Να αλλάξουν τα σχολικά βιβλία της Ιστορίας δίχως τη χρήση «εθνόμετρου» και να μετατραπούν σε γνωμοδοτικά τα συμβούλια στα ΑΕΙ, προτείνει σε συνέντευξή της στην «Καθημερινή της Κυριακής» η αναπληρώτρια υπουργός Παιδείας, Σια Αναγνωστοπούλου.
Η υπουργός για τα σχολικά ιστορικά βιβλία δηλώνει πως «πρέπει να πάψει να μπαίνει σε καλούπια εθνόμετρου η έρευνα και η άποψη των επιστημόνων για την Ιστορία και όπως αυτή διδάσκεται στο σχολείο». Στην Ελλάδα, υπογραμμίζει, εθνική Ιστορία θεωρείται ό,τι κάποιοι έχουν επιβάλει, δηλαδή αυτό που οι ίδιοι θεωρούν πως αποτελεί την εθνική ιστορία των Ελλήνων. Για παράδειγμα, χαρακτηρίζει την Μικρασιατική Καταστροφή ως ένα μεγάλο ιστορικό γεγονός, το οποίο όμως «δεν συνέβη επειδή οι Έλληνες είναι Έλληνες με μια συγκεκριμένη μοίρα αλλά είναι ένα μεγάλο εθνικό γεγονός, επειδή το προσφυγικό είναι μεγάλο ζήτημα στην ανθρώπινη ιστορία».
Σχετκό Περιεχόμενο
Μεϊμαράκης: «Απόψε δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι»
Σχετικα
5 άρθρα
Η κα Αναγνωστοπούλου παρουσιάζοντας τη διαφορά ιστορικής και εθνικής ταυτότητα τονίζει ότι ο εθνικιστής έχει «τη μανία ότι τα κατορθώματα του έθνους του αποτελούν εθνική ιδιομορφία». Εξηγεί, μάλιστα, ότι «ο εθνικιστής θεωρεί ότι ο Κολοκοτρώνης υπήρξε επειδή ήταν Έλληνας και επειδή ο ηρωισμός είναι ίδιον της φυλής, ενώ ο ιστορικός τον κατατάσσει ως ηρωική μορφή μιας ευρωπαϊκής περιόδου επαναστάσεων. Όταν ρωτήθηκε για το κρυφό σχολείο σημείωσε ότι «εάν υπήρχε ή όχι αφορά την ιστορική έρευνα» και ότι η Ορθόδοξη εκκλησία είχε θρησκευτικά σχολεία. Επισημαίνει, εξάλλου, ότι στη δημόσια Ιστορία το σχολείο ως δημόσιο αγαθό είναι προϊόν του έθνους-κράτους. Για την υπόθεση της Μαρίας Ρεπούση, η οποία είχε εκφράσει παρεμφερείς απόψεις η κΑ Αναγνωστοπούλου, ομολογεί πως «φοβήθηκα τον φανατισμό που έστησε έναν άνθρωπο στον τοίχο με τάση απομόνωσής του ως εθνικό προδότη».
Αναφορικώς με την στάση της απέναντι στα Συμβούλια η υπουργός απαντά ότι δεν έπραξαν αυτό για το οποίο ορίστηκαν (εξεύρεση πόρων για τα ιδρύματα) και προσθέτει: «Σε πολλές περιπτώσεις λειτούργησαν αντιδημοκρατικά στο θέμα της προεπιλογής υποψηφίων πρυτάνεων. Συχνά αδυνατούσαν να συνεδριάσουν λόγω της απουσίας πολλών μελών τους στο εξωτερικό, ενώ την ίδια στιγμή εντός των ΑΕΙ δημιουργήθηκε μια δυσλειτουργική δυαρχία ανάμεσα στον πρύτανη και το Συμβούλιο».
Πηγή: koutipandoras
