Η Έλενα Παπαρίζου ήταν καλεσμένη στην εκπομπή της Τζένης Μπαλατσινούς και, μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε στην κατάθλιψη που βίωσε.
«Εύχομαι όλοι οι άνθρωποι που νιώθουν κατάθλιψη, να βγουν κερδισμένοι, να ξέρουν ότι μετά το χειμώνα έρχεται η άνοιξη. Δεν γεύεσαι ωραία το χαμόγελο και το γέλιο, αν δεν έχεις κλάψει κιόλας Το χαμόγελο έχει άλλο νόημα αν έχεις πιάσει πιάτο», είπε η Έλενα Παπαρίζου.
Θεωρεί ότι έκανε καλά που μίλησε ανοιχτά για την κατάθλιψη: «Τα media έχουν απίστευτη δύναμη. Νομίζω όταν μιλάμε για πράγματα που μας έχουν συμβεί, ευαισθητοποιούμε τον κόσμο»,
είπε η Έλενα Παπαρίζου.
Πώς κατάλαβε ότι πάσχει από κατάθλιψη; «Δεν ήθελα να ζήσω. Είναι πολύ άσχημο πράγμα αυτό!», απάντησε η τραγουδίστρια.
Για τη στήριξη της μητέρας της, είπε: «Η μαμά μου ήταν τότε στην Ελλάδα. Είχε κάτσει έναν μήνα. Γιατί την έπαιρνα τηλέφωνο αργά το βράδυ και έκλαιγα. Και ξαφνικά χτυπάει η πόρτα και τη βλέπω μπροστά μου. ”Γειά ήρθa” μου είπε. Μου έκλεισε ένα εισιτήριο για τη Σουηδία οne way και την ώρα που έχω φτάσει μου λέει ”Έχεις ραντεβού με τον ψυχολόγο”. Σε μία συζήτηση που είχα με την μητέρα μου, μου είχε πει: ”Μην κάνεις ψυχανάλυση στην Ελλάδα, γιατί τα ελληνικά δεν είναι η μητρική σου γλώσσα, να πας να συζητήσεις τα προβλήματα σου στην μητρική σου γλώσσα, να μπορείς λυθείς”».
Kαι συνέχισε: «Στην αρχή πήγαινα και 3 και 4 φορές την εβδομάδα. Καταρχάς μου πήρε 2 μήνες να σηκώσω κεφάλι απ’το πάτωμα. Δεν ήθελα να βλέπω ανθρώπους. Κόσμο. Είχα φτάσει σε πολύ άσχημη κατάσταση. Η μεγάλη μου ”σφαλιάρα” ήταν ο χαμός του πατέρα μου. Μέρα Χριστουγέννων τον έχασα. Μετά από εκεί με πήρε η μπάλα. Η ψυχοθεραπεία με έκανε να σκέφτομαι εντελώς διαφορετικά για τον θάνατο. Ό,τι φεύγουμε με τη ”σωστή΄΄ σειρά. Για τον πατέρα μου πρέπει να μιλάω. Για τις στιγμές που έχουμε ζήσει, πράγματα που μου είχε μάθει… γιατί έτσι εγώ φτιάχνω έναν καινούργιο ήρωα. Τους ανθρώπους δεν πρέπει να τους κλαίμε, πρέπει να τους τιμάμε. Θέλει χρόνο να το κάνεις γιατί η απώλεια είναι πάντα απώλεια, σαν να έχεις χτυπήσει κάπου και κάθε μέρα έχει Βοριά και μια μέρα φυσάει Νοτιάς και πονάς. Συνεχίζει αυτό και με πιάνει, ακόμα και σήμερα μπορεί να κλάψω, αλλά προτιμώ να τσακώνομαι με τις φίλες μου για το ποιος είχε τον καλύτερο μπαμπά».
