Μετά την έντονη κινητικότητα, η οποίαυπάρχει το τελευταίο χρονικό διάστημα για το μέλλον του λιμανιού του Βόλου, οι συζητήσεις και οι ζυμώσεις για το θέμα αυτό απασχολούν έντονα, τόσο τον Δήμο Βόλου, όσο και τον Οργανισμό Λιμένα Βόλου (ΟΛΒ). Φυσικά, το θέμα αυτό απασχολεί όλους τους βολιώτες διότι το λιμάνι και όλη η χερσαία ζώνη του δεν αποτελούν μόνο την βιτρίνα της πόλης αλλά ταυτόχρονα, είναι ένας σοβαρός οικονομικός πνεύμονας για την πόλη μας.
Σήμερα, κανένας δεν είναι σε θέση να προβλέψει τις εξελίξεις. Δηλαδή, ποια από τα τμήματα της χερσαίας ζώνης, που ανήκουν σήμερα στον ΟΛΒ, θα περιέλθουν στην κατοχή του Δήμου Βόλου. Θα χρειαστούν συμφωνίες και κυβερνητική συναίνεση ώστε ο Δήμος να λάβει όλες τις διεκδικούμενες εκτάσεις, όπως αυτές συμπεριλήφθηκαν στην τελευταία απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου.
Στη απόφαση αυτή, στην οποία συμφώνησαν όλες οι παρατάξεις, αφέθηκε εκτός συζήτησης η έκταση του υδροβιότοπου της Μπουρμπουλήθρας, η οποία ευρίσκεται εντός του λιμένα Βόλου.
Ο υγρότοπος αυτός έκτασης 300 στρεμμάτων ή ότι, τέλος πάντων, έχει περισωθεί, αποτελεί πράγματι ένα θείο δώρο της Φύσης στη πόλη μας. Είναι ένα φυσικό και παρθένο πάρκο με τις αναβλύζουσες πηγές, τα ποταμάκια του,την χλωρίδα και την πανίδα του, που παραμένει αναλλοίωτο χιλιάδες χρόνια τώρα.
Πρώτος, ο αρχαίος συγγραφέας και γεωγράφος Στράβων, περιέγραψε την τοποθεσία ενώ υπάρχουν αναφορές από την ελληνική Μυθολογία μέχρι σήμερα.
Ο χώρος δεν διαφυλάχθηκε όπως θα έπρεπε και δεν αξιοποιήθηκε. Αντιθέτως,παλαιότερα υπήρξαν ενέργειες από τον Οργανισμό Λιμένα Βόλου και τον Δήμο Βόλου λίαν καταστροφικές, που αν δεν επενέβαιναν κάποιοι ελάχιστοι, σήμερα θα αντικρύζαμε ένα τόπο κρανίου, που δεν θα θύμιζε σε τίποτε το φυσικό κάλος, το οποίο προϋπήρχε εκεί.
Θα μου επιτρέψετε να υπενθυμίσω, ότι μετά από έντονες αντιδράσεις και διαμαρτυρίες μου στο Δημοτικό Συμβούλιο, επί δημαρχίας Μήτρου,τελικά, μετά από πρότασή μου, με την με αριθμό 367/2002 ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου αποφασίστηκε «η άμεση εφαρμογή του προεδρικού διατάγματος για την οριοθέτηση, περίφραξη και προστασία του εναπομείναντα υδροβιοτόπου».
Παράλληλα, υπήρξαν ακτιβιστικέςδιαμαρτυρίες από κάποιους πολίτες προς τον τότε πρόεδρο του Οργανισμού Λιμένα Βόλου, κατά τις οποίες, του εναποθέσαν ένα – δύο τελάρα μπαγιάτικα ψάρια, τα οποία είχαν αποπνικτική οσμή, στο πολυτελές γραφείο του σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την συνεχιζόμενη καταστροφή του υγροβιοτόπου.
Μετά από αυτά επετεύχθη ένα modusvivendi, που διαρκεί μέχρι σήμερα, με αποτέλεσμα να μην έχουν γίνει μεγάλες παρεμβάσεις και καταστροφές στην περιοχή. Τι πρόκειται να γίνει όμως στο μέλλον σε περίπτωση παραχώρησης του λιμανιού σε ιδιώτες; Κανείς δεν δύναται μετά βεβαιότητας να προβλέψει. Βεβαίως,υπάρχουν το προεδρικό διάταγμα, η καταγραφή – οδηγία GR, και οι χαρακτηρισμοί του χώρου αλλά η πατρίδα μας έχει εισέλθει σε μία εποχή αβεβαιότητας, στην οποία, εν ονόματιοικονομικών συμφερόντων τα πάντα αναθεωρούνται και τα πάντα ανατρέπονται. Όταν μάλιστα εμπλέκονται οι όροι ανάπτυξη, θέσεις εργασίας κτλ με τους πολύ ευάλωτους έλληνες πολιτικούς, τότε οι εξελίξεις δεν προοιωνίζονται καλές. Πολύ πιθανόν, ένας μελλοντικός επενδυτής του λιμένα Βόλου την περιοχή αυτή να μην την ιδεί σαν υγροβιότοπο αλλά σαν οικοπεδική έκταση στάθμευσης κοντέϊνερ (container) και αποθηκών (logistics), όπως συζητούσαν το 2002, ή ακόμα και σαν βιοτεχνικό και βιομηχανικό χώρο, όπως παλαιότερα συζητούσαν για μικρή ναυπηγοεπισκευαστική μονάδα. Ή να έχει κατά νου κάποια άλλη επενδυτική πρωτοβουλία που θα του αποφέρει κέρδη.
Σε μια τέτοια περίπτωση το μέλλον της Μπουρμπουλήθρας διαγράφεται άδηλο. Οι επενδυτές, αν είναι κιόλας αλλοδαποί, σιγά να μην νοιαστούν για την πολιτιστική και φυσική κληρονομιά του Βόλου. Το μόνο που θα τους ενδιαφέρει θα είναι το κέρδος άσχετα με τις καταστροφές, που θα προξενήσουν. Τραγικά παραδείγματα έχομε στην περιοχή μας, όπου οι δήθεν πολιτισμένοι και αναπτυγμένοι ευρωπαίοι δεν σεβάστηκαν ούτε το περιβάλλον ούτε την πολιτιστική μας κληρονομιά.
Επομένως, όσοι πραγματικά ενδιαφέρονται για την διάσωση του υδροβιότοπου της Μπουρμπουλήθρας θα πρέπει να είναι σε ετοιμότητα δια πάν ενδεχόμενο. Επειδή, όπως λέγεται, «το περιβάλλον δεν μας ανήκει, το χρησιμοποιούμε για να το παραδώσουμε στα παιδιά μας» θα πρέπει και εμείς σήμερα να προστατεύσομε αυτό το φυσικό στολίδι της πόλης για τις επερχόμενες γενεές και το καλύτερο που πρέπει να γίνει, είναι μία οικολογική αξιοποίηση του προς όφελος των κατοίκων και των επισκεπτών της πόλης μας.
