Οι Times του Λονδίνου αποκαλύπτουν άγνωστες λεπτομέρειες σχετικά με τους μισθοφόρους που προσλαμβάνονται για τον πόλεμο στην Ουκρανία, αλλά και τα ερωτηματικά που υπάρχουν.
Από την πρώτη στιγμή ο πόλεμος στην Ουκρανία, φάνταζε ως μία άνιση μάχη. Όχι μόνο λόγω της τεχνολογίας και της ποιότητας των όπλων, αλλά και εξαιτίας τον αριθμών, καθώς η Ρωσία έχει τεράστιο στρατό που υπερέχει των γειτόνων της. Είναι χαρακτηριστικό οτι οι εκτιμήσεις μιλούν για περίπου 150.000 άνδρες που είτε βρίσκονται στα σύνορα, είτε ήδη συμμετέχουν ενεργά στην εισβολή.
Για το λόγο αυτό, πρόεδρος Βολοντιμιρ Ζελένσκι έκανε έκκληση ακόμα και σε ξένους για να πολεμήσουν στο πλευρό των συμπατριωτών του, ανακοινώνοντας πριν από μέρες πως συνολικά 16.000 έχουν ανταποκριθεί στο κάλεσμά του. Κάποιοι από αυτούς πάνε εκεί για ιδεολογικούς λόγους, κάποιοι είναι οπαδοί ομάδων, ενώ κάποιοι το κάνουν για τα λεφτά.
Βλέπετε, υπάρχουν εταιρίες μισθοφόρων που προσλαμβάνουν άνδρες, όπως αναφέρουν οι Times του Λονδίνου, προκειμένου να πολεμήσουν τα στρατεύματα του Βλάντιμιρ Πούτιν. Όπως φαντάζεστε, ο μισθός για κάποιον που δεν έχει πρόβλημα να παίξει την ζωή του κορώνα-γράμματα, είναι πολύ καλός, καθώς φτάνει τα 60.000 δολάρια το μήνα. Κοινώς 2.000 για κάθε μέρα που περνάει…
Αυτό όμως δεν σημαίνει οτι μπορεί να πάει και να δηλώσει οποιοσδήποτε. Υπάρχουν προδιαγραφές που θα πρέπει να ικανοποιούνται, όπως αναφέρει το Βρετανικό δημοσίευμα.
Αυτές είναι οι εξής…
- Εμπειρία τουλάχιστον 5 ετών σε στρατιωτικές επιχειρήσεις
- Εκπαίδευση σε αναγνωριστικές επιχειρήσεις
- Γνώσεις των όπλων που χρησιμοποιούν οι χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης
- Εμπειρία σε επιχειρήσεις χωρίς υποστήριξη.
Κάπου εδώ όμως δημιουργούνται και κάποια ερωτήματα, όπως για παράδειγμα ποιος πληρώνει τις εταιρίες μισθοφόρων προκειμένου με την σειρά τους να πληρώσουν τους… υπαλλήλους τους. Επίσης, μόλις μπουν στο πεδίο της μάχης, ποιος τους δίνει εντολές.
Όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς, η κατάσταση αυτή δεν είναι μονόπλευρη. Ανάλογες κινήσεις γίνονται και από την άλλη πλευρά, καθώς και η Ρωσία έχει τους δικούς της μισθόφορους, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το Wagner Group, το οποίο σύμφωνα με άλλο δημοσίευμα των Times απέτυχε δύο φορές να σκοτώσει τον πρόεδρο Ζελένσκι.
