Βλέπουν την… πλάτη της Ζωής – Η δημοσκοπική άνοδος της Κωνσταντοπούλου δημιουργεί νέα δεδομένα στην Κεντροαριστερά

Και συνεχίζουν, με κατά βάση ανόητες δηλώσεις, να μην το παραδέχονται. Η άρνηση της πραγματικότητας δεν αλλάζει όμως την πραγματικότητα και ζημιώνει αυτούς, των οποίων η συμπεριφορά παραπέμπει στο… πέρα βρέχει.

Ολες οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν εντυπωσιακή άνοδο του κόμματος της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Στις περισσότερες ξεπερνά τον ΣΥΡΙΖΑ και σε άλλες συναγωνίζεται το ΚΚΕ και την Ελληνική Λύση του Βελόπουλου για την τρίτη θέση, στην περιοχή του 9%-10%. Μέχρι που ήρθαν δύο εταιρείες, αρχικά η Interview και στη συνέχεια η Real Pools, και ανακοίνωσαν ότι στις δικές τους έρευνες η Πλεύση Ελευθερίας έχει ξεπεράσει και το ΠΑΣΟΚ και βρίσκεται στη δεύτερη θέση.

Αμφισβήτηση

Τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ αμφισβήτησαν τα ευρήματα των δύο εταιρειών, δηλώνοντας, αμφότερα ότι θα περιμένουν τις δημοσκοπήσεις των μεγάλων εταιρειών. Βέβαια, οι επικεφαλής όλων των δημοσκοπικών εταιρειών παραδέχονται πως η δυναμική της Ζωής Κωνσταντοπούλου μπορεί να τη φέρει, αν όχι στη δεύτερη, σίγουρα στην τρίτη θέση, καθώς και η συγκυρία για τα Τέμπη την ευνοεί, ενώ φαίνεται πως έχει καλύτερες επιδόσεις από το ΚΚΕ και το κόμμα του Βελόπουλου στις ηλικίες 17-34. Σύμφωνα με τα στοιχεία σε αυτή την ηλικιακή ομάδα, το κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου έρχεται πρώτο, ξεπερνώντας σε απήχηση ακόμη και τη Ν.Δ., αφού το ποσοστό της κινείται πάνω από το 20%. Βέβαια, στις μεγαλύτερες ηλικίες το ποσοστό της δύσκολα ξεπερνά το 5%.

Σε πρόσφατη δημοσκόπηση της GPO, το 40% των ερωτηθέντων αντιμετωπίζει θετικά τον αντισυστημισμό και μάλιστα το 37% αυτοπροσδιορίζεται ως αντισυστημικό. Το πλέον εντυπωσιακό όμως είναι ότι πάνω από τους μισούς (54,3%) έχουν τη γνώμη πως ο αντισυστημισμός αποτελεί ένδειξη κοινωνικών αντανακλαστικών. Μπορεί τα κόμματα να διχάζονται για το περιεχόμενο του αντισυστημισμού, ωστόσο οι ψηφοφόροι φαίνεται πως έχουν διαφορετική γνώμη.

Ισως επειδή τον αντισυστημισμό δεν τον εκλαμβάνουν, όπως οι δημοσιολογούντες και τα κόμματα, ως ιδεολογο-θεωρητική έννοια, αλλά ως κάτι που είναι «έξω από το κουτί», που δεν έχει κυβερνήσει, που αντιμάχεται το «σύστημα» και που ο λόγος του πρωτίστως, αν όχι αποκλειστικά, είναι καταγγελτικός και μάλιστα με πολλά ντεσιμπέλ.

Μάτι και Τέμπη

Να σημειώσουμε ότι η Ζωή την ίδια στάση με τα Τέμπη είχε και στο Μάτι. Και στις δύο τραγωδίες, που έχουν καταδείξει με τον πλέον εμφατικό τρόπο τις χρόνιες και εγκληματικές παθογένειες του κράτους, η Κωνσταντοπούλου, όχι μόνο νομικά αλλά και πολιτικά, ταυτίστηκε με τους συγγενείς των θυμάτων και πήγε απέναντι και στην τότε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και τώρα της Ν.Δ.Οι περισσότεροι την κατηγορούν πως προσαρμόζει την πολιτική στα καθήκοντα του συνηγόρου υπεράσπισης που γνωρίζει καλά.

Η ίδια, σύμφωνα με ανθρώπους που τη γνωρίζουν καλά, θεωρεί πως «η νομική και δικαιική προσέγγιση της πραγματικότητας» που έχει «δεν είναι τίποτε άλλο παρά η κοινωνιολογική απεικόνιση της πολιτικής».Επιπροσθέτως, σύμφωνα με τους ίδιους ανθρώπους, πίσω από τη μουτρωμένη εικόνα και τη φασαριόζικη διάθεση της Ζωής υπάρχει η «αναλυτική της σκέψη για την εξέλιξη των μεγάλων γεγονότων» και γι’ αυτό, παρότι στις εκλογές του Ιουνίου 2023 μπήκε οριακά στη Βουλή (3,17%), σήμερα, καβαλώντας το «κύμα των Τεμπών», εμφανίζεται να διεκδικεί ακόμη και τη θέση του δεύτερου κόμματος.

Προσθέτουν δε ότι χρήζει ιδιαίτερης προσοχής το εύρημα της «διακομματικής πάχυνσης» της Ζωής. Δεν παίρνει ψήφους μόνο από τα αριστερά ή από τα μικρότερα κόμματα, αλλά και από τα δεξιά, περιλαμβανομένων και ψηφοφόρων της Ν.Δ. Στα μάτια των ψηφοφόρων η Ζωή δεν ταυτίζεται με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Ηταν πρόεδρος της Βουλής και όχι μέλος των κυβερνήσεων Τσίπρα.

Δεν τις καταλογίζουν λανθασμένες κυβερνητικές αποφάσεις ή αντιλαϊκές πολιτικές ει μη μόνον τον «αυταρχικό έως και εξοργιστικό τρόπο» με τον οποίο διηύθυνε τις εργασίες της Βουλής. Είναι εκτός μνημονιακού κάδρου και σκεπτόμενη μάλλον έξυπνα δηλώνει πως δεν κοιτάζει «ούτε αριστερά ούτε δεξιά, μόνο μπροστά», προφανώς για να κορφολογήσει εκλογικά από το αντικομματικό έως και αντιπολιτικό κλίμα της εποχής.Μπορεί η πολωτική και φασαριόζικη συμπεριφορά της Ζωής να αντέξει στον χρόνο και στις εκλογές να παράξει τα θετικά αποτελέσματα που της δίνουν οι δημοσκοπήσεις; «Μάλλον όχι», διατείνεται η πλειονότητα των αναλυτών. «Εξαρτάται από τις εξελίξεις», λένε ορισμένοι δημοσκόποι. «Σίγουρα όχι», υποστηρίζουν τα κομματικά επιτελεία και πρωτίστως του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ. Εξυπακούεται πως Χαριλάου Τρικούπη και Κουμουνδούρου, με την απολυτότητα τού «σίγουρα όχι», εκφράζουν περισσότερο την επιθυμία τους και οπωσδήποτε είναι ο φόβος τους για τις κυοφορούμενες (από την άνοδο της Ζωής, αλλά και του Βελόπουλου) πολιτικές ανακατατάξεις, που βάζει στο έρκος των οδόντων τους τις δύο αυτές λέξεις. Εάν η Ζωή καταφέρει να διατηρήσει τη δυναμική της, τότε τόσο στο ΠΑΣΟΚ όσο και στον ΣΥΡΙΖΑ θα αναπτυχθούν κεντρόφυγες τάσεις και τα δύο συστημικά κόμματα της αντιπολίτευσης θα μπουν σε κρίση διαρκείας και με εξελίξεις που σήμερα δεν μπορούν να προβλεφθούν.

Η ευρωπαϊκή εμπειρία

Μην ξεχνάμε όμως ότι τόσο στη Γαλλία όσο και στην Ιταλία τα κάποτε πανίσχυρα σοσιαλιστικά κόμματα εξαερώθηκαν και στον ευρύτερο κεντροαριστερό χώρο ως κυβερνητικές στρατηγικές ευδοκιμούν οι πολιτικοί μεταμορφισμοί, οι ιδεολογικές μεταλλάξεις και οργανωτικά/κομματικά οι συμμαχίες των όμορων χώρων. Κάτι που στην Ελλάδα όχι μόνο δεν συμβαίνει, αλλά ακόμη και ως σκέψη η εκλογική συνεργασία των κομμάτων της προοδευτικής αντιπολίτευσης πυροδοτεί εντάσεις και αποτελεί σημείο εσωτερικών τριβών και διχασμού.

Εάν ο Ανδρουλάκης και ο Φάμελλος δεν μπορούν να κοιμηθούν από το δημοσκοπικό τρόπαιο της Κωνσταντοπούλου, τότε δεν θα πρέπει να αποκλείσουμε την πιθανότητα στελέχη, πολιτευτές, ακόμη και βουλευτές των δύο κομμάτων να δουν την Πλεύση Ελευθερίας ως καράβι ευκαιρίας. Είτε για να είναι εκ νέου στη Βουλή, είτε για να καταλάβουν τη θέση συντρόφου τους σε μεγάλες εκλογικές περιφέρειες της επαρχίας, όπου το κόμμα της Ζωής δεν είχε, μέχρι τώρα, κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Σχετικές κρούσεις υπάρχουν. Και το παρασκήνιο προσφέρεται για άφθονο πολιτικό και κοινωνικό κουτσομπολιό.

Οι πληροφορίες όμως λένε ότι η Ζωή θα προτιμήσει, αντί για πολιτευτές άλλων κομμάτων, να εντάξει στα ψηφοδέλτιά της κοινωνικά στελέχη και πρόσωπα που διακρίνονται στον χώρο εργασίας και δραστηριότητάς τους. Ηδη στο παρασκήνιο υπάρχουν οι σχετικές επαφές. Μέσω της ενίσχυσης των ψηφοδελτίων της η αρχηγός της Πλεύσης Ελευθερίας θα θελήσει να αποτινάξει τον χαρακτηρισμό του προσωπικού και προσωποπαγούς κόμματος. Χαρακτηρισμός καθ’ όλα αληθής, αφού, σύμφωνα με δημοσκόπηση, η Πλεύση Ελευθερίας με τη Ζωή επικεφαλής μπορεί να φτάσει ακόμη και στο 18%, ενώ χωρίς αυτήν πέφτει στο 2%.

Η εκτίναξη της Ζωής έχει δύο ακόμη πολιτικές παρενέργειες. Το ΠΑΣΟΚ, εφόσον και άλλες δημοσκοπήσεις δείξουν ότι χάνει τη δεύτερη θέση, θα περιέλθει σε δυσχερή θέση. Τα σενάρια αλλαγής, εκ νέου, της ηγεσίας του θα βρεθούν στην επικαιρότητα, αφού και τα δημοσκοπικά ευρήματα, αλλά και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα εμφανίζουν τον Νίκο Ανδρουλάκη να μην μπορεί να επωφεληθεί ούτε από την αποδυνάμωση της Ν.Δ., ούτε από τη συνεχιζόμενη φθορά του ΣΥΡΙΖΑ. Και το κυριότερο, να μην μπορεί να μετατρέψει τη γενικευμένη κοινωνική δυσαρέσκεια σε πλειοψηφικό πολιτικό ρεύμα. Επιπροσθέτως, τυχόν απώλεια της δεύτερης θέσης φέρνει σε δύσκολη θέση τη Χαριλάου Τρικούπη στις συζητήσεις που γίνονται δημοσίως, αλλά κυρίως στο παρασκήνιο, για την αναδιοργάνωση της Κεντροαριστεράς και τη δημιουργία του αντιδεξιού πόλου που στις εκλογές θα διεκδικήσει να βρεθεί στα κυβερνητικά έδρανα.

Δύσκολη αποστολή

Και φυσικά, δυσκολεύει το αντιπολιτευτικό έργο. Αν ο Ανδρουλάκης και το ΠΑΣΟΚ υπολείπονται δημοσκοπικά της Κωνσταντοπούλου, τότε ο Μητσοτάκης καλύτερο βούτυρο στο ψωμί του, για να αντιμετωπίσει την αξιωματική αντιπολίτευση, δεν θα μπορούσε να βρει. Και φυσικά για να την καταστήσει, την επομένη των εκλογών, εφόσον δεν υπάρξει, όπερ και το πιθανότερο, αυτοδυναμία, πολιτικό και κυβερνητικό υποπόδιο.

Αυτός είναι και ο λόγος που συνεργάτες του Νίκου Ανδρουλάκη διατείνονται πως οι δύο δημοσκοπήσεις (Interview και Real Polls) εξυπηρετούν το Μέγαρο Μαξίμου. Ο αντίλογος είναι ότι οι δύο αυτές εταιρείες στο παρελθόν έδειχναν τη μεν Ζωή Κωνσταντοπούλου να κινείται στο όριο του 3% και το ΠΑΣΟΚ να πετάει προς το 20%. Καλές οι ενστάσεις, αλλά εάν στη Χαριλάου Τρικούπη δεν καταλάβουν ότι πρέπει να αλλάξουν μυαλά, στρατηγική και συμπεριφορά, να κινηθούν «έξω από το κουτί» και να γίνουν πιο ριζοσπαστικοί στον λόγο και τις συμμαχίες τους, τότε θα βλέπουν την πλάτη της Ζωής να ξεμακραίνει. Καλή η γκρίνια για τον Μητσοτάκη, τα media, τη διαπλοκή και καθετί «κακό», όμως τα… παραπονεμένα λόγια είναι στίχος τραγουδιού και όχι πολιτικό σχέδιο και εναλλακτική στρατηγική.

Εκτός από το ΠΑΣΟΚ, η εκτίναξη της Πλεύσης Ελευθερίας προκαλεί παρενέργειες και στον ΣΥΡΙΖΑ. Η Ζωή κλέβει ποσοστά από την Κουμουνδούρου, αλλά και ευρύτερα από ψηφοφόρους, που είτε στο παρελθόν είχαν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, είτε δυνητικά θα μπορούσαν να τον ψηφίσουν μετά και την απαλλαγή από το «κασσελάκειον άγος». Μέχρι τώρα η Κουμουνδούρου θεωρούσε ότι αυτή είναι η ηγεμονική δύναμη της Αριστεράς και κατά συνέπεια θα πρέπει να έχει τον πρώτο λόγο στις διεργασίες αναδιοργάνωσης του λεγόμενου ιστορικού ΣΥΡΙΖΑ. Μάλιστα η ηγεσία του θεωρούσε πως αρκεί η επιστροφή της Νέας Αριστεράς για να υποσκελίσει -όχι μόνο θεσμικά, αλλά και εκλογικά- το ΠΑΣΟΚ και να ξαναγίνει ο ΣΥΡΙΖΑ μεγάλο και κυβερνητικό κόμμα.

Ελάχιστες πιθανότητες

Δυστυχώς, ο Σωκράτης Φάμελλος λογάριαζε χωρίς την… πανδοχέα Κωνσταντοπούλου, αφού είναι το κόμμα της Ζωής που αναδεικνύεται σε βασικό φορέα υποδοχής της κοινωνικής και αντικυβερνητικής δυσαρέσκειας και όχι το κόμμα του οποίου ηγείται ο Σωκράτης. Επίσης, η στρατηγική της «τρόικας», με το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Αριστερά, που καλλιεργούσε μέχρι τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, θα πρέπει να γίνει «τετράγωνο των αστέρων» για να μπορέσει να συγκεντρώσει έστω και τις ελάχιστες πιθανότητες που θα είχε ως κυβερνητική εναλλακτική ένα τέτοιο πολιτικό-εκλογικό μέτωπο. Εξάλλου, ούτε το εκλογικό σώμα θα το θεωρούσε φερέγγυο για να του εμπιστευθεί τις τύχες του, ούτε, όπερ και το κυριότερο, τα τρία κόμματα θα δέχονταν τη Ζωή ως επικεφαλής ενός τέτοιου σχήματος και φυσικά ούτε και η ίδια θα δεχόταν να τεθεί υπό την καθοδήγηση του Ανδρουλάκη ή του Φάμελλου.

Κάποιοι, ενδεχομένως και ως αντίβαρο στη Ζωή, αρχίζουν να προμοτάρουν τη Μαρία Καρυστιανού ως το πρόσωπο που θα μπορούσε να σταθεί με επιτυχία απέναντι στον Μητσοτάκη. Χειρότερη υπηρεσία στο «Κίνημα των Τεμπών», όπως έχουν χαρακτηριστεί οι ογκώδεις διαδηλώσεις της 26ης Ιανουαρίου και της 28ης Φεβρουαρίου, και καλύτερη στην κυβέρνηση δεν θα μπορούσαν να προσφέρουν, μας λέει κορυφαίος δημοσκόπος.

Εμπλέκοντας την Καρυστιανού σε κομματικά παίγνια, κερδισμένη είναι μόνο η κυβέρνηση. Και φυσικά χαμένη η αντιπολίτευση, αφού όσοι τα διακινούν στέλνουν το μήνυμα της ανεπάρκειας των υφιστάμενων ηγεσιών των αντιπολιτευόμενων κομμάτων. Και προσθέτουν: αυτό που τα συστημικά κόμματα αποκαλούν «κανονικότητα» είναι αυτό στο οποίο οι πολίτες γυρίζουν την πλάτη. Με την «κανονικότητα» πνίγονται, καίγονται, σκοτώνονται, χάνουν το σπίτι τους, το μαγαζί, τη δουλειά τους και αισθάνονται ότι ευνοημένοι είναι μόνο οι λίγοι, οι ισχυροί και οι ελίτ. Αν δεν το κατανοήσουν αυτό, η («έξω από το κουτί» της λογικής και της κανονικότητας) Ζωή Κωνσταντοπούλου θα ανεβαίνει, αφήνοντας τον Ανδρουλάκη και τον Φάμελλο να αναρωτιούνται τι δεν κάνουν καλά και να γκρινιάζουν…

Πρώτο Θέμα –   Φωτογραφία: EUROKINISSI