί να βαδίσει άλλο, το σώμα του, η ψυχή του, ο νους του κοκαλώνουν. Η Λίνα είναι νεκρή, πεσμένη δίπλα στην εσωτερική σκάλα της μεζονέτας. Στον λαιμό της ως αυτοσχέδιο βρόχο έχει σφιγμένη μια γραβάτα. Η σιωπή σπάει από τον εκκωφαντικό πόνο του Κώστα. Κι ύστερα, η νύχτα γίνεται μέρα από τα φώτα των περιπολικών και η σιγαλιά θρήνος. Κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει το πώς, κανείς δεν είναι ικανός να εξηγήσει το γιατί. Οι συγγενείς δεν μπορούν να το πιστέψουν, οι γείτονες σταυροκοπιούνται, οι φίλοι επαναλαμβάνουν: «Δεν υπήρχε κανένας προφανής λόγος ώστε η Λίνα να αποφασίσει να δώσει τέλος στη ζωή της. Τα οικονομικά ζητήματα ήταν παραπάνω από λυμένα, κανείς στην οικογένεια δεν αντιμετώπιζε κάποιο θέμα υγείας, η γυναίκα λάτρευε τα παιδιά της όσο τίποτε άλλο στον κόσμο και με τον άντρα της, τον Κώστα, ήταν τόσο ερωτευμένη όσο την εποχή που τον γνώρισε. Πριν από σχεδόν 20 ολόκληρα χρόνια…».
Μια ζωή με τις καλύτερες προδιαγραφές
Το πρωινό της επόμενης ημέρας βρίσκει τη Σπερχειάδα, τον τόπο όπου η Λίνα γεννήθηκε, μεγάλωσε και έζησε μέχρι προσφάτως, βυθισμένη στο πένθος. Ολοι πιστεύουν πως το μαντάτο του θανάτου της δεν είναι παρά μόνο ένα κακό αστείο και ότι το χαμογελαστό κορίτσι όπου να ’ναι θα φανεί και θα τους καλημερίσει έτσι όπως συνήθιζε να κάνει από τότε που ήταν ακόμη παιδί. «Δεν μπορώ να το πιστέψω. Είναι ψέμα», λέει ένας άνθρωπος που τη γνώριζε καλά και συνεχίζει: «Αυτό το κορίτσι ήταν η χαρά της ζωής, δεν μπορώ να εξηγήσω με τη λογική πώς αποφάσισε να κάνει αυτό το πράγμα. Τη γνώριζα από μικρό παιδάκι.
Ο πατέρας της, ο Κώστας, ήταν δικαστικός υπάλληλος, εργαζόταν για χρόνια ως γραμματέας στο Ειρηνοδικείο και σήμερα είναι αντιδήμαρχος στον ευρύτερο Δήμο Μακρακώμης. Η μάνα της, η Πόπη, δούλευε ως δασκάλα και υπήρξε υπόδειγμα μάνας και γιαγιάς. Η Λίνα ήταν το πρώτο κορίτσι της οικογένειας, έχει μία μικρότερη αδελφή η οποία ζει και εργάζεται ως πολιτικός μηχανικός στην Αθήνα. Τι να πρωτοθυμηθώ; Καλή μαθήτρια, καλό παιδί, σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων σε ιδιωτικό κολέγιο στην Αθήνα, ύστερα έφυγε για έναν χρόνο στο εξωτερικό, αλλά δεν της άρεσε και επέστρεψε. Εδώ στη Σπερχειάδα, η οικογένειά της έχει μια επιχείρηση με σιδερικά, εργαλεία, σύρματα και αλυσίδες, το οποίο είχε αναλάβει η Λίνα. Η κοπέλα ήθελε όμως να προχωρήσει κι άλλο στη ζωή της κι έτσι πριν από σχεδόν έναν χρόνο ξεκίνησε να παρακολουθεί διά αλληλογραφίας μαθήματα αρχιτεκτονικής και διακόσμησης εσωτερικού χώρου. Είχε πολύ γούστο, πολύ μεράκι και πολλή όρεξη για το νέο της αυτό ξεκίνημα.
Ο Κώστας, ο άντρας της, ήταν από τη γειτονική Μακρακώμη, τέσσερα χιλιόμετρα δρόμος, όπου διατηρεί τα τελευταία χρόνια ένα μαγαζί με σουβλάκια. Γνωρίστηκαν όταν ήταν μικροί, αγαπήθηκαν και παντρεύτηκαν γύρω στο 2000 στον τόπο του. Εκαναν μαζί τρία παιδιά, δύο αγόρια που σήμερα είναι στο Λύκειο και ένα κοριτσάκι που φοιτά στο Δημοτικό. Εδώ έμεναν μέχρι πριν από σχεδόν έναν χρόνο, σε ένα υπέροχο σπίτι και είχαν όλα τα καλά του κόσμου. Αποφάσισαν να μετακομίσουν στη Λαμία επειδή τα παιδιά, που είναι άριστοι μαθητές και φοιτούν σε μουσικό σχολείο, είχαν πολλές δραστηριότητες και δεν τα έβγαζαν πέρα με τις μετακινήσεις. Το τι συνέβη και αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή της δεν μπορώ να το διανοηθώ. Είναι κάτι πέρα από τα σύνορα της φαντασίας».
Με τη φράση «πέρα από τα σύνορα της φαντασίας» συνοδεύει τα λόγια της και μία πολύ καλή φίλη της Λίνας, η οποία αδυνατεί να πιστέψει πως η 44χρονη μητέρα έφυγε οικειοθελώς αφήνοντας πίσω ό,τι περισσότερο αγαπούσε στον κόσμο. «Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει με βεβαιότητα τι κρύβει ένας άνθρωπος μέσα στην ψυχή του, αλλά αν η Λίνα έκρυβε κάτι θα πρέπει να ήταν μία πάρα πολύ καλή ηθοποιός καθώς όλα αυτά τα χρόνια δεν έδειχνε να την απασχολεί κάτι», λέει η φίλη της και συνεχίζει: «Εδώ ο τόπος είναι μικρός κι αν είχε συμβεί το οτιδήποτε θα το μαθαίναμε. Πέρα από αυτό, ο λόγος της αυτοχειρίας είναι βέβαιο ότι δεν ήταν οικονομικός. Η συγκεκριμένη οικογένεια στεκόταν και στέκεται πάρα πολύ καλά σε οικονομικό επίπεδο. Θυμάμαι πως μόνο για τη βάφτιση της μικρής στην Πάτμο είχαν χαλάσει μια ολόκληρη περιουσία. Ποτέ δεν τους έλειψε κάτι, τα είχαν όλα και με το παραπάνω. Το μόνο μεγάλο άγχος της Λίνας ήταν η διαπαιδαγώγηση και η μόρφωση των παιδιών. Τους αφιέρωνε πάρα πολύ χρόνο και μονίμως αναζητούσε πράγματα που θα συνέβαλαν στην καλλιέργειά τους. Οποτε ανακάλυπτε ένα καλό θεατρικό ή κάποια δραστηριότητα στην Αθήνα έβαζε τα παιδιά στο αυτοκίνητο λέγοντας πως έτσι θα ανυψωθούν το πνεύμα και η ψυχή τους. Το τι συνέβη με τη δική της είναι για εμάς ένας μεγάλος γρίφος…».
Ενα τέλος με πολλά ερωτήματα
Πίσω από τον γρίφο που στοιχειώνει σήμερα τους συγγενείς και τους φίλους της Λίνας, ωστόσο, φαίνεται να υπάρχουν κάποιες σκέψεις που σιγοψιθυρίζονται πίσω από κλειστές πόρτες και σφραγισμένα παράθυρα. Τα λόγια ενός προσώπου από την κοινωνία της Μακρακώμης είναι ενδεικτικά: «Την κοπέλα μπορεί να τη βασάνιζαν πολλά πράγματα τα οποία δεν είχε το σθένος να ομολογήσει ούτε στον ίδιο της τον εαυτό. Η Λίνα ήταν μια κοπέλα ευαίσθητη και συνήθως οι ευαίσθητοι άνθρωποι βρίσκουν καταφύγιο σε λύσεις που ανά διαστήματα τους κάνουν να αισθάνονται δυνατοί», λέει ο άνθρωπος αυτός και συνεχίζει: «Και ο Κώστας το ίδιο ευαίσθητο παιδί υπήρξε, ένας άνθρωπος βασανισμένος από κάποιο θέμα υγείας που αφορούσε τη δική του οικογένεια. Οταν γνώρισε τη Λίνα έμοιαζε να μην έχει στον ήλιο μοίρα. Εκείνη τον βοήθησε να ανακτήσει τις δυνάμεις του.
Μέσα σε αυτά τα χρόνια υπήρξαν στιγμές που η κοπέλα λύγισε, αλλά δεν το έβαζε κάτω. Οταν όμως η ψυχοσύνθεσή σου είναι εύθραυστη σαν κρύσταλλο, κατά πόσο μπορείς να απαλλαγείς από όσα σε κάνουν να αισθάνεσαι δυνατός σαν ατσάλι; Ισως το μοιραίο βράδυ της περασμένης Τετάρτης η κοπέλα να μην ήταν καλά και να κατέφυγε σε κάτι που μεγέθυνε τους φόβους και τις ανησυχίες της. Να έβλεπε μπροστά της τέρατα που δεν υπήρχαν… Εγώ αυτά ξέρω κι αυτά λέω. Τον λόγο τον έχει πλέον ο ιατροδικαστής. Και κάτι τελευταίο: Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που βλέπω άνθρωπο να αποφασίζει να βάλει τέλος στη ζωή του κατ’ αυτόν τον τρόπο, τη στιγμή που στο σπίτι υπάρχουν κι άλλα πρόσωπα. Ο κανόνας αυτού του τύπου αυτοχειρίας υπαγορεύει ότι ένας άνθρωπος που αποφασίζει να περάσει θηλιά στον λαιμό του είναι πάντα μόνος στο σπίτι του ή σε κάποια τοποθεσία εκτός σπιτιού. Πώς είναι δυνατόν να κάνεις κάτι τέτοιο όταν δίπλα σου κοιμούνται τρία μικρά παιδιά; Θα πρέπει να βρίσκεσαι εκτός εαυτού, να μην έχεις καν τη συνείδηση του τέλους που εσύ ο ίδιος έχεις αποφασίσει. Κάτι ακόμη: Το σπίτι της Λίνας έχει έναν υπόγειο χώρο. Η λογική λοιπόν υπαγορεύει πως αν ήθελε να φύγει χωρίς να διακινδυνεύσει να τη δουν τα παιδιά της, που μπορεί να ξυπνούσαν τυχαία, θα επέλεγε αυτόν τον χώρο για την πράξη της. Γι’ αυτό μου κάνει τρομερή εντύπωση το περίεργο αυτό τέλος της Λίνας».
Την παραπάνω εκτίμηση έρχεται να ενισχύσει πληροφορία που δημοσίευσε αργά το απόγευμα της Παρασκευής το STAR Κεντρικής Ελλάδας στην ιστοσελίδα του, επισημαίνοντας ότι η ιατροδικαστική εξέταση έρχεται να αναιρέσει τα πρώτα στοιχεία που είχαν δει το φως της δημοσιότητας για τον θάνατο της 44χρονης Λαμιώτισσας μέσα στο σπίτι της, τα ξημερώματα της Πέμπτης. Αρχικά οι πληροφορίες έκαναν λόγο για αυτοκτονία, ωστόσο τα νεότερα στοιχεία αφήνουν υπόνοια για εγκληματική ενέργεια. Κάτι τέτοιο θα κούμπωνε με την εικόνα της ζωής της Λίνας, αφού, όπως φαίνεται, δεν είχε, ορατούς τουλάχιστον, λόγους να αφαιρέσει τη ζωή της, το αντίθετο. Ως προσωρινή αιτία θανάτου μετά την ιατροδικαστική εξέταση στην Ιατροδικαστική Υπηρεσία Λαμίας έχει προσδιοριστεί η αναξυγοναιμία, διάσταση αυχενικής μοίρας, εν αναμονή εργαστηριακών εξετάσεων. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, υπάρχουν κι άλλα στοιχεία που οδηγούν στην υπόνοια εγκληματικής ενέργειας σε βάρος της 44χρονης μητέρας τριών παιδιών. Αξίζει να σημειωθεί ότι έως τώρα την υπόθεση είχε αναλάβει το Αστυνομικό Τμήμα της Λαμίας και όχι το Τμήμα Ασφαλείας, όπως συμβαίνει στις περιπτώσεις των αυτοχειριών.
Πηγή: protothema.gr
